WHO IS UPCOUNTRY PEOPLE DEVELOPMENT RESEARCH FOUNDATION we are a development and research organisation contains of scholars,profesionals,academics and writers to safeguard and promotethe interest of the upcountry tamil people of indian origin.we are duly incorporated under the companies act no17 of 1982 in srilanka. our primary objects are as follows:[1] to idetyfy the majour problems and issues faced by the above people in politics,economics, education,culture and health etc..[2]to promote ,uplift and develop the social status and living conditions. [3]draw an action plan and imliment same to protect , safeguard ,support and foster the interest of the above people. [4] create a forum where the representative of the above people could voice ,coment,communicate, discuss and study problems in order to find vioble solutions [5]protect and safeguard the rights of the above people from all kinda of discriminations and injustises [6] voice the issues of the above people locally and internationally B

UPCOUNTRY PEOPLE DEVELOPMENT RESEARCH FOUNDATION: Preview ""

UPCOUNTRY PEOPLE DEVELOPMENT RESEARCH FOUNDATION: Preview ""

Its good to send a e-mail about upcountry workers

The public hearing by the US State Department on alleged violations of labour rights in Sri Lanka will be held in Washington on Tuesday where statements from representatives of the Sri Lankan government and Trade Unions would be recorded, government sources said yesterday Free Trade Zone Workers Union (FTZWU) President Anton Marcus who complained to the State Department said he would also be testifying at the inquiry. Labour Ministry Secretary Mahinda Madihahewa said a six-member team comprising Commerce Director General Gomis Senadheera Deputy Director Gothami Indikadahewa External Affairs Ministry Acting DG Varuni Muthukumarana Labour Ministry Senior Legal Advisor Poshitha Perera External Affairs Ministry Assistant Director R.P.Wimalasena Labour Ministry Senior Assistant Secretary U.S. Athukorala would represent Sri Lanka at the public hearing. Mr. Madihahewa said the government team left for US early last morning. Sri Lanka Nidahas Sewaka Sangamaya President Lesley Devendra will represent government sector trade unions. The State Department had initiated action against Sri Lanka based on a petition to America Free Labour Council of Industrial Organizations (AFL-CIO) by the FTZWU. The matter has serious implications since it could put the United States GSP concessions to Sri Lanka in jeopardy. A three-member US trade representative delegation visited Sri Lanka in August on a fact finding mission to collect information on Sri Lanka`s alleged labour rights violations and submitted a report to the State Department. The US team discussed the issue with officials of the Labour, Trade and Commerce, Foreign Affairs and the FTZWU. Mr. Marcus said the complaint deals with the serious and deliberate violation of labour rights by the government with a special mention on the blockade for collective bargaining and right to association within the Free Trade Zone in particular. The complaint has reportedly highlighted the collapsed trade union action by teachers and port employees after the Supreme Court dismissed the FR petition filed by them.

Find people from your Windows Live Hotmail address book on Facebook
!

சிறைகளில் தொழிலாளர் நிரம்பி வழிந்தனர்

பெருந்தோட்ட வரலாற்றில் இருந்து (5) 


