பெருந்தோட்ட வரலாற்றில் இருந்து.... (69) இரா.சடகோபன் வயிறு புண்ணாகி வீதிக்கு வந்தனர் மருத்துவமனைகள் கோப்பித் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் பிணவறைகள் என்ற அளவுக்கே பணியாற்றுகின்றன என்ற கருத்து தொடர்பில் சட்ட சபையில் சேர்.முத்துக்குமார சுவாமி எடுத்துக் கூறிய கருத்துக்கள் கவனிக்கத்தக்கன. தொழிலாளர்கள் நோய் வாய்ப்பட்டு சாகும் வரையில் வைக்கப்பட்டிருந்து இறுதியிலேயே வைத்தியசாலைக்கு அனுப்பப்படுவதன் பிரதான காரணம் தொழிலாளர் அன்றாடம் பிறட்டுக் கலைக்கும் போது அவர்கள் அங்கு பிரசன்னமாயிராது விடில் கங்காணிக்கு வழங்கும் தலைக்காசு குறைந்து போய் விடும் என்பதாகும் என்று தொழிலாளர் தம்மிடம் தெரிவித்ததாக சேர்.முத்துகுமார சுவாமி தெரிவித்தார். சேர்.முத்துக்குமார சுவாமியின் கூற்றுப்படி சிறு சிறு நோய்களின் போது அவர்கள் தத்தமது இருப்பிடத்திலிருந்தே வைத்தியம் செய்து கொள்ள முடியும் என்றும் அல்லது தோட்டத்துக்குள் அமைக்கப்படும் மருத்துவமனைகளில் வைத்தியம் செய்வது உகந்தது என்றும் அவர்களை தூர இடத்திலுள்ள வைத்தியசாலைக்கு கொண்டு சென்று அனுமதிக்கும் போது புதிய சூழ்நிலையில் அவர்கள் பெரிதும் பாதிக்கப்படுகின்றனர் என்றும் அவர் அங்கு குறிப்பிட்டார். இத்தகைய ஒரு நிலைமையில் மெட்ராஸ் மாநிலத்தில் 1870 தசாப்தத்தின் மத்திய காலப் பகுதிகளில் ஏற்பட்ட அபரிமிதமான வரண்ட கால நிலைமையும் அதனைத் தொடர்ந்த பஞ்சம் பட்டினியும் இலங்கைக்கான தொழிலாளர் வரவில் பாரிய அதிகரிப்பை ஏற்படுத்தியது. அவ்விதம் இலங்கைக்கு கண்டிச் சீமை நோக்கி வந்தவர்கள் கடுமையான பஞ்சம் பட்டினியால் பாதிக்கப்பட்டு போஷாக்கற்றவர்களாகவும் நலிந்தவர்களாகவுமே வந்து சேர்ந்தனர். அதன் காரணமாக இலங்கையின் கோப்பித் தோட்ட வட்டாரங்களில் மீண்டும் ஒரு முறை சுகாதாரம் மற்றும் மருத்துவத்துறை சார்ந்த நெருக்கடி மற்றும் அவசர காலநிலை ஏற்பட்டது. கண்டியில் ஆபத்தில் உதவும் நண்பன் அமைப்பு மீண்டும் துணைக்கு வந்து கண்டியிலும் சுற்றுப் புறங்களிலும் கஞ்சிப் பந்தல்களை ஏற்படுத்தியது. பசியுடனும் தாகத்துடனும் வந்த தொழிலாளர்களை உண்ணக் கொடுக்க வேண்டியவர்கள் கஞ்சி கொடுக்க வேண்டியவர்கள் தண்ணீர் கொடுக்க வேண்டியவர்கள் என்று பிரித்து பாகுபடுத்தி அவர்களை பாகுபடுத்தி சிகிச்சையளிக்க வேண்டி ஏற்பட்டது. அன்றைய காலகட்டத்தில் கண்டியில் மத்திய மாகாண காலனித்துவ சத்திர சிகிச்சை அதிகாரியாகக் கடமையாற்றிய 30 வீதத்தினர் இறந்து போயினர். த்தகைய நிலையில் நிலைமையை சீராக்க வேண்டுமாயின் மீண்டும் ஒரு முறை மருத்துவத் தேவைகள் சட்டத்தை மீளாய்வு செய்ய வேண்டியதன் தேவை உள்ளதென துரைமார் சங்கத்தின் தலைவர் ஜே.எல்.ஷாண்ட் ஒரு சந்திப்பின் போது தெரிவித்தார். இதனை பிரேரித்த ஜே.எல்.ஷாண்ட் குறிப்பாக மரணங்கள் அதிகரிப்பதற்கு போதுமான மருத்துவர்கள் காணப்படாமையே காரணம் என்று கூறினார். அவர் தனது பரிந்துரையில் மேலும் தெரிவித்ததாவது, இலங்கையின் 22 கோப்பிப் பயிர்ச் செய்கை மாவட்டங்களில் மொத்தம் 350,000 தொழிலாளர்கள் காணப்படுகின்றனர். இவற்றில் மூன்று மாவட்டங்களில் ஒரு மருத்துவ அதிகாரி கூட இல்லை. இதன் பிரகாரம் பார்க்கும் போது 16,000 பேர்களை கவனிக்க சராசரியாக ஒரே ஒரு மருத்துவரே இருக்கின்றார். பிரித்தானியாவுடன் ஒப்பிடும் போது 2000 முதல் 2500 பேர்களுக்கு ஒரு மருத்துவர் உள்ளார். இந்த நிலையை கோப்பிப் பயிர்ச் செய்கை பிரதேசங்களில் அடைய வேண்டுமாயின் கோப்பிப் பயிர் செய்யப்படும் பரப்பின் ஒரு ஏக்கருக்கு மருத்துவ வரியாக ரூ 4 முதல் 5 வரை அறவிட வேண்டியிருக்கும். தோட்ட நிர்வாகத்தைப் பொறுத்தவரையில் இது சாத்தியமான காரியம் அல்ல. இந்தக் காரியத்தை உள்நாட்டு மருத்துவ உதவியாளர்களிடம் ஒப்படைப்பதிலும் ஒரு பிரயோசனமும் இல்லை. அவர்கள் மனோ ரீதியிலும் உடல் ரீதியிலும் அறிவு ரீதியிலும் தராதரம் அற்றவர்களாகவே இருக்கின்றனர். ஆதலால் அத்தகையவர்களை தொடர்ந்தும் இதில் 1878 ஆம் ஆண்டு கண்டிக்கான மருத்துவ அதிகாரி கின்சியின் கூற்றுப்படி புதிதாக வந்து சேரும் தொழிலாளர்கள் வயிற்றில் ஒன்றுமில்லாமல் குடல் சுருங்கிப் போனபடி வருகின்றார்கள். இவர்கள் நாட்கணக்கில் ஒழுங்கான சத்துணவு சாப்பிடாததால் வெறும் வெற்றுடம்புடன் இங்கு வந்து எதைச் சாப்பிடக் கொடுத்தாலும் உடல் ஒத்துக்கொள்ளாமல் கொலராவும் வாந்தி பேதியும் ஏற்பட்டு மிகுந்த மோசமான நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டு விடுகிறார்கள். இவர்களின் சமிபாட்டுத் தொகுதியும் மிக மோசமான வகையில் சேதமடைந்து வயிறு புணணாகிக் காணப்படுகின்றது. இத்தகைய நலிந்து போனவர்களை கொஞ்சம் குணமாக்கி தோட்டங்களுக்கு அனுப்பினாலும் அங்கும் இவர்கள் வேலைக்கு லாயக்கற்றவர்கள் என விரட்டப்பட்டு வீதிக்கு வந்து விடுகிறார்கள். (தொடரும்...) பெருந்தோட்ட வரலாற்றில் இருந்து..... (70) இரா.சடகோபன் செத்தவர்கள் கப்பலில் இருந்து கடலில் வீசப்பட்டனர் கடுமையான வரட்சியால் பஞ்சம் பட்டினியேற்பட்ட போது உயிர்தப்பிப் பிழைப்பது தம் சொந்தக் கிராமங்களிலேயே சாத்தியமற்றதாக இருந்த போது கண்டிச் சீமையில் அரிசியும் தேங்காயும் மலிவாகக் கிடைக்கின்றது என்ற செய்தி தேனாக இனித்தது. மெட்ராஸ் மாநிலத்தின் பல்வேறு கிராமங்களில் இருந்தும் இலங்கையின் கோப்பித் தோட்டங்களில் சேர்ந்து கொள்வதற்காக ஆண்களும் பெண்களும் கூட்டம் கூட்டமாகப் புறப்பட்டனர். இலங்கையில் கண்டிச் சீமைக்கு மட்டும் போய்ச் சேர்ந்து அப்புறம் வயிறு நிறைய சாப்பிடலாம் என்பதும் நாளுக்காசு சம்பாதிக்கலாம் என்பதும் தான் அவர்களின் ஒரேயொரு எதிர்ப்பார்ப்பாக இருந்தது. இப்படிக் கூட்டமாக வந்து சேர்ந்தவர்களையெல்லாமே பிடித்து அனுப்பாமல் உடல் ரீதியில் திடகாத்திரமானவர்களை மட்டும் தெரிவு செய்து அனுப்புவது மூலமே இலங்கையில் இவர்கள் வந்து சேர்ந்து பின்னர் நீண்ட தூரப் பயணத்தின் பின் மலை நாட்டின் கோப்பித் தோட்டங்களை அமையக்கூடியதாக இருக்கும் என்றும் இதற்கு ஒரு முறையை கடைப் பிடிக்கப்பட வேண்டும் என்றும் எனினும் தொடர்ந்தும் தொழிலாளர்கள் எவ்விதக் கட்டுப்பாடும் இல்லாமல் தொகை தொகையாக இலங்கையை வந்து சேர்ந்தனர். அவர்கள் வரவின் மிகப் பெரிய பிரச்சினை வாந்தி பேதியும் கொலராவும் உள்நாட்டில் பரவி பெரும் பீதியையும் அச்சத்தையும் ஏற்படுத்தியது தான். இது தொடர்பில் ஆளுநர் கிரகரி 1876 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 13 ஆம் திகதி சட்ட சபையில் உரை நிகழ்த்தும் போது பின்வருமாறு குறிப்பிட்டார், உண்மையில் எமது கோப்பித் தோட்டங்களில் தொழில் புரிவதற்காக போதுமான அளவு தொழிலாளர்களைத் தந்துதவியமைக்காக நாம் இந்திய அரசாங்கத்துக்குக் கடமைப்பட்டுள்ளோம். ஆனால் அதே சமயம் மேற்படி தொழிலாளர்களே இலங்கையில் கட்டுப்படுத்த முடியாத விதத்தில் கொலரா நோய் பரவுவதற்கான காரணமாக உள்ளனர் என அறிந்தும் அதற்கான கதவை இறுக்கி மூடிவிட எம்மால் முடியாதுள்ளது. ஆதலால் நாம் இது விடயத்தில் மிகக் கவனமுடன் தேடிப்பார்த்து பணி புரிய வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டுள்ளது என்று குறிப்பிட்டார். இத்தகைய நிலையில் கொலரா பாதிப்புக்குற்பட்ட வடக்குப் பாதையை பயன்படுத்தாமல் கடல் மார்க்கமாக தூத்துக்குடியில் இருந்து கொழும்புக்குத் தொழிலாளரை வரச் செய்யலாம் என்றும் கொழும்பில் அவர்களை தடுத்து வைத்து (கிதச்ணூச்ணவடிணழூ இச்ட்ணீ) பரிசோதனைக்கு உட்படுத்திய பின்னர் தோட்டங்களுக்கு அனுப்பலாம் என்றும் தான் ஆல்பதி கிரகரியைச் சந்தித்து ஆலோசனை தெரிவித்ததாக அப்போது துரைமார் அங்கத்தின் தலைவராக இருந்த ஜோர்ஜ்வோல் துரைமார்களிடம் எடுத்துக்கூறினார். எனினும் கவர்னர் கிரகரி இந்த யோசனையை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. அதற்கு அவர் கூறிய காரணம் கொழும்பு என்பது மிகவும் சனத்தொகை அடர்த்தியான ஒரு நெரிசல் மிக்க நகரம். இத்தகைய மிக விரைந்து பரவும் தொற்றுக் கிருமிகளைத் தம் வசம் கொண்டு வரும் மனிதப் போக்குவரத்தினை கொழும்புக்குக் கொண்டுவருவது மிகவும் ஆபத்தானது என்றும் அவர் கருதினார். எனினும் 1875 ஆம் ஆண்டு கொழும்புத் துறைமுகத்தில் மிதக்கும் வைத்தியசாலை ஒன்று ஒரு