இலங்கையின் முதலாவது தொழில் சட்டமென வர்ணிக்கப்பட்ட மேற்படி சட்டமானது சட்டம்  பற்றி ஒன்றும் தெரியாத கூலித் தொழிலாளரை மிக வன்மையாகப் பாதித்தது. மறுபுறத்தில் சட்டம் பற்றி நன்கு அறிந்திருந்த முதலாளிமாரும் துரைமாரும் மிக இலகுவில் சட்டத்தின் பிடியில் இருந்து தப்பிக் கொண்டனர். மேற்படி சட்டத்தை மீறினார்கள் (ஒப்பந்த மீறல்) என்று மாவட்ட நீதிமன்றத்தில் தீர்மானிக்கப்பட்டால் அவர்கள் தண்டப்பணம் செலுத்துவதற்கும், வேலை இழப்புக்கும் மூன்று மாத சிறைத் தண்டனைக்கும் உட்படுத்தப்பட்டனர்.
ஒப்பந்தமீறல், கூலி வழங்கப்படாமை, ஒழுக்க மீறல் என்பவற்றுக்காக தொழிலாளர் எஜமானர் மீது வழக்குக் கொண்டு வர முடியுமெனினும் அவ்விதம் நிகழ்ந்ததற்கான எந்தவித பதிவுகளும் இல்லை. அப்படியே கொண்டு வந்தாலும் தண்டப் பணம் செலுத்தி தப்பி விட சட்டத்தில் ஏற்பாடிருந்த போதும் சிறைத்தண்டனை விதிக்க சட்ட ஏற்பாடு இருக்கவில்லை. இக்காலத்தில் இங்கிலாந்திலும் இதேவித தொழில் சட்டம் நடைமுறையில் இருந்தது. அச்சட்டத்தின்படி ஒப்பந்தத்தை மீறியது தொழிலாளியாயின் அவர் குற்றவியல் நீதிமன்றத்திலும் (Criminal Court) ) ஒப்பந்தத்தை மீறியது எஜமானாயின் அவர் குடியியல் நீதிமன்றத்திலும் (Civil Court) விசாரிக்கப்பட்டமை இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது. ஏனெனில் சிவில் நீதிமன்றுக்கு தண்டிக்கும் அதிகாரம் கிடையாது. நட்டஈடு மட்டுமே பெற்றுக் கொடுக்க முடியும். இலங்கையிலும் இச்சட்டம் எஜமானருக்கு சார்பானதாகவே இருந்தது.
துரைமார்கள் பணமும் அதிகாரமும் அதேசமயம் ஸ்தாபனப்படுத்தப்பட்டும் இருந்ததுடன் கூலிகள் உதிரிகளாக, அதிகாரமற்ற அடிமைகளாக இருந்தனர். எனவே இச்சட்டம் அதிகாரிகளுக்கு வழங்கப்பட்ட இன்னொரு சாட்டையாகவே இருந்தது. சட்டம் ஒன்று இல்லாத நிலையில் தொழிலாளர் ஏதும் பிரச்சினையின் போது தோட்டத்தில் இருந்து ஓடித் தப்புவதையே ஒரே ஒரு பரிகாரமாகக் கொண்டிருந்தனர். எனினும் அவ்விதம் அவசரமாக வெளியேறும் போதும் தனக்கு கிடைக்க வேண்டிய நியாயமான கொடுப்பனவுகளையும் கைவிட்டே சென்றனர்.
மேற்படி தொழிற்சட்டத்தில் பல்வேறு குறைபாடுகள் காணப்பட்ட போதும் 1841 முதல் 1865 வரை எந்தவித பெரிய மாற்றங்களோ புதிய சட்டங்களோ கொண்டு வரப்படவில்லை. 1845 ஆம் ஆண்டு 14 ஆம் இலக்க கட்டளைச் சட்டம் ஒன்று ஆக்கப்பட்ட போதும் அச்சட்டம் அரசாங்க திணைக்களங்களில் தொழில் புரிவோருக்கு மட்டும் ஏற்புடையதாக இருந்தது. இச்சட்டத்தின்படி ஒரு வேலையாளை மூன்று வருடத்துக்கென ஒப்பந்தம் செய்ய முடியும்.
இதனை விட 1853 ஆம் ஆண்டு கொண்டுவரப்பட்ட வங்குரோத்து சட்டத்தின்படி வழங்கப்படாதிருந்த மூன்று மாதத்துக்கான கூலியை அல்லது பவுண் 30 துக்கு மேற்படாத ஒரு தொகையை தொழிலாளருக்கு செலுத்தும்படி எஜமானருக்கு ஆணையிட மாவட்ட நீதிமன்றுக்கு அதிகாரம் வழங்கப்பட்டது. 1858 ஆம் ஆண்டு ஏற்பட்ட ஒரு பிணக்கின் போது கங்காணி என்பவனை "கூலி' என்ற பதத்துக்குள் வரையறை செய்ய முடியுமா என்ற விவாதம் ஏற்பட்ட போது சம்பளம் தொடர்பான பிரச்சினையின் போது கங்காணியையும் கூலி என்றே கருத வேண்டுமென்று சட்டத் திருத்தம் கொண்டு வரப்பட்டது.
ஆரம்பத்தில் இருந்தே இலங்கைக்கு அழைத்து வரப்பட்ட தொழிலாளர்கள் கோப்பிப் பெருந்தோட்டங்களில் மட்டுமே வேலை செய்யவில்லை. அவர்கள் பெருந்தெருக்கள், ரயில் வீதிகள், பாலங்கள் மற்றும் நிர்மாணப் பணிகளிலும் ஈடுபடுத்தப்பட்டனர். எனவே இவர்களையும் மேற்படி சட்டத்தின் ஏற்பாடுகளுக்குள் கொண்டு வரும் விதத்தில் 1861 ஆம் ஆண்டு சட்ட சபையின் உப குழுவானது திருத்தம் ஒன்றை மேற்கொண்டது. 1863 ஆம் ஆண்டு கண்டி மாவட்ட நீதிபதி டிக்ஷன் (Dickson) அவர்களின் முன்னிலையில் கூலி தொடர்பான வழக்கொன்று விவாதத்துக்கு எடுத்துக் கொள்ளப்பட்ட போது கோப்பித் தோட்டக் கூலிகள் "நாட் கூலிகளா?' மாதாந்த கூலிகளா?'' என்ற சந்தேகம் எழுப்பப்பட்டது. அவ்வழக்கில் இவர்கள் மாதாந்த கூலிகளாகவே கருதப்பட வேண்டுமென தீர்ப்பு வழங்கினார். எனினும் இத்தீர்ப்பினை உறுதி செய்யும்படி உயர் நீதிமன்றத்துக்குப் பாரப்படுத்தப்பட்டது.
இதனை உறுதி செய்து தீர்ப்பு வழங்கிய உயர் நீதிமன்றம் "கோப்பித் தொழிலாளர்கள் மாதாந்த அடிப்படையிலேயே ஒப்பந்தம் செய்யப்பட வேண்டுமென்றும் அல்லது இது தொடர்பில் ஒப்பந்த நிபந்தனைகளில் விசேட ஏற்பாடுகள் செய்திருக்க வேண்டுமென்றும் கூறி தீர்ப்பு வழங்கியது. எனினும் இவற்றால் எல்லாம் எஜமானருக்கன்றி கூலிகளுக்கு எந்தப் பாதுகாப்பையும் சட்டங்கள் வழங்கவில்லை.
மறுபுறத்தில் சட்டம், ஒழுங்கை பாதுகாக்க போதுமான பொலிஸ் உத்தியோகத்தர்கள் இருக்கவில்லை. நீண்ட தூர இடைவெளிகளுக்கு மத்தியில் ஓரிடத்தில் 12 சதுர அடிகள் மட்டுமே கொண்ட பொலிஸ் நிலையங்கள் அமைக்கப்பட்டிருந்தன. இதில் ஒரு சார்ஜன்டும் நான்கு பொலிஸ்காரர்களும் கடமையாற்றினர். பொதுவாக தோட்டத்துரைமார்களுக்கு உத்தியோக பற்றற்ற சமாதான நீதிவான்கள் (Justice of Peace J.P)  பதவிகள் வழங்கப்பட்டு கைது ஆணை பிறப்பிக்கும் அதிகாரம் வழங்கப்பட்டிருந்தது.
இந்த நிலைமை காரணமாக வேலையை விட்டு விலகிய கூலிகளையெல்லாம் பிடித்து சிறையில் அடைக்கும்படி மேற்சொன்ன உத்தியோகப் பற்றற்ற நீதிவான்கள் பொலிஸாருக்கு ஆணை பிறப்பித்தனர். பொலிஸ்காரர்கள் உண்மையான குற்றவியல் குற்றவாளிகளை விட்டு விட்டு நாளெல்லாம் வேலை விட்டு விலகியோடிய தொழிலாளர்களை பிடித்து வந்து பொலிஸ் நிலையத்தில் அடைத்து வைத்தனர். மலைநாட்டின் எல்லா சிறைகளிலும் ஆயிரக்கணக்கான தொழிலாளர்கள் நிரம்பி வழிந்தனர். இந்த நிலைமையால் காலனித்துவ செயலாளர், ராணியின் சட்டத்தரணி, மாவட்ட நீதிபதிகள், துரைமார் சங்கம் ஆகியவற்றுக்கிடையில் இது தொடர்பில் காரசாரமான விவாதம் எழுந்தது. 