கப்பலில் ஏற்படுத்தப்பட்டது. இதனைத் தொடர்ந்து துறைமுகத் தொழிலாளர் மத்தியில் மேற்படி தொற்று நோய்க் கப்பலின் நடமாட்டம் தொடர்பில் பீதியும் பதற்றமும் ஏற்படத் தொடங்கியது. மேற்படி தொற்றும் நோய் துறைமுகத்தில் உள்ளவர்களையும் பீடிக்கலாம் என வதந்தி ஏற்பட்டது. மறுபுறத்தில் கொழும்பு நோக்கி கப்பலில் கொண்டு வரப்பட்ட தொழிலாளர்கள் கொலரா காரணமாகவோ அல்லது வேறு நோய்கள் காரணமாகவோ இறந்து போனால் அவர்களின் உடல்கள் கடலில் தூக்கி எரியப்பட்டன என்ற செய்தியும் பரவியது. கப்பல் மாலுமிகள் இப்படி செய்வதற்குக் காரணம் இவ்விதம் தொற்று நோய் உள்ளவர்களை ஏற்றி வந்தமை என்ற காரணத்தின் பேரின் கப்பலை தடுத்து வைக்கும் ஏற்பாடு சட்டத்தில் காணப்பட்டமையாகும் என்று தெரிவிக்கப்பட்டது. இதனால் மேற்படி கப்பல் போக்குவரத்தும் மிதக்கும் வைத்தியசாலைத் திட்டமும் கைவிடப்பட்டது. தனைத் தவிர கோப்பித் தோட்டத் தொழிலாளர்கள் சுயமாக கப்பலில் பிரயாணம் செய்து வந்தவர்கள் கொழும்பில் தாம் தடுத்து வைக்கப்படலாம் என்பதற்குப் பயந்து அவர்கள் வர்த்தகர்கள் போல் பாவனை பண்ணியும் மாறு வேடமிட்டும் வந்துள்ளமையும் பின்னர் தெரிய வந்துள்ளது என மருத்துவ அதிகாரி கின்சி சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். அவர் மேலும் தெரிவித்ததாவது, காழும்புத் துறைமுகத்துக்கு அண்டிய பகுதிகளிலேயே கொலராவால் பீடிக்கப்பட்டு மரணமடைந்தவர்களின் உடல்கள் கடலில் வீசப்பட்டுள்ளன. இவ்விதம் கப்பலில் பயணித்தவர்களின் மரணம் குறித்து பதிவு செய்யப்படவுமில்லை புள்ளி விபரங்களும் இல்லை இதில் கவலைப்பட வேண்டிய விடயம் என்னவென்றால் இத்தகைய உடல்கள் கரையொதுங்கி கொழும்பிலும் கொழும்பு மாவட்டத்திலும் கொலரா பரவும் அபாயத்தினை மிக அதிகப்படுத்தியமை தான். இத்தகைய அபாயம் அதிகரித்த நிலையில் ஆளுநர் கிரகரியைத் தொடர்ந்து பதவி பெற்று வந்த சேர் ஜேம்ஸ் லோங்கடன் (குடிணூ.ஒச்ட்ழூண் ஃணிணஞ்ஞீணிண 1877 1878) காலத்தில் இந்தியாவில் இருந்து இடம்பெறுகின்ற இத்தகைய தொழிலாளர்கள் இடப்பெயர்வினை முற்றாக நிறுத்தவேண்டும் அல்லது இடை நிறுத்தம் செய்ய வேண்டுமென கோரிக்கை சட்ட சபையில் முன்வைக்கப்பட்டது. இதற்கு பதிலளித்த லோங்டன் இலங்கையின் பொருளாதார அபிவிருத்திக்கும் அந்நிய செலாவணி வருமானத்துக்கும் கோப்பி ஏற்றுமதி வருவாய் மிக அத்தியவசியம் என்றும் தற்போது மிக அதிகரித்த தொழிலாளரின் வரவு அவசியமானதாகவும் இருப்பதால் அவர்களின் வரவை நிறுத்துவது என்பது சாத்தியமானதல்ல என்றும் கூறினார். (தொடரும்) பெருந்தோட்ட வரலாற்றிலிருந்து (71) சேர்.வில்லியம் கிரகரி பதவி விலகிய போது....! இலங்கையில் கோப்பியில் பெருந்தோட்ட செய்கை ஆரம்பித்ததிலிருந்து இந்திய தொழிலாளர்கள் பெருந்தொகையாக வரத்தொடங்கியதால் தான் நாட்டின் சுகாதாரம் மற்றும் மருத்துவத் துறை மிகச் சீரழிந்து போனது என ஒரு சாரார் வாதிட்ட போது இன்னுமொரு சாரார் இல்லை பெருந்தோட்ட பொருளாதாரத்தின் வளர்ச்சியே இலங்கையின் சீரான மருத்துவம் மற்றும் சுகாதார துறையின் வளர்ச்சிக்கும் காரணமாக இருந்ததென எதிர்வாதிட்டனர். இந்த இரண்டு வாதங்களும் வெறும் தர்க்கரீதியானவை என்ற போதும் ஒரு குறித்த காலப்பகுதியில் ஒரு குறித்த இடத்தில் பெருந்திரளான மக்கள் கூட்டம் கூடி பெருகிய போது அங்கு இயற்கையாகவே சுகாதார கேடுகள் இடம்பெறுவதை அக்காலத்தில் தடுக்க முடியாமலிருந்தது என்பதும் உண்மை தான். இவ்விதம் பெருந்திரளான மக்கள் கூடுமிடமாகவும் அதே போல் பெரும் நோய்களான கொலரா, அம்மை, லைசூரி மற்றும் இத்தகைய விரைந்து பரவும் நோய்களின் தொற்றுவையாக இருந்த இடம் தான் கதிர்காமம் என அக்காலத்தில் இனம்காணப்பட்டது. ஒவ்வொரு வருடமும் ஆடி மாதத்தில் கதிர்காம கந்தனை தரிசிக்க யாத்திரீகள் கூட்டமாக கூடி தங்கியிருந்த பிரதேசங்களை சுகாதார சீர்கேடு காரணமாக இத்தகைய நோய்கள் பரவியதால் நூற்றுக்கணக்கானோர் இறந்து போய்விடுவது வழக்கமாகவிருந்தது. இதன் காரணமாக இப்பிரதேசத்துக்கு விஜயம் செய்வோரின் சுகாதாரத்தினை உறுதி செய்வதற்காக அரசாங்கம் சுகாதார மற்றும் மருத்துவ சேவைகளை முன்னெடுப்பதற்காக ஒரு தொகை பணத்தை செலவிட வேண்டியுள்ளதென முன்பு ஆளுநராக கடமையாற்றிய சேர்.வில்லியம் கிரகரி தெரிவித்திருந்தார். கதிர்காமத்துக்கு வருடந்தோறும் செல்லும் யாத்திரியர்களை கட்டுப்படுத்துவதற்காக ஒரு சட்டம் கொண்டு வரவேண்டும் என்று விதந்துரைத்த போதே அவர் அவ்விதம் தெரிவித்தார். எனினும் அதற்கு பதிலளித்த அரசாங்க பிரதம மருத்துவ அதிகாரி இது தொடர்பில் அரசாங்கம் கரிசனம் கொண்டு பெருந்தொகை பணத்தை விரயம் செய்வதையும் பார்க்க இவ்விதம் மரணமடைவோரை வீதிகளில் சாக அனுமதிப்பதே மேல் என்று குறிப்பிட்டமை பலரதும் கவனிப்புக்கு உள்ளõனமை குறிப்பிடத்தக்கது. என்ற போதும் 1880 ஆம் ஆண்டிலிருந்து கதிர்காமத்துக்கு யாத்திரீகம் செய்வோர் அனுமதி பத்திரமொன்றை வைத்திருக்க வேண்டுமென சட்டம் கொண்டு வரப்பட்டது. ஆரம்ப காலத்தில் 150 பேர் வரையிலேயே ஒரு நேரத்தில் செல்ல அனுமதிக்கப்பட்டனர். இத்தகைய அனுமதிப்பத்திர முறைமையும் ஏற்படுத்தப்பட்ட சுகாதார வேலைத்திட்டமும் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்ட பின்பு இங்கு நிகழும் மரணங்கள் படிப்படியாக குறைந்து போனதை தொடர்ந்து வழங்கப்படும் அனுமதிப்பத்திரத்தின் தொகைகள் காலத்துக்குக் காலம் அதிகரிக்கப்பட்டது. 1925 ஆம் ஆண்டு வரை நடைமுறையிலிருந்த இந்த திட்டம் அதன் பின்னர் தேவையில்லை என நிறுத்தப்பட்டது. அநேகமாக சுகாதார சீர்கேடுகளுக்கான காரணி முறையான நீர் வழங்கல் இல்லாமையே என முன்பே சுட்டிக்காட்டப்பட்டிருந்தமைக்கமைய 1877 ஆம் ஆண்டு கொழும்àபு நகரத்துக்கும் 1878ஆம் ஆண்டு கண்டி நகரத்துக்கும் முதன்முதலாக நீர் வழங்கல் முறைமையொன்று அறிமுகம் செய்யப்பட்டது. இத்தகைய நீர் வழங்கல் முறைமை ஒன்றின் ஆரம்பம் சுகாதார சேவையை மேம்படுத்துவதுடன் பல்வேறு தொற்று நோய்களையும் குறைத்து சுத்தத்தை பேணக்கூடியதாக இருந்தது என தெரிவிக்கப்பட்டது. இதற்கிடையில் கொலரா மற்றும் ஏனைய தொற்று நோய்கள் பரவா வண்ணம் தடுக்க பல்வேறு நடைமுறைகள் பின்பற்றப்பட்டன. அவற்றில் ஒன்று மன்னாரில் இருந்து மலைநாடு நோக்கி தொழிலாளர் பயணித்த வடக்கு பாதை மூடப்பட்டமையாகும். தொழிலாளர் நேரடியாக கொழும்பு வந்து மலையக பகுதிக்கு சென்ற போதும் றாகமையில் வைத்து அவர்கள் தடுத்து வைத்து தொற்று நோய் பரிசோதனைக்கு (கீச்ஞ்ச்ட்ச் ஞீழூவழூணவடிணிண ஞிச்ட்ணீ) உட்படுத்தப்பட்டனர். மன்னார் ஊடாக ஏற்படுத்தப்பட்டிருந்த வடக்கு பாதை மூடப்பட்டது தொடர்பில் கருத்துத் தெரிவித்த அப்போது ஆள்பதியாகக் கடமையாற்றிய சேர்.ஜோசப் வெஸ்ட் ரிச்வே (குடிணூ.ஒணிண்ழூணீட ஙிழூண்வ கீடிஞீஞ்ழூதீச்தூ 1895 1903) ""இத்தகைய நடவடிக்கையின் மூலம் இந்த பாதையில் வசித்த கிராமவாசிகள் பலியிடப்படுவதிலிருந்து காப்பாற்றப்பட்டனர் என்று குறிப்பிட்டார். 1891 ஆம் ஆண்டும், 1898 ஆம் ஆண்டிலும் மாத்திரம் மன்னார் மாவட்டத்தில் ஐநூறு விவசாயிகள் கொலராவிற்கு பலியாகியுள்ளனர் என அவர் மேலும் தெரிவித்தார். 899 ஆம் ஆண்டில் ஒரு கொலரா மரணம் கூட ஏற்படவில்லை என்றும் அதற்கு காரணம் கடைபிடிக்கப்பட்ட உயர் சுகாதார முறைகளே என்றும் அப்போது பிரதம குடியியல் மருத்துவ அதிகாரியாக கடமையாற்றிய டொக்டர் அலன் பெர்ரி (431 ஆகும் என கணக்கிடப்பட்டிருந்தது. இது ஒரு மிகப்பாரிய தொகையாகும் என கருதப்பட்டது. இலங்கையின் கோப்பி பயிர் செய்கை வரலாற்றின் போது தோட்டத் தொழிலாளர்களின் சுகாதார சேவை மேம்படுத்தி அவர்கள் மத்தியில் காணப்பட்ட அதிகரித்த மரண வீதத்தை குøறக்க வேண்டுமென இதய சுத்தியுடன் செயற்பட்டவர்களில் ஆளுநர் சேர்.வில்லியம் கிரகரி குறிப்பிடத்தக்கவர். இவரால் ஏற்படுத்தப்பட்ட மருத்துவ சேவைகள் கட்டளை சட்டம் பல விமர்சனங்களுக்கு உட்பட்ட போதும் அதன் தேவையை பலராலும் புறக்கணிக்க முடியவில்லை. 1877 ஆம் ஆண்டு மே மாதம் 07 ஆம் திகதி தான் பதவி விலகி செல்வதையொட்டி சட்டசபையில் அவர் நிகழ்த்திய இறுதி சொற்பொழிவிலும் கூட மேற்படி சட்டம் தொழிலாளர்களின் நன்மை கருதி ஏற்படுத்தப்பட்டதன்றி அது துரைமார்களின் வசதிக்காக ஏற்படுத்தப்பட்ட ஒன்றல்ல என்று அவர் குறிப்பிட்டார். (தொடரும்...)

Ethnic identity of the Malayaga Tamil people

Ethnic identity of the Malayaga Tamil people °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° ° ******** Ira. Shadagopan, Attorney At Law, Chairman, Upcountry Peoples Development Research Foundation. In recent times There has been fierce debate in the print and electronic media and on social media regarding identification of upcountryTamil people and What shall be the name given to the upcountry Tamil people of Sri Lanka . During this discussion The questions asked are, Are they Indian origin Tamils of Sri Lanka ? or Sri Lankan upcountry Tamil people ? or Srilankan Tamils ? These people have the history of the last two hundred years in Sri Lanka (1823 - 2023). In this 200-year history over the period of 175 years until the ntroduction of an open economy in 1977 by the then Sri Lankan President JR Jayawardene, initially Coffee followed by tea, rubber, coconut and cocoa . As a separate community engaged in above cultivation Earned national income and foreign exchange for the country and it's people. But They were always kept in poverty by the respective governments that ruled this country without ever paying them their due wages. This is throughout history, ungreatness has been inflicted on them onan unfair way. With this in mind, now they should take up struggles to fight for there legitimate rights and reorganize their lives and especially to make themselves belong to this country calling themselves " Ilangai malayaga thamil makkal " ( Srilankan malayaga tamil people ). Theory of Ethnic Nationality Ethnic groups inhabiting in any country have their own distinct language, constitute a substantial population, To have their own artistic and cultural values, to have a land area to live in, and to have an economy under their control and If features It is said that they can declare themselves as a separate nationality and get themselves recognized by the constitution of that country. Moreover, if that mass of people will consciously believe that they are a separate nationality, that alone is enough to recognize themselves as a separate nationality. The above theory asserts that there can be causality. If so, these malayaga tamil community can be identified as a separate ethnic Tamil people as Srilankan malayaga tamil people. Than a question arises as to who is the mass of people who can be called as malayaga thamilar. The answer to this question will be as follows:- 1 ). The first coffee plantation in the country was established in 1823 For business in that coffee plantation when set up , the first batch of workers brought in were " plantation workers of Indian origin ". After that gradually those who came to this country and settled here and also theirs descendants. I myself and the late Prof. Cho. Chandrasekaran According to a study conducted by both of us, it was predicted that more than 20 generations of malayaga Tamil people of Indian origin have lived and perished in the country within last two hundred years. 2 ). Those who call themselves malayaga tamils and conciensly Inhabited malayagam as their motherland and live In various parts of the country and call themsellves as Malaya Tamil people of Indian origin. 3) Indians residing abroad within the above definition All descents of upcountry Tamil people fall within this definition of "Sri Lankan malayaga Tamil People " is a non geographical term ( Not Mountain based ) but , It is a political theory to be delineated. "Malayaga Tamil Ethnicity " is not a geographical but "It is apolitical doctrine." °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° By 2015, the government is involved in reforming the political system and creating a new constitution based on the recognition of the rights of ethnic groups through the devolution of state power and to find a solution to the national ethnic problem. It also sought written suggestions from all concerned parties For that purpose, and then various organizations and parties had started submitting their suggestions there. We have assembled a considerable number of malyaga lawyers under the coordination of Senior Attorney at law E. Thambiah , We organized some discussions to present our suggestions on Economic scio issues , Governance , Education and Health, Land, Housing etc. During the discussion. I made the following suggestions and everyone agreed what I prayed :- ( 1 ) The Sri Lankan upcountry Tamil people , I have already defined above to be recognized as a separate nationality and here after in all documents relating to them shall be recorded under this heading (Srilankan Upcountry Tamil People) should be pointed out. (.2 ). It is to be framed as an Act of Parliament ,and Submit in Parliament and obtain legal approval. When this proposal was submitted, at the forum, there was a questionthat has arisen from many people is whether the upcountry is the "hill country". And so there is only a geographical area For the hill country people, it will not include Tamils of Indian origin living in outside " hill country" and How to subdue the Tamils of Indian origin people living in Colombo, North East and other areas . The place where the malayaga Tamil people first came and set foot was called "Kandich Seemai". It is malayagam . That is where they have been concentrated for the past 200 years.malayagam is the motherland of these people . After that only they went to other places for their respective jobs. So even those living in other regions or elsewhere can associate themselves with the malayagam . What is important about this is that it is Not a geographical theory. It should be considered as a political theory or ideology. Those who do not live in the upcountry and living In areas like North East, Vavuniya, Mannar, Kurunegala, Kalutara, Galle, Matara etc.. Even though the inhabitants recognize the malayagam as their ROOT territory , They should come forward to join in this concept . Even those who have not come forward to participate in this concept if they wish to do so, if this matter is accepted and approved by the Sri Lankan political system, then they should present themselves in order to get the benefits that can be obtained from it and Hopefully they will incorporate it into the definition later. In India a caste list called "Scheduled Caste" is kept in the constitution to provide privileges to lower castes . Other castes are also caste to get benefits under this arrangement . They get the caste certificates voluntarily. I am Coming to tell you here is something like that. And then this matter Subject to discussion and unanimously accepted during the said discussion . However, if you answer the question of who are the upcountry Tamil people, "They are South Indian Tamils of Indian origin " who came from india and settled here and There can be no denial or obstruction of identification. Therefore, this provision cannot be a hindrance in getting any help from India to these people. These people should Get rid of the identity of "people of Indian origin" which alienates this people from people of this country and It is for this reason that the ethnic identity theory of "Sri Lankan upcountry Tamil People" is proposed. Importance of maintaining Ethnic identity °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° If an ethnic group fails to maintain and protect its ethnic identity, it is There are many examples from history of extinction can be exemplified. All communities living in this country , All ethnic groups came from India at some historical time . There is much evidence in history that the settlers themselves came from India . The first historical man who landed in Sri Lanka was called Vijayan, along with 700 of his companions, was extradited by his father , the historical records says. During the subsequent 2600 years of history, there were many settlements from India time to time The Mahavamsa has marked . Among such immigrants The last settlers were the upcountry Tamil people. Malabar Race °°°°°°°°°°°°°°°°°° The Malabar Inhabitants of Kerala, also known as "Malabaris ", were the widespread settlers of the Jaffna peninsula in the 16th and 17th centuries . They brought with them legal customs and social justice with the cultural traditions. During this period, the Portuguese Army commander who had been transferred from the Malabar country of Kerala and was appointed as the commander of the Jaffna peninsula, observed the mannerisms and language of these people and gave them the name of ' Malabar ' people and compiled the laws and customs that were in vogue among them as " Thesavalamai ". It is enough that the law of Thesavalamai in vogue in the Jaffna peninsula now, but since the ethnic group of "Malabar people" did not try to maintain their ethnic identity, they merged with the people of Jaffna and made the identity of Sri Lankan Tamils for themselves. Similarly, a migration of Malayalis from the Indian state of Kerala took place in the Eastern Province during the same period. The people of the area called the people who settled in this way as "Mukkuvar". These peoples also brought with them their cultural traditions, their rituals , their customs, their social morals, etc., and they put it in circulation. However, in the long run, they were not able to conserve and protect them and lost their ethnic identity as "Mukkuvar" by mixing with the local people. Even now, in some areas, Mukkuvar traditions, laws and Malayalam witchcraft rituals are in vogue. There are two divisions in the Sinhalese race °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° °°°°°°°° Those who learn Sri Lankan history know what has been happened Until recently there were two Sinhalese races in Sri Lanka .They were called Kandi Singhalese and Coastal Singhalese . The Kandian Singales called themselves as the upper class Sinhalese.And the Coastal Sinhalese were marginalized as low caste Sinhalese. In late 17th century Portuguese imperial regime government controlled the western coastal region of the country . A pearl harbour situated at a place called " Arippu " near Mannar in the north . This pearl harbor It was a trading port that worked 24 hours a day and night 365 days a year . The surrounding areas of this port had a population of 4 lakhs of people lived there. They are All had this port as their livelihood. This Many of the world's ports for pearl and other trade Merchant ships were coming and going from all parts of the world. Egypt was called "Yavanam " and Arabia was called Persia This includes Iran were among them . This port would then bring more revenue to the Portuguese than the port of Colombo It was a port wich atracted many people from the lower Coasts of South India , Kayalpattanam, Musiri and keelakkarai . Thousands of Tamils Muslim from the area saw business at the port. Hundreds of bathing whirlpools were came from the continent of Africa to catch pearl and do i business here. It was at such a time that a massive outbreak of "cholera" struck the region. A great epidemic began to spread very rapidly. shortly 100, 1000, then 100,000 in time died and falled victims to cholara . At the army controlled this port The commander also fell ill and soon died, losing control of the port the army ordered the remaining two lakhs of people from that area and they were asked to relocate to other places. As a result the Great Migration began. They were moved to down south and settlements were located in Kalpitiya , Puttalam, Silapam, Negombo, Moratuwa, Panadura, Kalutara and Matara. They themselves then. Lost their Tamil identity and became Coastal Sinhalese. Most of them belong to lower clans like Karayars, Paravars, Bharatavas, Saluvars etc. Because they did not want to maintain their ethnic identity. In Sinhala they were called Karava, Durava and Salava Etc. However If we look for their origin, they are Tamils will become apparent. Indian Sonakars who migrated along with them got Muslim identity settled in places like Benthota, Jinthota, Beruwala are still existing . A famous Sinhala poetess named "Gajaman Nona" who lived among them was a Tamil woman and her real name was Isabella Cornolis Elizabeth Perumal analysts also refer to it. Another major event took place in the history of Sri Lanka during this period. The British Empire after a brief war acquired the coastal territories of Sri Lanka from the Portuguese The Portuguese rushed out of Sri Lanka when the British conquered it . They were forced to leave. At that time their army consisted of more than 25 thousand "Tamil mercenaries". in addition to Portuguese soldiers . When the Portuguese army commander wanted to disband this mercenary force, and made arranged marrages between the above "Tamil mercenaries" and thousands of young women who were used for the soldiers' sexual needs during that period .And Given them Portuguese surnames such as De Silva, Fernando, Perera, De Soyza, Gregoris, Setharis etc. and settled0 them in areas like Moratuwa, Pananturai and Kalutara. They got land and houses and settled them widely there. They also lost their "Indian Tamil'" identity over time and got the coastal Sinhala identity. Again In recent times they lost their " coastal Sinhala identity" and became common Sinhala people. Sri Lankan Malayalis °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° Similarly, a historical example can be shown in 1918 In the years that followed, various industries in the country declined due to a global economic depression. In Port of Colombo, Railway Department and many industries , There was a reduction in labor on the boards. Thus Sinhala , A large number of workers lost their jobs. As more Malayalis were employed in the above industries, that period of time who was a famous trade union leader A.E . Gunasinghe at that time raised the slogan that Sinhala workers are losing their jobs because of more Malayalis were employed in the above industries, this. E . Gunasinghe also held many protests demanding the Malayalis to leave the country. Violence against Malayalie workers also took place. A bill was passed in Parliament to expel them from the country. As it was the law was brought and implemented, about 20,000 Malayalam workers were expelled from the country. Because of this fear, after some time the Malayalies hide their ethnic identity as Malayali and became Sinhalese. They learned the Sinhala language while keeping their names and became Sinhalese. Even now Malayalam names like kuruppu , Hemachandra, Victoria, Miranda, Singapuli, Venkapuli are mingled with Sinhala and Browsing among the people. FACTORS FOR REFUSAL TO ACCEPT THE IDENTITY OF INDIAN ORIGIN ************************************** ** Because of the Tamil people called themselves as Indians... (a) The United National Party government in 1948 , they raised the slogan that the INDIAN ORIGIN people should all go to India and by bringing an expropriation law and taking away the rights of citizens and voting rights and making them stateless. There was a fear that people of Indian origin might join forces with the left parties and take over the government of this country. (b) In 1964 Sirimawo Banda ayala and lalBagsdur Shastri established an agreement named Indo - lankan pact and made 7 out of 10 of these people should go to India . Arrangements were made to send seven lakh people to India. (c) In 1945, the second world war took place A bomb was to be dropped on the port of Colombo . At that time, all the Tamil traders in the outskirts of Colombo and pettah closed their shops and went to India for safety. This resulted in food shortage in the country. " They are like this People who ran away from the country at a time of crisis, no patriotism that they are destitute and that they should be sent to India " The United National Party Member of Parliament at that time Former Finance Minister J. R. Jayawardena said in Parliament and The address is recorded in Hansard the Parliamentary Record Book. (D) in 1945 C. W. W. Kannangara who held the post of Minister of Education in the Government when he introduced free education for this country, He denied free education for Children studying in Estate schools because they were Indian origin , they did not have free education. (E ) In 1971 when the youth was prepared for the April uprising JVP leader Rohana Wijeweera said in his lecture are seen that our neighbor India based Sri Lanka on the basis of "Indian Expansionism". It is this that India is watching the moment to invade srilanka and It is interfering in the internal affairs of this country by pretending to care about the welfare of the 11 lakhs of Indians living in the country. So to prevent this country from being invaded by India If you want, Indian Tamils should be chased to India " Records noted that he has At one time J. V. P. Hatred the Indian people. That hatred is still deeply embedded in the hearts of the Sinhalese people. ( f ) These people till yesterday , because these people are Indians In this country, land rights are denied and treated like slaves . They were only allowed to live in " line rooms " as orphans. (G ) Up to 1990, the children of these people were should not pass the G.C.E (O/L. ). examination and pursue higher education . That one Due to this idea, they carefully made sure that mathematics and science teachers were not appointed to the schools where they were educated.Still this problem persists . (A) Even now , other workers of this country are , When they get 2500 rupees as daily salary, the majority of the people never join together and give them at least 1000 rupees as wages. (I) What was the reason that , Ceylon Workers Congress which was functioning under the name of Ceylon Indian Congress thought that it was not appropriate to use that name anymore and changed it to Ceylon Workers Congress ? Many more factors can be cited regarding this. It is observed when observing the trade and economic phenomena between India and Sri Lanka , the Indian expansionist theory against Indian people may be renewed. . Thus, Communalism against Indian people also may be renewed. If we closely examine the history of many countries in the world, thevarious ethnic groups living in their respective countries have become unidentifiable along with the people of their respective countries due to non maintaining their ethnic identities and cultural values. At the same time that our community migrated from South India to Sri Lanka, they also migrated to other British colonial countries like Mauritius, West Indies, Trinidad and Tobago, Fiji, South Africa, Caribbean Islands are among them. Even the people of Indian origin who went to these countries today they failed to preserve their artistic cultural values, language and they lost their ethnic identity and religion. Hence the need today befor us is to adapt our political stances keeping our future generations in mind. It appears before us as a monsterous figur. Bibliography :- 1) . மு . சி . கந்தையா , சிதைக்கப்பட்ட மலையகத் தமிழர்கள் , விடியல் பதிப்பகம். கோயம்புத்தூர் , தென் இந்தியா, 2015 2 ) . Srilanka 50 Years of Independance, Ravaya publications ,1998 3 ) . Kumari Jayawardena , Rachel kurian : Class , Patriyarchy and Ethnicity on Plantations , Print Black swan private Ltd,India ,2015 4 ) . Muthiah. S , The Indo Lankans -- Their 200- Year saga, Indian Heritage Foundation , Colombo. 2003. 4 ) . Shadagopan . R , Changes In Tea Plantation In Srilanka 1971 -- 1980 , Independent thesis submitted to university of colombo to complete Geography honours degree , 1982. 5 ) . Pearl R . Kankanamge , An autobiography of M.G. Mendis , S. Godege brothers ,Colombo , 1998 6) . De Silva .K.M. A History of Srilanka , London: C . Hurst; Berkeley University of California ,1981 7 ) Twentieth Century impressions of Ceylon , Edited by Arnold Wright , Asian Educational Services , New Delhi. 8) . R.L. Spittal & Cristin Wilson , Brave Island, 1963 9) Andradi, W.M.D.D., Sri Lanka Subordinates of the British - English educated Ceylonese in Official Life, Colombo: Social Scientists‟ Association, 2011. 10 ) Bastiampillai, B.E.S.J. The south Indian Immigrants Trek of Ceylon (Sri Lanka) in the Mid - Nineteenth Century, Sri Lanka Journal of Social Science 7 (1&2), 1984 11 ) Gunasinghe, Newton, Changing Socio - Economic Relations in the Kandyan Countryside, Colombo: Social Scientists‟ Association, 2007 (1990) 12 ) Jayawardena , Kumary ,Rise of the Labor Movement in Ceylon, Colombo : Sanjiva Books, Social Scientists Association : Durham, NC: Duke University Press, 2004 (1972)