உதறலையும் நடுக்கத்தையும் தரும் குளிரும் மழையும்

¤÷ÍU (Plague) GßÓ öPõÒøÍ ÷|õ´ öuØ-Põ-]¯ ¤µ-÷u-\z-v-¾® £µ-Áz öuõ-h[-Q-¯-øuz öuõ-hº¢x, C¢-÷|õ´- öuõ-hº-£õP Bµõ´¢x £õº¨-£-uØ-öPÚ E¸-ÁõU-P¨-£m-i-¸¢u ""¤-÷ÍU ÷|õ´ BønU--SÊ'' ÷Põ¨-¤z ÷uõm-h[-P-ÐUS öuõ-È-»õͺ Á¸-QßÓ ÁhU-S¨ £õ-øuø¯ uøh ö\´-ux. CuØ-öPÚ ÷|õ´z u-k¨¦ uøh •Põ-® \m-h® (The Quarantine and Prevention of Disease Ordinance) öPõs-k -Á-µ¨-£m-hx. GÛ-Ý® •u-»õ-Áx ¤÷ÍU ÷|õ-¯õÎ 1914 B® Bs-i-÷»÷¯ Psk ¤iU-P¨-£m-hõº. Av¾®   C¢-v-¯õ-ÂÀ  C¸¢-uÀ» £º-©õ-ÂÀ C¸¢x. Cx öuõ-hº-¤À P¸z-xz öu›-Âzu öPõ-Ê®-¦US¨  ö£õÖ¨£õP C¸¢u  ©¸z-xÁ  Av-Põ› Dr.A»ß. ö£› (Dr.Allen Perry) ÁhUS ÁȨ-£õ-øu÷¯ öuõ-È-»õÍ-¸US Av-P  Aa-_-Öz-u-»õP C¸U-Q-ßÓöuß-Ö® C¨-÷£õx öPõ-Ê®¦¨ £õøu vÓU-P¨-£m-kÒÍ-uõÀ AÁº-PÒ  130 ø©À Pk® Áµm-]¨- £õ-øuø¯ uºUP •i²-ö©ß-Ö® SÔ¨-¤m-kÒÍõº. öuõ-È-»õͺ µõ-P© uk¨¦ •Põ-ªÀ J¸-|õÒ u[-P- øÁU-P¨-£m-h-¤ß µ°À ‰»®  ÷uõm-h[-P-ÐUS  Aݨ-£¨£m-h-Úº.

GÛ-Ý® Amhß,  iU-÷Põ-¯õ,  u®-¦ÒÍ, ~Á-öµ-¼-¯õ ÷£õßÓ ÷uõmh¨  £S-v-P-ÐUS  ö\À-¾® £õ-øu-P-ÎÀ  u[-S-ªh Á\-v-PÒ  CÀ-»õ-u-uõÀ öuõÈ»õͺ Pk-ø©-¯õÚ  ^÷uõèn {ø»ø©PÐUS  •P[- öPõ-kz-u-Úº.

 Cx öuõ-hº-¤À, ÷Põ¨¤z ÷uõmh[-P-ÐU-P-¸-Põ-ø©-°À uØ-Põ-¼P  öPõmhøPPÒ Aø©-zx u[-S-ªh Á\-v-PÒ ö\´-x- öPõ-kU-P¨-£h ÷Ás-k-ö©Ú xøµ-©õº \[-Pz uø»-Áº ÷á.GÀ. åõsm (J.L.Shand) Aµ-\õ[-Pzøu Á¼-²-Öz-v-Úº. Aµ\õ[PzvØS AÁº GÊv¯ PiuzvÀ  ªP-Ä® Eè-n® {øÓ¢u öuß-Û¢-v¯ ©õ-Ám-h[-P-ÎÀ C¸¢x Á¸® öuõ-È-»õͺ C[-S {»-Ä® Pi-Ú-©õ-Ú S-κ Põ»{ø»¯õÀ EøÓ¢x ÷£õÁøu C¨ ¤µ-÷u-\[-P-ÐUS ö\À-¾®  GÁ-µõ-¾®  C»-S-ÁõP AÁ-uõ-ÛUP •i-²®. S-Î-›-¼-¸-¢x® £¸Á¨ ö£¯ºa]U PõØÖ ©øÇ-°À C¸¢-x® u®-ø©¨ £õ-x-Põz-xU  öPõÒÍ öÁ-Ö®  P¢-øuz xo- ©m-k÷©  CÁº-P-Î-h® EÒÍx'' GßÖ E¸UP©õ-Pz öu›-Âz-xÒÍõº.