UPCOUNTRY PEOPLE DEVELOPMENT RESEARCH FOUNDATION

COUNTRY PEOPLE DEVELOPMENT RESEARCH FOUNDATION

1.  வடபகுதி இந்திய வம்சாவழி மக்கள்
    =================================
   

   இக்கட்டுரை யாழ் பல்கலைக்கழக கலைபீட மாணவர்களால் 1980இல் வெளிக்கொணரப்பட்ட பொதிகை ஆண்டு மலரில் வர்த்தகமானி 1ம் வருட மாணவர் மா. நாகராஜா எழுதிய கட்டுரை.

   அண்மைக் காலங்களில் ஏற்பட்டுவரு பல மாற்றங்கள், குறிப்பாகப் பொருளாதார, சமூக, அரசியல் மாற்றங்கள் இலங்கையிலுள்ள பல்வேறினங்களிடையேயும் மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியுள்ளன. இந்நிலையில் இலங்கையில் வாழும் இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்களையும் ஒரு தேசிய இனமாகக் கணிக்கும் நிலேப்பாடு பலப்படுத்தப்பட்டு வருகின்றது. இவ்வாறு தேசிய இனமாகக் கணிக்கும்பொழுது அது பெரும்பாலும் இலங்கையில் மலையகத்தில் வாழும் பெருந்தோட்டத் தொழில்புரியும் இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்களையே குறிப்பிடுவதாக அமைகின்றது. அதே சமயத்தில் இலங்கையின் ஏனைய பிரதேசங்களில், குறிப்பாக இலங்கையின் வடபகுதியில் வாழும், இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்களைப் பற்றிச் சில குறிப்புகளை சுட்டிக்காட்டவேண்டிய சூழ்நிலையொன்று உருவாகியுள்ளது. இவ்வடபகுதியில் இம் மக்கள் எத்தகைய பொருளாதார அடிப்படையையும், எவ்வாறான சமூக இருத்தலையும், அரசியல் அமைப்புக்களையும் இலக்கியப் பரிமாணங்களையும் கொண்டுளனர் என்பதனை ஒரு மேலோட்டமா பார்வையில் இக்கட்டுரை ஆராய்கின்றது

   
   

   வடபகுதியின் இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்களை இரு பிரிவுகளின் அடிப்படையில் பிரித்து ஆராய்ந்து பார்க்கலாம் அப்பிரிவினை அவர்களின் குடியேற்ற காலத்தின் அடிப்படையில் பிரிக்கலாம்.

   1. தென்னிந்தியாவில் ஏற்பட்ட வரட்சியின் பாதிப்பினால் நேரடியாக யாழ்ப்பாணம் போன்ற பிரதேசங்களில் குடியேறிய இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்கள்.
   
   2. மலையகத்தில் ஏற்படுத்தப்பட்ட, காணிச் சுவீகரிப்புப் போன்றவற்றினுல் பாதிப்படைந்து மலையகத்திலிருந்து இடம் பெயர்ந்து வவுனியா, மன்னர், கிளிநொச்சி போன்ற பிரதேசங்களில் குடியேறிய இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்கள்.

   இப்பகுதிகளில் வசிக்கும் இம்மக்களின் வாழ்க்கையினைப் பொருளாதார அடிப்பபடைத் தேவையிலிருந்தே இனம் காண வேண்டியதாகின்றது. உண்மையில் அதுவே அடிப்படையாக அமைகின்றது அத்துடன் இவர்களிடமும் வர்க்க முரண்பாடு காணப்படுகின்றது. இவ்வர்க்க முரண்பாடு இந்தியாவிலிருந்து வரும்போதே உடன் இந்த வர்க்க முரண்பாடாகும். ஏனெனில் இந் தியாவிலிருந்து வந்த ஒரு சாரார் கூலித் தொழிலாளர்களாகவே வந்தனர். இக் கூலித் தொழிலாளர்களில் ஒரு பகுதியினர் மலையகத்துப் பெருந்தோட்டத்திற்கு இடம் பெயர்ந்தனர். ஏனையோர் உதிரிகளாக வடக்கு, கிழக்குப் பகுதிகளில் நகர்ந்தனர். இந்திய மலையாளிகள் தனிநபர்களாகவே இங்கு வந்தனர். இதனுல் இங்குள்ள சமூகங்களுடன் இணேவது அவர்களுக்கு இலகுவானதாக அமைந்தது. ஏனையவர்கள் குடும் பங்களாகவே இங்கு வந்தனர். இவர்களைச் சுரண்டப்படும் வர்க்கத்திற்குள்ளேயே அடக்கப்படவேண்டியதாகும். பிறிதொரு சாரார் சிறு தொகையினராக இருந்தாலும், இலங்கையின் பொருளாதாரத்தைச் சுரண்டுவதற்காக இந்தியாவிலிருந்து நேரடியாகவே மூலதனத்துடன், இங்கு வந்தவர்களாகும். இவர்களைச் சுரண்டும் வர்க்கத்திற்குள் உள்ளடக்கப்படவேண்டியதாகும். எனவே இலங்கையில் வாழும் இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்களிடையேயும் வர்க்க முரண்பாடுகள் தொடக்க காலத்திலிருந்தே இருந்து வந்துள்ளன.

   
   

   இங்கு வடபகுதியில் வசிக்கும் நிரந்தர இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்களின் அடிப்படை வாழ்க்கை அமைப்பில் வர்க்க முரண்பாட்டுடன், சாதி அமைப்பு முறை யில் சில எச்சங்களும் காணப்படுகின்றன. இங்கு நகர சுத்திகரிப்புப் போன்ற தொழில்களைச் செய்யும் இந்திய வம்சாவளித் தமிழினமக்கள் இந்தியாவிலிருந்துவந்த ஹரிஜன மக்களாவர். இங்கும் அவர்கள் தமது பாரம்பரியத் தொழிலையே செய்கின்றனர். நாடு மாத்திரம், பெயர்ந்துள்ளனர். அத் துடன் இந்தியாவில் எப்படியயன சமூக மட்டத்தில் அடக்கப்பட்டு, ஒடுக்கப்பட்டு, நசுக்கப்பட்டு, ஏமாற்றப்பட்டு, வஞ்சிக்கப்பட்டு, சுரண்டப்ட்டார்களோ அதிலிருந்து எள்ளளவும் அவர்கள் நிலை வடபகுதியிலும் மாறவில்லை. அதேவிதமான அடக்குமுறை தான் இங்கும் பயன்படுகிறது. அத்துடன் பிராஜா உரிமையற்ற மக்களாக இருப்பதனால் பொருளாதார ரீதியில் அதிகளவில் தாக்கப்படுகின்றனர்.

   
   

   இந்த ஹரிஜன மக்களைவிட, மற்ற இனக் கீழ்மட்ட வகுப்பினர், இங்கு பல் வேறு தொழில்களைச் செய்கின்றனர். அவர்களும் இங்கு கூலித் தொழிலாளர் களாகவே இருப்பதுடன் உதிரிகளாகவே உள்ளனர். நிரந்தரமான இக்கூலித் தொழி லாளர்களின் பொருளாதாரம் அடிப்படைத் தேவையைப் பூர்த்திசெய்யமுடியாத மட்டத்திலேயே காணப்படுகின்றது. அடிப்படைத் தேவையைப் பூர்த்திசெய்துகொள்வதற்கான போராட்டம் முடிந்தபாடில்லை. இதனால் சுரண்டப்படும் தன்மை மிக அதிகளவில் இவர்கள் மீது பிரயோகிக்கப்படுகின்றது.

   
   

   அடிப்படைத் தேவையில் ஒன்றான குடியிருப்புக்கள் நிரந்தரமானவையாகவோ, உரிமையுடையனவாகவோ காணப்படுவதில்லை. அத்துடன் அடிக்கடி இடம்பெயர்ந்து தான் இவ்வம்சாவளி மக்கள் வசிக்கின்றார்கள். மலையகத்து மக்களுடைய வாழ்விடங்கள் எந்த மாதிரியான உள்ளடக்கத்தைக் கொண்டு காணப்படுகின்றனவோ, கிட்டத் தட்ட அதே மாதிரியான நெருக்கமான இடப் பற்றாக்குறை கொண்ட இருண்ட வாழ்விட வசதிகளையே இவர்களும் கொண் டிருக்கிருர்கள். அத்துடன் இவ்வம்சாவளி மக்கள் இப்பிரதேசத்தை நிரந்தரமான வாழ்விடப் பிரதேசமாகக் கொள்ளவில்லை. ஏனெனில், இப்பிரதேசத்தின் இலங்கை வம்சாவளித் தமிழின மக்களுடன் இன்னமும் வேறுபட்டே காணப்படுகின்றனர். இங்கு தமிழ்மொழி பேசப்பட்டாலும் இதனையும் அந்நியப் பிரதேசமாகவே கருதுகின்றனர். அத்துடன் அரசியல் ரீதியிலான இனப் பிரச்சினை, இனக் கலவரங்களினால் வடபகுதியையும் நிரந்தரமற்ற வாழ்விடப் பிரதேசமாகக் கருதி, இந்தியா செல்லவே பலர் விரும்புவதனுல் இலங்கைப் பிரஜாவுரிமை பற்றிய விபரங்களில் அதிக அக்கறை கொள்வதில்லை. இதனால் இங்கிருக்கும் வரை எப்படியாவது எத்தொழிலைச் செய்தாவது இருந்துவிட்டு, இற க் கும் நாளுக்காக இந்தியா செல்வோம் என்னும் மனப்பாங்கு அவர்களின் அடிப்படை வாழ்விடப் போராட்டத்தை இன்னமும் முடிந்தபாடாக இல்லை" இந்நிலையில் சொந்தக் காணி பெற்றுக்கொள்வதை நினைத்துப் பார்க்கமுடியாது.

   
   

   மேலும் வடபகுதியில் இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்கள் தொழில் ரீதியில் இழிவுக் கூலி மட்டத்திலும் பார்க்கக் குறைவான கூலியையே பெற்றுக்கொள்கின்றனர். ஒரு சாரார் ஒரளவு வருமானம் பெற்றாலும் அப்படைத் தேவைகளும் போதுமானதாகவில்லை. வரத்தக நிறுவனங்களில் வேலைசெய்யும் கணக்குப்பிள்ளை, தச்சுவேலை செய்வோர். நகைத் தொழிலாளர் போன்ருேர் இம்மட்டத்தவர்களாவர். இதனைவிடக் கடைகளில் சிப்பந்திகளாகவும், வீடுகளில் வேலைக்காரர்களாகவும் தொழில்புரியும் நபர்கள், மலையகத்திலிருந்து வந்த இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்களாவர். இவர்கள் ஏனைய தொழில் புரியும் வடபகுதியில் வாழும் நிரந்தரமான இந்திய வம்சாவளி மக்களிலும் பார்க்க வேறுபட்ட நிலைப்பாடுகளைக் கொண்டுள்ளனர். அதாவது நிரந்தரமான இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்கள் இப்பிரதேசத்தின் மக்களுடன் தொழில் ரீதியில் சார்ந்திருக்கும் தன்மை காணப்பட சிப்பந்தி ஊழியர்கள், வீட்டு வேலைக்காரர்கள் இப் பிரதேசத்தின் மக்களுக்குக் கீழ்ப்பட்டு அடிமைகளாக வாழும் துர்ப்பாக்கியம் காணப்படுகின்றது. அதே சமயத்தில் இந்திய வம்சாவளிப் பிராமணர்கள் இப்பிரதேசத்தின் மதிப்பிற்குரிய மக்களாக இங்குள்ள பிராமணர்களிலும் பார்க்க மேம்பாடுடையவர்கள் எனப் போற்றப்படுகிறர்கள். இதில் வியப்படைவதற்கு ஒன்றுமில்லை. இதற்குக் காரணம் இங்குள்ள சாதிக் கருத்துக்களே. அரசாங்கத் தொழில்களைப் பொறுத்தவரையில் பிரஜாவுரிமையற்ற காரணத்தினுல் புறக்கணிக்கப்படுகின்றனர்.

   
   

   மொத்தத்தில் வடபகுதியில் வாழும் இந்திய வம்சாவளித் தமிழின் மக்கள், அடிப்படையில் போதியளவு உணவு, நிரந்தர இருப்பிட, உடை, வசதிகனையோ, கொண்டிருக்கவில்லை. தொழில் ரீதியிலும், சாதி அமைப்பிலும் மிகவும் அடிமட்டங் களைக் கொண்டிருப்பதனல் அவர்களில் பெரும்பாலோரின் வாழ்ககை இன்னமும் அடிமட்டத்து உயிர் வாழ் தற்கான போராட்டமாகவே உள்ளது. இதற்குப் பிரஜாவுரிமையற்றவர்கள் என்பதும், பிரதேச மக்களுடன் இன்னமும் ஒரு மட்டத்திலானவர்கள் என்ற நிலைப்பாடும் இல்லாதவர்களாகும்.

   
   

   இவ்வம்சாவளி மக்களின் சமூகவுணர்வு இவர்களின் பொருளாதார நிலைப்பாடுகளி ஞலும், பிரதேசத் தமிழ் இன மக்களின் செயற்பாடுகளினலும் உருவாக்கப்படுகின்றது. இவ்வடிப்படைப் பொருளாதார அமைப்பு இலங்கையிலும், இந்தியாவிலேயும் ஒரேமாதிரியாகக் காணப்படுகின்றது. ஏனெனில் சர்வதேச ரீதியில் முதலாளித் துவ ஏகாதிபத்தியமும், அதனுடைய கால னித்துவக் கொள்கையும், இவர்களின் சமூக உணர்வுகளில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தின. பின்னர் ஏற்படும் மாற்றங்களுக்குப் பிரதேச மக்களின் செயற்பாடும் காரணமாக அமைகின்றது.

   
   

   இவர்கள், இங்கே வடபகுதியில் அநாதரவான நிலைமையையே அடிப்படையாகக் கொண்டுள்ளனர். இச்சமூகம், பல்வேறு சாதி, தொழில், குழுக்களாகப் பிரிந்து, பிரதேச மக்களுடன் சேரமுடியாத சமூகப் பிரிவுணர்வுகளுடன், அரசியல் ரீதியில் பிரஜாவுரிமை அற்றவர்களாக, நாடு அற் றவர்களாகத் தவறுசெய்த கைதி போன்ற குற்றவுணர்வுடனும், தாழ்வு மனப்பான்மையுடனும் இருப்பதைக் காணலாம். இவ்வுணர்வுகள் பிரதேச மக்களிலிருந்து பிரிந்து வாழும் மனப்போக்கையே பிரதிபலிக்கின் றன. உதாரணமாக, ஒரு சம்பவத்தில் அவன் குற்றவாளியாயிருந்து, பிரதேச மக் களிற் பல ரா ல் தாக்கப்படும்பொழுது தான் நாடற்றவன் என்பதினல், "அடித்தால் யாரும் தட்டிக்கேட்பதற்கு முடியாது, அதுதான் பலர் சேர்ந்து அடிக்கிறார்கள்" எனக் கருதுகின்ருன். உண்மையில் அச்சம் பவத்தித்கு யார் பொறுப்பாக, குற்றவாளி யாக இருந்தாலும், இவ்வாறே தாக்கப்படுவார்கள் என்பதனை அவன் உணர்வதில்லை. இது அவனிடமுள்ள தாழ்வுமனப்பான்மை யினுல் ஏற்பட்டதாகும்.

   
   

   இத்தாழ்வு மனப்பான்மை மாத்திர மல்ல, அவர்களிடமுள்ள மரபு ரீதியிலான புழக்கவழக்கங்கள்கூட அருகிவருகின்றன, ன்கவிடப்படுகின்றன. இதற்குக் காரணம் விருப்பமின்மை என்பதல்ல. அவர்களின் அடிப்படைத் தேவையின் உக்கிரமான போராட்டமும், பிரதேசச் சூழலும் மரபுகளைப் போற்றுவதற்கோ அல்லது பின் பற்றுவதற்கோ இடமளிப்பதில்லை. அத்துடன் அவற்றைக் கைக்கொண்டாலும் பல பிரதேசப் பழக்கவழக்கங்களையும் கையாண்டிருப்பதைக் காணலாம்.

   
   

   இம்மக்களின் குடும்ப உறவுகள் சிதைவடைந்தே காணப்படுகின்றன. இந்தியாவிலிருந்து வரும்யொழுதே கணவனைப் பிரிந்து வந்த மனைவி, மனைவியைப் பிரிந்துவந்த கணவன், சகோதரர்களைப் பிரிந்து வந்தவர்கள், உறவினர்களைப் பிரிந்து வந்தவர்கள் என்ற நிலைதான் காணப்பட்டது. இங்கு வந்த பின்னர், இங்கு வந்த சாதி உறவுகளுக்குள் புதிய உறவுகள் ஏற்படுத்தப்ப டன. அவ்வுறவுகளின் சேர்க்கைகள் பின் னர் மீண்டும் உடைந்து, குடும்ப நபர்கள் தனித்தனியாகப் பிரிந்து வாழும் தன்மை ஏற்பட்டது. இதனல் அவர்களின் குடும்ப உறவுகள் இறுக்கமான பாசப் பிணைப்புகளைக் கொண்டிருக்கவில்லை. திருமண உறவுகளின் எதிர்பார்ப்புக்கள் இவர்களிடம் அதிகளவு ஆர்வத்திற்குரியதாக, இலட்சியமானதாக, கனவு காணக்கூடியதாக அமைந்திருக்கவில்லை. ஆண் பெண் திருமண உறவுகளை அவதானிக்கும்போது பல வேறுபாடுகளைக் காண முடியும் வயோதிபமடைந்த ஆண், வயது குறைந்த பெண்ணைத் திருமணம் செய்யும்போது அவனுடைய முதல் மனைவி பிறிதொரு நபருடன் வாழும்பொழுதும் மூத்த மகனே அல்லது மகளோ தன்னுடைய குழந்தைகளுடன் தகப்பனின் இத்திருமணத்தை நடத்திவை பார்கள். அது மாத்திரமல்ல, சாதியை பாதுகாக்கப் பெண்களுக்கு இளம் வயதிலும் திருமணம் செய்யப்படும், சிறுவர்களும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. பெரும்பாலும் வாலிபப் பருவம் வந்தவுடன் திருமணங்கள் முடிந்துவிடும். அவை காதல் திருமணங்கள் என்றோ பெற்றோர்கள்  பார்த்தவை என்றே, சீதனம் பெற்றுக்கொண்டோ நடைபெறுபவையல்ல. மாறாக அப்போதிருந்த சூழ்நிலையின் வசதியில் இவை முடித்துவிடப்படுகின்றன. இதனுல் திருமணம் என்ற சொல்லின் அர்த்தமும், அவற் றுக்கான விளக்கங்களும் இவர்களின் திரு மண விடயங்களில் இவர்களினால் ஆராயப்படுவதில்லை. அவை பற்றி அக்கறை செலுத்தப்படுவதுமில்லை. இத்துரதிர்ஷ்டங்களுக்கு யார் பொறுப்பாளிகள்? அத்துடன் இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்கள், இப் பிரதேச மக்களுடன் மேற்கொள்ளுகின்ற திருமண உறவுகளும் ஒருபக்கச் சார்புடை யதே ஆகும். அதாவது இவ்வம்சாவளி மக் களின் ஆண்கள் தான் இலங்கை வம்சாவளிப் பெண்களைத் திருமணம் செய்கின்றனர். பிரதேச இலங்கை வம்சாவளி ஆண் கள் இந்திய வம்சாவளிப் பெண்களைத் திருமணம் செய்துகொள்வதில்லை. ஏனெனில் இங்கு நிலப்பிரபுத்துவத்தின், சொத்துடைமையின் எச்ச சொச்சங்கள் பெண்களுக்குச் சீதனப் பொருளாகக் காணப்படுகின்றது. இதனால் இந்திய வம்சாவளித் தமிழினத்தின் ஆண்கள் பிரதேசத்தின் இலங்கை வம்சாவளிப் பெண்களைச் சீதனம் இன்றி, அல்லது குறைந்தளவில் சீதனம் பெற்றுத் திருமணம் செய்கின்றனர். இவை இலங்கைப் பிரஜை உரிமை பெறுவதற்காகவும் நடைபெறலாம். ஆனால் இத்திருமணங்கனை எடுத்துப்பார்த்தாலும் அ வை சிதைந்து போன உறவுகளிலிருந்தே ஏற்படுகின்றன. பொருளாதார வசதி குறைந்த குடும்பங்கள் ஆண் துணையற்ற குடும்பங்கள், விதவைகள், கீழ்மட்டத்துப் பெண்களாகவே அமைந்திருக்கின்றன. அதே சமயத்தில் பிரதேச இலங்கை வம்சாவளி ஆண்கள் இந்திய வம்சாவளிப் பெண்களைத திருமணம் செய்துகொள்ளாமைக்கு அவையே காரணங்களாகவுள்ளன. திருமணம் செய்வதாக இருந்தால் சீதனம் இவர்களால் கொடுக்க முடியாது. அத்துடன் திருமணம் நடை பெற்றாலும் அடிமட்ட இலங்கை வம்சாவளி ஆண்களுக்கும், மனைவி அற்றவர்களுக்கும் வயோதிபம் அடைந்தவர்களுக்கும் மட்டுமே நடைபெறும். ஆகவே, இல்வினத்தைப் பொறுத்தமட்டில் திருமணம், விருப்பங்களையோ, ஆசைகளையோ பொறுத்ததல்ல. மாறாகப் பொருளாதாரங்களைப் பொறுத்ததாகும்.