Cu-øÚ-÷¯ Á¼²-Özv \m-h -\-ø£-°À (Legislative council) Eøµ {PÌz-v¯ ÷Põ¨¤z ÷uõm-hz-xøµ©õøµ ¤µ-v- {-vz-x-Á¨-£-kzx® \ø£ A[-Pz-u-Á-µõÚ Bº. ¤. hÄ-÷ÚõÀ (R.B. Dawnall) uõß As-ø©-°À ~Á-öµ-¼-¯õÂÀ C¸-¢x £x-øÍUS ¤µ-¯õ-n® ö\´-u-uõ-P-Ä®, ÁÈ-ö¯À-»õ® öuõ-È-»õͺ-PÒ u[-Sª-h Á\-v-°ßÔ ©øÇ-°À |øÚ¢x Eu-Ó-ö»kzx |k-|-k[-QU öPõs-i-¸¢-uÚöµß-Ö®   {ø»-ø© ªP A-v-¸¨-vU-S-›-¯x  Gß-Ö® SÔ¨-¤m-kÒÍõº. A÷|-P-©õÚ \¢-uº¨-£[-P-ÎÀ öuõ-È-»õͺ ©õmkU öPõm-h-øP-P-Î÷» u[-Q-Úº Gß-Ö® Au-ÚõÀ  AÁºPÒ  Am-øhU PiU-SÒÍõ-Q-Úº Gß-Ö® AÁº  ÷©¾®  öu›-Âz-uõº.

 1878B® Bsk ~Á-öµ-¼-¯õ-ÄU-öPÚ {¯-ªU-P¨-£mh Aµ-\õ[P Av£º ].H.-•-÷µ(C.A.Murray) -Gß-£-Áº uÚ-x  Pk-ø©-¯õÚ Â\-Úz-øuz öu›-Âzx  xøµ-©õº \[-Pz-xUS J¸ Pi-u® GÊ-v-Úõº. AvÀ öu›-ÂU-P¨-£m-i-¸¢-uuõ-Áx,

""Á-¸®  ÁÈ-ö¯À-»õ® Eè-nz-uõ-¾® ©Ö-¦-Ó® S-Î-µõ-¾® ªPz- xß-£¨-£mk Á¸® öuõ-È-»õͺ-PÒ Cøh-°-÷»÷¯ u©-x \Uv •Ê-Á-øu-²® CÇ¢x Âk-Qß-Ó-Úº.

Cøh-°À AÁº-PÒ A®£»[PÎÀ  u[P ÷Ás-k-©õ-°ß A®-£-»U Põ-Á-»ÝUS »g-\® öPõ-kUP ÷Ás-k®.  AÀ-»x  A[-÷P÷¯ ö\z-x- ©-i¯ ÷Ás-k®. G¨-£-i-÷¯õ ªPU Pè-h¨-£mk Ó®-ö£õøh ©Ø-Ö® íU-P» PÚ-Áõø¯ Aøh-²® AÁº-PÒ A[÷P  ©¯UP©øh¢x Âk-Q-Óõº-PÒ. ö£õ-¼ìPõ-µ-›ß u¯-Ä uõm-\s-¯® C¸¢-uõÀ ©m-k÷© AÁº-PÒ Gkz-xa ö\À-»¨-£mk  ]ÂÀ -øÁzv¯\õ-ø»-°À ÷\ºUP¨-£-k-Qß-Óõº-PÒ. ]» CµÄ-P-ÐUS •ß¦ CÆÂ-u® J¸ uõ-²® ¤Ò-øÍ-²® ©¯[QU Qh¨-£-uøÚ Põ-Á-»º A®-£-»z-xUP¸Põø©°À  AÁ-uõ-Ûz-v-¸U-Q-Óõº. AÁº-PÒ AßÖ Põ¨-£õØ-Ó¨-£-h-ÂÀø»¯õ-°ß Cµ-ÄU S-Î-›À EøÓ¢x ö\z-x¨- ÷£õ-°-¸¨-£õº-PÒ. |k  Cµ-ÂÀ Á¢x  ÷\¸®  T¼-PÍ-õÀ A[S  Cµ-ÄU S-Îøµ  uõ[-QU  öPõÒÍ •i-Á-vÀø».