   
   

   மேலும் இம்மக்களுக்கு எவ்வித பாதுகாப்பும் இல்லாமையினல் குடும்பத்தில் உள்ள சகலரும் தொழில்களில் ஈடுபடும் நிலை உள்ளது. சிறுவர்கள் தங்களுக்குரிய குணவியல்புகளைக் கொண்டிருப்பதில்லை. மாறாகச் சிறு வயதில் சமூகப் பாதுகாப்பின்மையினல் வெம்பி முதியவர்கள் ஆகிவிடு கின்றனர். அவர்களுக்குரிய கல்வி வசதி கிடைப்பதில்லை. பெற்றோர்கள் அக்கறை செலுத்துவதில்லை. சில பாடசாலைகள் இவர்களுக்கு அனுமதி வழங்குவதில்லை. படித்தும் பயன் இல்லை என்பதனல் சிறு வயதிலேயே தொழிலுக்கு அனுப்பப்படுகின் றனர். அத்துடன் ஆண்களுக்கு நிகராகப் பெண்களும் தொழிலுக்குப் போகின்றனர், எனவே பொருளாதாரத் தேவை அவர்கள்

   
   

   எல்லோரையும் உழைக்கும் நிர்ப்பந்தத்திற் குள் தள்ளிவிடுகிறது. இதனல் இவ் இந்திய வம்சாவளி மக்களின் சமூக உணர்வானது இந்தப் பிரதேசத்தைத் தனக்குச் சொந்த மானது என்னும் மனப்பான்மையை ஏற் படுத்தவில்லை. அத்துடன் இவர்களிடம் எம் பொழுதுமே விரக்தி மனப்பான்மையே காணப்படுடுறது. தாங்கள் தனிமைப்பட்டவர்கள் என்பதாகவும், தாங்கள் பின்தங்கியவர்கள் என்பதாகவும் கருதுகின்றனர். இவர்களைச் சிங்கப்பூர், மலேசியா போன்ற நாடுகளில் வாழும் இந்திய வம்சாவளியின ருடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது, அந் நாடுகளின் இந்திய வம்சாவளியினர், அந் நாட்டின் பிரஜாவுரிமை பெற்றிருப்பதுடன் தொழில் வாய்ப்பு, கல்வி வாய்ப்பு என்பன கிடைப்பதஞல் அந்நாடுகளைத் தங்களுடைய சொந்த நாடாகவே கருதுகின்றனர். அவர்கள் பொருளாதார நிலையும் உயர்வானது. ஆனல் அவ்வுணைர்வு வடபகுதியில் வாழும் இந்திய வம்சாமளியினரிடம் இல்லாதிருப்பதைக் குறித்து வியப்படைவதற்கொன்றுமில்லை.

   
   

   இவ்வின மக்களிடமிருந்து கலையுணர்வுகளையும் செயற்பாடுகளையும் எதிர்பார்க்கமுடியாது. இற்றைவரைக்கும் வடபகுதி இந்திய வம்சாவளி மக்களால் படைக்கப்பட்ட எந்தவித நாவ்லகளேயோ, சிறுகதைகளையோ, வேறு இலக்கிய வடிவங்களையோ இனங்காணமுடியாது. ஆனால் மலையகத்து இந்திய வம்சாவளி மக்களிடமிருந்து பல்வேறு இலக்கிய வடிவங்கள் தோன்றியிருப்பதை அறிந்துகொள்ளமுடியும். ஏனெனில் அவர்களும் பிரஜரவுரிமை அற்றவர்களாக இருந்தாலும், பொருளா தார ரீதியில் ஓர் அடிப்படையான அமைப்பையும், தங்களுக்கிடையில் தங்களையே அங்கீகரித்துக்கொள்ளும் பலமான சமூக அமைப்பையும் கொண்டுள்ளதால் கலை, இலக்கிய வடிவங்கள் உருவெடுக்கின்றன. ஆனால் வடபகுதி இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்கள் ஓர் அடிப்படையான பொருளாதாரத்தையோ தங்களுக்குள் தங்களையே அங்கீகரிக்கும் செயற்பாட்டையோ கொண் டிருக்கமுடியாத அளவில் உதிரிகளாகக் காணப்படுவதே அதற்குக் காரணமாகும்

   
   

   வடபகுதியின் இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்களின் அரசியல் ரீதியான நடவடிக்கைகள் மிகவும் பின்தங்கியதான ஒரு செயற்பாட்டையே கொண்டிருக்கின்றது. பொருளாதார ரீதியிலான போராட்டங்களை அரசியல் ரீதியிலான போராட்டங்களாக மாற்றுவதற்கான எந்தவொரு நடவடிக்கையும் இவர்களால் நடாத்தப்படவில்லை. இங்கு தோற்றுவிக்கப்பட்ட சில அமைப்புக்கள் கூட அரசியல் ரீதியான நடவடிக்கைகளைக் கைக்கொள்ளவில்லை. மாறாகப் பொருளாதார நலன்களைக் குறுகிய வட்டத்திற்குள், குறித்த சமூகத்திற்கு மாத்திரம் நிறைவேற்றிக்கொள்வதற்கு உருவாக்கப்பட்டவையாகும். இதனால் இவ்வகை அமைப்புக்கள்கூட வெற்றிகரமாக இயங்கவில்லை. அத்துடன் அரசியல் ரீதியிலான சில நடவடிக்கைகளை இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்களின் சில தனிப்பட்ட நபர்கள் பல்வேறு கொள்கைகளையுடைய பிரதேச ரீதியிலான கட்சிகளின் அடிமட் டத்து ஊழியர்களாகவே செயற்பட்டனர். குறிப்பாக இளைஞர்கள் சில அரசின் நிறுவனங்களில் மேல்மட்டச் செயற்பாடுகளி லும் அதிகளவு அக்கறையுடன் செயற்பட்டனர், நாடற்றவர்கள் என்பதனால் அரசியலில் பிரவேசிக்க முடியாத தன்மையினுல் பிரதேசத்தின் எந்தவொரு அரசியல் கட்சிகளும் இம்மக்கள் பால் எள்ளளவும் கவனம் செலுத்தவில்லை. அதே சமயத்தில் இவ் இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்கள் இந்நாட்டின் அரசியலின் பாலும், இப்பிரதேச அரசியல் கட்சிகளின் பாலும், இங்குள்ள அரசியல் சூழ்நிலையிலும் அக்கறை செலுத்தாது, தென்னிந்திய7வின் பிரதேச ரீதியிலமைந்த கட்சிகளின் மீது அக்கறை கொண்டிருந்தனர். அங்குள்ள சூழ்நிலைகளிலேயே தங்களது கவனத்தைச் செலுத்தினர்.

   
   

   மேற்கூறிய நிலைமைகள், வடபிரதேசத் தில் (யாழ்க் குடாநாட்டில்) வாழும் இந் திய வம்சாவளித் தமிழின மக்களின் போக்குகளாகும். அதே சமயத்தில் இப்பிரதேசத்தின் ஏனைய இடங்களில் வாழும், குறிப்பாக வவுனியா, மன்னர், கிளிநொச்சி போன்ற இடங்களிலுள்ள இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்கள் மலையகத்திலிருந்து குடியேறிய மக்களாகும். இம்மக்கள் பெருந்தோட்டத்தில் கூலிவேலை செய்தவர்கள் இங்கு விவசாயத் தொழிலைச் செய்கின்னர். அத்துடன் அத்துமீறிய காணிகளிலேயே பெருமளவு குடியேறியுள்ளனர். இங்கும் இம்மலையகத்து இந்திய வம்சாவளி மக்கள் குறிப்பிட்ட பிரதேசத்தின் இலங்கை மக்களுக்குக் கீழ்ப்பட்டவர்களாகே தொழில் செய்கின்றனர். இம்மலையக இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்கள் கடின உழைப்பாளிகள் என்பதனலும், கல்வியறிவு அற்றவர்கள் என்பதனாலும், சொத்துடைமை அற்றவர்கள் என்பதனாலும் இவர்களை வடபகுதியின் வன்னிப்பகுதி செறிந்து கொண்டது. இவர்களினல் எந்தவிதமான பிரச்சினைகளும் தமக்கு ஏற்படாது என்பதனால் இப்பிரதேசங்களின் விவசாய நிலங்களில் கூலித் தொழிலாளர்களாக இவர்களைப் பயன்படுத்தப்பட்டனர். இங்கும் இம்மக்கள் அடிமட்டத் தேவைக்கான உயிர் போராட்டத்தையே நடத்துகின்றனர் இவர்களின் சமூக உணர்வும், செயற்ப பாடும் நிரந்தரமற்ற பாதுகாப்பின்மையை அடிப்படையாகக் கொண்டே காணப்படுகின்றது. ஆனால் யாழ்ப்பாணம் போன்ற பகுதிகளில் உதிரிகளாக வாழும் இந் இந்திய வம்சாவளித் தமிழினத்தவர்களை விட வன்னிப் பகுதிகளில் வாழும் இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்கள் பயன்லயகத்தின் எவ்வாறு தொழில் ரீதியில் ஒன்றிணைந்திருந்தனரோ அதே போன்று இங்கேயும் விவசாயத்தின் கூலித் தொழிலாளர்களாக ஒன்றிணைந்துள்ளனர். இதனால் சில நடவடிக்கைகளை இவர்கள் துணிந்து மேற்கொள்ளமுடிகின்றது. இதனாற் தான் ,மலையகத்தில் வேரூன்றிய பெருந்தோட்ட தொழிற்சங்கங்கள் இப்பகுதிகளிலும் இம் மக்களினூடாகத் தொழிற்சங்க அமைப்புக்களை ஏற்படுத்தி அவை ஊடாக இப்பிரதேச மக்களின் வாழ்க்கையில் ஒரளவு அக் கறை செலுத்தும் செயற்பாடு அதிகரித்து வருகின்றது. இது நிரந்தரமான இந்திய வம்சாவளித் தமிழினத்திற்குள்ள நிலை மையைவிடச் சா த க ம ன ஒரம்சமாகும்.

   
   

   இவ்வடபகுதியின் இந்திய வம்சாவளித் தமிழின மக்களின் மத்தியில் இன்று இளைஞர்களின் செபற்பாட்டினூடாகப் புதிய தொரு விழிப்புணர்வு ஏற்பட்டுவருகின்றது. ஏனெனில் இல்விளைஞர்கள் இந்நாட்டில் பிறந்தவர்களினுதலினல் இந்நாட்டையே தங்களுடைய சொந்த நாடாகக் கருதுவதுடன் தங்களை ஒதுக்கிவைத்திருக்கும் நாடற்றவர்கள் என்னும் பிரச்சினையைத் தீர்ப்பதற்குப் பிரஜாவுரிமை பெற்ற இந்திய வம்சாவளி மக்களுடன் சேர்ந்து தங்களுக்குரிய பொருளாதாரச் செயற்பாடு களை மேற்கொள்வதற்கும், அதனை அரசியல் ரீதியான போராட்டமாக முன்வைத்துச் செல்வதுடன் மாத்திரம் இந்த நாட்டில் புதியதொரு சமுதாய மாற்றத்திற்கான நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்வதற்காகவும். ஸ்தாபன ரீதியிலான அமைப்பு முறையை ஏற்படுத்த விழைகின்றனர். ஏனெனில் ஸ்தாபன அமைப்பே பிரதேச மக்களுடன் இணைவதற்கும், உறவுகளைப் பலப்படுத்துவதற்கும் ஒரு பாலமாக அமையும். இந்த ரீதியிலான மாற்ற உணர்வுகளே இன்று வளர்ந்துவரும் பேர்க்காகும். எனவே வட பகுதியின் இந்திய வம்சாவளித் தமிழினத்தின் விடிவும், மலையகத்து இந்திய வம்சாவளியினரின் விடிவும், பிரதேசத்தின் இலங்கை வம்சாவளியினரின் விடிவும், ஏன் இலங்கையில் வாழும் சுரண்டப்படும் வர்க் கங்களின் விடிவும் இளைய தலைமுறையின ரிடயே விடப்பட்டுள்ளது எனலாம்.

   "தமிழ் ஐக்கிய முண்ணணி ஆதரவாளர்கள் எல்லோருமே வகுப்புவாதிகள் அல்ல. ஆகவே வகுப்பு வாதிகள் மிகச் சிறுபான்மையினரே என்பது உறுதியாகவில்லையr ? இது மகிழ்ச்சிக்குரிய விடயமில்லையா” - சி. சிவசேகரம்.
   யாழ்ப்பாண வளாக 1977-ம் ஆண்டு 1 மாணவர் சங்க மாணவர்சங்க தேர்தலும் மலையகத் தமிழ் மாணவர்களும் (ஆவணங்களிலிருந்து).
   தொகுப்பு- மூக்கையா நடராஜா.

   இலங்கையின் வடபகுதியில் வாழும் தென் இந்திய வம்சாவளி தமிழ் மக்கள் - மா. நாகராஜா 

   Posted Yesterday by sara

   Labels: கட்டுரை வரலாறு நினைவு தொழிலாளர்

    

   0 

   Add a comment
2. 
   
3. 
   
4. 
   
5. 
   

The Pedro Estate in Nuwara Eliya.

The Pedro Estate in Nuwara Eliya.

On a recent evening, Elizabeth Mary stood outside her line home on the Pedro Estate in Nuwara Eliya, occasionally batting flies from her hands and face.
She pointed out a drain running across from her house that was filled with stagnant water. “It smells so bad,” she said. “Our surroundings are so unhygienic.”
But she doesn’t have the time to press the management who controls the land to fix it. Although she has no children, she takes care of her 73-year-old mother, and cannot work.
“If I work 24 days a month I will get around 9,000 Rupees,” she said. “So I work 6 days a week.”
Ever since being brought to Sri Lanka by the British in the 1800s to work in the plantations, the lives of the people in the up-country have largely been defined by struggle.
Up-Country Tamils, or Indian-origin Tamils, had their citizenship rights stripped from them in 1948. Successive governments have slowly granted citizenship to portions of the population through piece-meal political deals over the years, culminating in the Grant of Citizenship to Persons of Indian Origin Act of 2003, just 15 years ago.

MP M. Thilakarajah, Nuwara Eliya District.

Now, workers and community leaders say they are desperately trying to catch up to the rest of the country.
“The government did not give any interest to these people. They were not citizens of Sri Lanka,” said Mylvaganam Thilakarajah, an MP from the Nuwara Eliya district who grew up on an estate himself. “So they have been neglected from education, health, roads and infrastructure, every area.”
Those costs are physical: the tea estates have the highest rates of maternal mortality in the country and about 30 percent of children below 5 are underweight, according to the World Bank.
Now as the battle in the country’s central highlands has turned to the immediate issues of the day – wages, housing, health, plumbing and clean water – the legacy of those citizenship battles persist.
MP Thilakarajah said it’s hard to understand today’s issues without remembering the fight for the most basic right: being recognized as a citizen in the eyes of your state.
He said the lives of the people in the up-country mirrors the lives of the plant they spend their lives tending.
“A tea bush is actually a tree,” he said. “They only look like bushes because they have been kept like that. It’s like this with the people.”

Stripped of rights

The British colonizers began bringing labourers to Sri Lanka from South India in the 1820’s to work on the island’s coffee plantations. They were kept as captive labour, made to do the back-breaking work of clearing the jungles and starting Sri Lanka’s plantation economy from the ground.
This brutal history is reflected in the landscape: most of the island’s cloud forests and upland jungles have been transformed by hand into neat, terraced estates. There’s a place near Haputale known in Tamil as “Crying Hills,” in memory of all the people who died there clearing the forests.
For about a century, the Tamil estate workers did not have“any organization,” according to MP Thilakarajah. “There was not any political or trade union or anything,” he said in a recent interview.
But in the 1920’s, inspired by Russian Revolution and political organising in India, Up-Country Tamils formed their first trade union, and began agitating for citizenship rights in the colonial state.
Just before independence the number of Indian-origin Tamils working in and around the estates was about 11 percent of the total population.
Soon after independence, though, Parliament passed two acts which would affect the lives of these communities for years to come: the Citizenship Act of 1948 and the Indian and Pakistani Residents Act of 1949.
“Although these acts were ostensibly about clarifying who was a citizen of this new nation-state, they implicitly ensured that certain people, specifically Indian Tamils, would not become citizens,” writes Daniel Bass, an anthropologist who has extensively studied the Up-Country Tamil Community.
“Before these acts were passed Up-Country Tamils had rights almost equal to any other person in colonial Ceylon,” he writes. “These two (acts) effectively deprived over one million Up-Country Tamils of their legal and civil citizenship.”
The sad irony of this maneuver – or as many historians argue, part of the reason for it in the first place – is that the year before, Up-Country Tamils had elected seven Indian-origin Tamil MPs to Parliament.
They had also helped to elect nine Marxist Sinhala MPs, which rattled the elitist political establishment.
“Anti-Indian sentiments mingled with anti-communist feelings and made a combustive mix,” according to Bass. “Up-Country Tamils not only lost their political and civil citizenship, but also lost official recognition of their social and cultural citizenship.”

“For the first 100 years we have been kept, and within 30 years we rose up: the first trade union, then the State Council, then Parliamentarians,” said MP Thilakarajah. “And then in 1948: deprived.”
“It was a very pathetic period, 1948” he said.

The long road to citizenship

Nearly 20 years passed, and in 1964, Prime Minister Sirimavo Bandaranaike and Indian Prime Minister Lal Bahadur Shashtri tried to bring a political solution to the fact that nearly one million people of Indian origin were living in Sri Lanka’s highlands, unrecognized by any government.
The Agreement on Persons of Indian Origin in Ceylon, signed in October, said that 300,000 Up-Country Tamils would be granted citizenship, while more than 500,000 would be “repatriated” back to India.
The pact was widely criticized. S. J. V. Chelvanayakam, the prominent Tamil lawyer and politician, called it “an unprecedented move in international relations for half a million people to be treated as pawns in the game of power politics.”
MP Thilakarajah, then growing up on the Medacombara Estate near Watagoda, remembers friends and neighbors leaving for India.
After receiving an Indian passport from the high commission in Kandy, “from my village, they got a ticket to Tiruchirappalli from the railway station,” he said. “It meant from here, all the way to there, they traveled with one ticket.” But the agreement was implemented unevenly. Many Up-Country Tamils did not want to leave their livelihoods for homes they did not remember or never knew, and India was slow to repatriate the nearly half a million people.
When the ferry service between Sri Lanka and India was shut down during the civil war, the agreement effectively ceased.
By 2003, between 200,000 - 300,000 people of Indian origin were still stateless, according to a UN estimate. In that year Parliament passed the Grant of Citizenship to Persons of Indian Origin Act,which said that all stateless persons of Indian origin who had lived in Sri Lanka since October 1964, and their descendants, were eligible for citizenship.
But MP Thilakarajah said that even after 2003, and even after an additional act passed in 2009 to address war refugees, the citizenship battle is not over.
“Being a citizen means not only voting,” he said. “There are other rights too, no?”
“Still we don’t have the public health sector to the estate plantation sector, which the other people are getting in the country, still the physical conditions are not the same on the estate schools,” he added. “So how can you say we are citizens of this country?”
Professor Bass agreed.
“Those decades of neglect and indifference are hard to combat and take a long time to undo,” he said in an interview.

Always Sri Lankan

Suppaya Rajasekaran is a 68-year-old teacher and local historian living in Watagoda. From his classroom one can hear the whistles of the train engines making their daily trips back and forth from Colombo to Badulla.
“Even if you ask people around here about citizenship, they would say they do not know,” he said in a recent interview. “They think that they have always been Sri Lankan citizens.”
That battle has been eclipsed by the urgent issues of the day, he said. The line homes where many people live do not have adequate plumbing or sewage, people don’t feel they are paid enough for the heavy labour they do in the fields every day, and the schools on the estates do not have the same resources as on other parts of the island. On top of that, Rajasekaran said, people are losing faith in the trade unions who have traditionally represented them in Colombo.
“The trade unions are very selfish; they will not let anything good happen for these people,” he said“. They are leading happy lives by pointing out the difficulties of this vulnerable group.”
With the local elections approaching, Rajasekaran said he is urging people in his community to vote independently. “I tell them: ‘Vote for a person who you think will do something good for you. We need someone to represent us,’” he said.
At the Pedro Estate, Elizabeth Mary and her neighbours made their demands clear. They spoke of wages and sending their children to school so they might have a better life.
“I will not let my children become tea pluckers,” said Vasantha Rani, who has worked for 34 years in the fields. “I want them to get good jobs and lead a better life. I do not want to see my children suffer.”
But the question of citizenship appeared to be settled.
“I don’t know about this citizenship,” Elizabeth Mary said. “I am Sri Lankan, I have always been Sri Lankan.”

*தோட்டத் தொழிலாளர்களின் உழைப்புச் சுரண்டலில் உருவாக்கப்பட்டு, உலக அரங்கில் ஆச்சரியக் குறியாய் நிமிர்ந்து நின்ற இலங்கைப் பெருந்தோட்டங்கள்; இன்று வலு விழந்து வளைந்து கூனிக்குறுகி கேள்விக் குறியாய் நிற்கின்றன.*

 தேயிலைப் பயிர்ச் செய்கையின் ஆரம்பக் கட்டம் படிப்படியாக வளர்ந்து பிரமாண்ட வளர்ச்சியைக் காட்டி, பெருந்தோட்ட கம்பனி பண முதலைகளுக்கு இலாபத்தை அள்ளிக் கொட்டுவதாகவும், தோட்டச் சிறையில் அடைக்கப்பட்ட கூலித் தொழிலாளர்களுக்கு வறுமையையும் ஏழ்மையையும் பரிசாக வழங்குவதாகவும் அமைந்திருந்தது.

1871ம் ஆண்டில் இருந்த 995 பெருந்தோட்டங்கள் 1901 இல் 1857 ஆகின. 1921ம் ஆண்டாகியபோது 2367 ஆக உயர்ந்தன. 10 வருடங்களின் பின்னர் அவ்வெண்ணிக்கை 3288 ஆக அதிகரித்துப் போயின. பெருந்தோட்டம். என்றாலே, பணப் பயிர்களில் இருந்து செல்வத்தை அறுவடை செய்யக்கூடிய நிலை உருவாகியிருந்தது. வியர்வை சிந்தி, இரத்தம் சிந்தி அறுவடை செய்தவர்கள் தோட்டத் தொழிலாளர்கள் ஆயினும், அறுவடையின் பலாபலன்கள் அவர்களுக்கு எட்டாக் கனியாகவே இருந்தது. இன்று வரையிலும் அந்தக் கனி கைக்குக் கிட்டாமலேயே இருக்கின்றது.

வர்க்க எழுச்சிகளும், உரிமைப் போராட்டங்களும் கால ஓட்டத் திசையினை தீர்மானித்திட, அதில் அகப்பட்ட பெருந்தோட்டங்கள் ஒரு கட்டத்தில் அரசுடமையாக்கப்பட்டன. ஆனால், அன்றைய ஆட்சியாளர்களால் தேயிலைத் தேசத்து மக்கள் நாடற்றவர்களாகினர். குடியுரிமை இழந்து போயினர். இரத்தச் சொந்தங்களைப் பிரிந்து வாடினர்.

இலங்கை அரசியலிலும், பொருளாதார கொள்கையிலும் பிரிக்க முடியாத இடத்தைப் பிடித்திருந்த பெருந்தோட்டங்கள் 1992ம் ஆண்டு அன்றைய ஐக்கிய தேசியக் கட்சி அரசாங்கத்தின் ஜனாதிபதியாக ரணசிங்க பிரேமதாச இருந்தசமயம், தோட்டத் தொழிற்சங்கங்களினதும், மலையக அரசியற் தலைமைகளினதும் பூரண அனுசரணையுடனும், ஒத்தாசையுடனும் 22 பல்தேசியக் கம்பனிகளுக்கு 55 வருடங்களுக்கு குத்தகைக்கு விடப்பட்டன. உண்மையில் அதை ''தாரைவார்த்தனர்" என்று கூறுவதே பொருத்தமானதாகும். குத்தகைப் பணமாக 609.5 மில்லியன் ரூபாவை அன்றைய ஐக்கிய தேசியக் கட்சி அரசாங்கம் பெற்றுக் கொண்டது. பெற்றுக் கொண்ட இப்பணத்தில் அன்று தோட்டத் தொழிலாளர்களின் நலன் கருதிய எந்தவொரு வேலைத்திட்டமும் மேற்கொள்ளப்படவில்லை.

அரச தோட்டங்கள் தனியார் தோட்டங்களாகின. அதே நேரம், பல்தேசிய கம்பனிகள் தங்களது சொந்தப் பெயர்களை மறைத்து போலியாக உள்ள பெயர்களை வைத்துக் கொண்டன. குறிப்பிட்டுச் சொன்னால், மஸ்கெலியா பிளான்டேஷனானது, போபர்ஸ் என்ட் வர்க்ஸ் கம்பனிக்கு உரித்தானது. மல்வத்த வெளிபிளான்டேஷனானது, மெஸ்கவ் கம்பனிக்கு உரித்தானது. இந்த இரு கம்பனிகளும் அமெரிக்காவிற்கு சொந்தமானது. அன்றைய ஐக்கிய தேசிய கட்சி அரசாங்கத்தின் துணையோடு அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்தின் ஏகாதிபத்திய நிறுவன வர்க்கம் மலையகம் வரை ஊடுருவியிருந்தது. அன்றைய மலையக இடது சாரிகளின் எழுச்சியையூம் நசுக்கிக் கொண்டிருந்தது. இப்பெருந்தோட்டக் கம்பனிகள் பெருந்தோட்டங்களைக் கவனிக்காது கைவிட்டனர். பெருந்தோட்டங்கள் தந்த இலாபத்தினை பிறநாடுகளில் முதலீடு செய்து வேறு வகையிலும் இலாபத்தைத் தேடினர். இன்று வரையிலும் இந்த நிலைமையில் மாற்றமில்லை.

தற்போது பல்தேசிய கம்பனி தனது கொழும்புத் தலைமையகத்தின் காரியாலயத்திற்கு 100 மில்லியன் ரூபாயை ஒதுக்குகிறது. கிரிக்கட் விளம்பரத்திற்காக மாத்திரம் வருடமொன்றிற்கு 25 மில்லியன் ரூபாயை ஒதுக்குகிறது. இங்கு தோட்டத் தொழிலாளர்களின் நிலை என்ன? அதுதான் நான் எழுத்துச் சமரின் ஆரம்பத்திலேயே கேள்விக்குறியில் தொடங்கினேன்.

பல்தேசியக் கம்பனிகள் உடன்பட்டிருந்த உடன்படிக்கைகளை தற்போது மறந்துள்ளன. உதாரணமாக, ''கட்டாயமாவே 3 சதவீதம் மீள்பயிர்ச் செய்கை மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும்." என்ற நிபந்தனை இருக்கின்ற பொழுது, ஆரம்பத்தில் மாத்திரம் (1992 - 1994) 0.3 சதவீதம் மீள்பயிர்ச் செய்கை மேற்கொள்ளப்பட்டது. பின்னர் அது கைவிடப்பட்டது.

அது மட்டுமல்லாது, பெருந்தோட்டங்களில் காணப்பட்ட சவுக்கு மரங்கள், நீரை சேமிக்கும் வாகை மரங்கள், நம் நாட்டு தேசிய மரங்களை அழித்து விற்பனை செய்ததோடு, வெள்ளையர்களால் கொண்டு வரப்பட்ட தேப்பன்டைன், கம் ட்ரீஸ் போன்ற வர்த்தக மரங்களை நாட்டியதன் மூலம் பெருந்தோட்டம் பாலை நிலமாகிக் கொண்டிருக்கிறது. தோட்டத் தொழிலாளர்களின் சம்பள விடயத்தை (1999 இற்கு பின்னர்) நிபந்தனைகள் அடிப்படையில், முதலாளிமார் சம்மேளனம் மற்றும் தொழிற் சங்கங்களுக்கிடையில் கூட்டமைத்து நாட் கூலி சம்பள முறையைக் கொண்டு வந்து, தோட்டத் தொழிலாளர்களின் ஊதிய உரிமையையும் பறித்தெடுத்தனர்.

தோட்டத் தொழிலாளர்களின் நாட்கூலியை அதிகரிக்க இரு வருடத்திற்கு ஒருமுறை அவர்களே ஒன்று கூடி அவர்களே முடிவெடுத்தும் கொள்கின்றனர். இதுதான் உறுதியும் அறுதியும் இறுதி முடிவாகிறது. அண்மையில் கூட்டு உடன்படிக்கை ஒன்றுகூடலில், பெருந்தோட்டம் நட்டத்தில் இயங்குவதாகக் கூறி இலங்கை அரசாங்கம், மலையக தலைமைகள், தொழிற்சங்கங்கள் என்பவற்றின் அரவணைப்புடன் தோட்டத் தொழிலாளர்களுக்கான நாட்சம்பளத்தை கம்பனி மட்டுப்படுத்தியது.

2006 இற்கு பின்னர், இலங்கை தேயிலை ஏற்றுமதியில் பாரிய நட்டம் ஏற்பட்டபோது, தேயிலைத் தொழிற்றுறையும், இலங்கை அரசும் அதனை மீளக் கட்டி யெழுப்ப வேலைத்திட்டங்களை மேற்கொள்ளாததன் காரணத்தால் ''சிலோன் டீ'' யால் உலகச் சந்தையில் பிரகாசிக்க முடியாமல் போனது.

1999ம் ஆண்டு, கூட்டு உடன்படிக்iயின் பிரகாரம் ஒரு தோட்டத் தொழிலாளியின் நாட்சம்பளம் 101 ரூபாயாக காணப்பட்டது. தற்போது அதாவது, 2019 இல் நாட் சம்பளம் 700 ரூபாயாகக் காணப்படுகிறது. ஆக, 20 வருடங்களில் 599 ரூபாய் மாத்திரமே அதிகரிக்கப்பட்டுள்ளது. ஒரு வருடத்திற்கு கிட்டத்தட்ட 30 ரூபாய் மாத்திரமே சம்பளம் அதிகரிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால், வரி, வாழ்க்கைச் செலவு மற்றும் இதர செலவு என அனைத்தும் சம்பள உயர்வை விடபல மடங்கு அதிகரிக்கப்பட்டுள்ளது. கிட்டத்தட்ட நாளொன்றுக்கு 1 சதம் சம்பள உயர்வாக அதிகரிக்கப்பட்டதே இதுவரையில் மலையகத் தலைமைகளினதும், தொழிற் சங்கங்களினதும் பெரும் சாதனையாக இருக்கின்றது. இதற்கு வழிசமைத்துச் சென்றவர் ஐக்கிய தேசியக் கட்சி அரசாங்கத்தின் ரணசிங்க பிரேமதாச ஆவார்.

இன்று பெருந்தோட்டக் கம்பனிகளானது தோட்டங்கள் நட்டத்தில் இயங்குவதாகக் கூறுகிறது. அத்தோட்டங்களை அரசாங்கத்திடம் மீளவழங்க கம்பனிகள் தயாரில்லை. அதற்கு பதிலாக ஆணைக்கொய்யா, கறுவா, கோப்பி, இறப்பர், செம்பனை, பழப்பயிர்கள், மரக்கறிகள், பூஞ்செடிகள் போன்ற மாற்றுப் பயிர்களை பயிரிட தயாராகி வருகின்றனர். ''கோப்பி அடிமைக்காலம் முடிந்தது! தேயிலை அடிமைக் காலம் முடியப் போகிறது! மீளவும் இந்தக் கொத்தடிமைக் காலத்துக்கே போகப் போகிறோமா? அல்லது எதிர்காலத்தை திருத்தி எழுதப் போகிறோமா?" என்ற கேள்வியை பெருந்தோட்டமக்களிடமே விட்டு விடுகிறேன்.

மாற்று பயிர்ச் செய்கையோடு இணைந்த மற்றொருமாற்றுத் திட்டத்தையும் பல்தேசியக் கம்பனிகள் ஆரம்பிக்க 'ஸ்கெட்ச்' போட்டுள்ளது. அதாவது, மலை
நாட்டு நீர் வளங்களை சுவீகரித்து இலாபம் பார்த்தல் ஆகும்.

இது இவ்வாறிருக்க, இலங்கைப் பெருந்தோட்டத்தை நிர்வகிக்கும் முன்னணி நிறுவனமான அக்கரைப் பத்தனை மற்றும் கொட்டகலை பிளான்டேசன்கள் (நிஜப் பெயர் லென்கெம் நிறுவனம்) நட்டத்தில் இயங்குவதாகக் கூறிக்கொண்டு, தோட்டங்களை இனி பராமரிக்க முடியாது என்ற நொண்டி சாட்டை முன்வைக்கிறது. அதன் எதிர் விளைவாக, அக்கம்பனிகள் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் ஊழியர் சேமலாப நிதி மற்றும் ஊழியர் நம்பிக்கை நிதியை குறிப்பிட்ட நேரத்தில் வைப்பில் இடாமல் இருக்கிறது. சம்பள அதிகரிப்பின் 40 சதவீதத்தை வழங்காமல் நட்டத்தைக் காட்டுகிறது.

ஆனால், அக்கம்பனிகள் காட்டும் நட்டம் உள்ளூர் பெருந்தோட்டங்களில் ஏற்பட்ட நட்டமல்ல! இலங்கைப் பெருந்தோட்டத்தில் பெற்ற இலாபத்தில் லென்கம் கம்பனி வியட்நாமில் பாரிய செம்பனை (Palm oil) திட்டத்தை ஆரம்பித்தது. அதில் லென்கம் கம்பனி பாரிய நட்டத்தையும், பின்னடைவையும் அடைந்தது. இந்த நட்டத்தையே அக்கரப்பத்தனை மற்றும் கொட்டகலை பிளான்டேசன்கள் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் தலையில் போட்டுள்ளது.

இன்று அந்த தோட்டத்தின் மக்கள் நடுத் தெருவுக்குவரும் நிலை ஏற்பட்டுள்ளது. E P.F , E .T .F கிடைக்காத நிலைமையும் காணப்படுகிறது. ரணசிங்க பிரேமதாச முதல் அதன் பின் ஆட்சி அதிகாரத்திற்கு வந்த சந்திரிக்கா பண்டாரநாயக்க, மஹிந்த ராஜபக்ஷ, மைத்திரி - ரணில் அரசாங்கம் அனைவரும் பெருந்தோட்டங்களின் மக்களுக்கான மாற்று நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளாது அவர்களைக் கைவிட்டனர்.

ஆக, எதிர்வரும் காலங்களில் அனைத்து பெருந்தோட்டங்களுக்கும் இந்த நிலைமை தோன்றலாம். தோட்டத் தொழிலாளர்கள் நடுத் தெருவில் நிறுத்தப்படலாம். இதற்கெதிராக குரலெழுப்பவேண்டிய கட்டாயம் மலையக புத்திஜீவிகள், கலைஞர்கள், இளைஞர் யுவதிகள், சமூக நலன் விரும்பிகள் உட்பட எம் அனைவரிடமும் உண்டு. இதுவரை பயணித்த அதிகார வர்க்கத்தின் ஆட்சிப் பாதைக்கு பதிலாக மாற்று வழியை தேர்ந்தெடுக்க வேண்டிய கடப்பாடும் அனைவருக்கும் உண்டு.

இவ்விடத்தில் தோட்டத் தொழிலாளர்கள் சரியான பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்து சிந்தித்து செயற்படு வார்களாயின், மலையகம் நமதே! மலையகம் உழைக்கும் மக்களினதே! நம் அடுத்தடுத்த நகர்வுசரியாக அமைந்தால் முழு இலங்கை தேசமும் பாட்டாளிகளினதே!