CÁ-µ-x Pi-u® xøµ-©õº \[-Pz-vß  ©õ-Ámh QøÍ-P-ÐUS Aݨ-£¨£mk  |h-Á-iUøP GkU-PU- ÷Põ-µ¨-£m-h-x. ö£¸®  uõ-©-uz-xUS ©zv-°-À íU-P-ø»-°-¾® u[-Pø-»-°-¾® Cµsk uØ-Põ-¼P u[S {ø»-¯[-PøÍ •÷µ uõ-¤z-uõº. HøÚ-¯ ©õ-Ám-h[-P-ÎÀ ÷£õ-x-©õÚ  {v- CÀø»  GÚ xøµ-©õº \[P ©õ-Ámh Põ-›-¯õ-»-¯[-PÒ øPÂ-›zu-Ú.

C¨-£i  ©õÔ  ©õÔ  Aµ-\õ[-P-•-®, xøµ-©õº  \[-P-•®, Aµ-\ Av-Põ›PЮ Â\Ú® öu›ÂzuÚ÷µ AßÔ   öuõ-È-»õͺ-P-Îß Pì-h[-PÒ SøÓ-¯÷Á CÀø».

C-µõ.\h÷Põ-£ß.    

நேர்கோடுகள் வளைவதில்லை

(30.09.1990ஆம் திகதி வீரகேசரி வாரமலரில் பிரசுரமானது)
(சிறுகதை)

 இரா. சடகோபன்

""நாளைக்கு எப்படியாவது இந்தப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு கண்டாக வேண்டும். நான் சொன்னால் மற்றவர்கள் கேட்பார்கள். எடுத்த எடுப்பில் வேலையை நிறுத்திப்புட்டார் என்ன செய்வது.... அதையுந்தான் பார்க்கலாம்''

சீனிவாசகத்தின் நெஞ்சில் ஓடிய உரத்த எண்ணங்கள் போலவே அவனுடைய மண் வெட்டியும் பலமாக நிலத்தைக் கொத்திக் கொண்டிருந்தது.

எண்ணத்தில் எழுந்த சீற்றம் அவனறியாமலேயே அவன் செய்து கொண்டிருந்த செயலிலும் வெளிப்பட்டதால் மண்வெட்டி மிக வேகமாக மண்ணில் புதைந்திருந்த கருங்கல் ஒன்றில் தாக்கி பளீர் என்று தீப்பொறி எழுந்ததைக்கூட அவன் உணரவில்லை. சக்திக்கு மீறிய உழைப்பின் கடுமையால் வியர்வை பெருக்கெடுத்திருந்தது. தலையில் இருந்து நெற்றியின் ஊடாக கீழ்நோக்கி வழிந்த வியர்வைக் கோடொன்று மூக்கின் நுணிவரை வந்து அதற்கப்பால் செல்ல மார்க்கம் தெரியாமல் நிலத்தில் சிந்திக் கொண்டிருந்தது. அதனைத் துடைத்தெறிவதில் அவன் அக்கறை கொண்டதாகத் தெரியவில்லை.

எழுபதுகளில் அரசாங்கம் கொண்டு வந்திருந்த காணிச் சீர்திருத்தம் மற்றும் காணி உச்சவரம்பு சட்டங்கள் காரணமாக பல தனியாரின் தேயிலைத் தோட்டங்கள் அரசாங்கத்துக்குச் சொந்தமாகின.

அதேசமயம் தோட்டச் சொந்தக்காரர் ஒருவர் 50 ஏக்கர் விஸ்தீரணம் உள்ள தோட்டமொன்றை சொந்தமாக வைத்துக் கொள்ள மாத்திரம் சட்டம் இடமளித்தது. இதனைப் பயன்படுத்தி தோட்டச் சொந்தக்காரர்கள் பலர் தமது குடும்ப அங்கத்தினர்களின் பெயர்களில் தலா 50 ஏக்கர்கள் என எழுதி 200 ஏக்கர், 300 ஏக்கர் தேயிலைத் தோட்டங்களை சொந்தமாக வைத்திருந்தனர்.

இவை தவிர காணி பகிர்ந்தளித்தல், பல பயிராக்கல் திட்டம் போன்றன காரணமாகவும் தோட்டங்கள் துண்டாடப்பட்டு ஆங்காங்கே உதிரி உதிரியான தோட்டங்கள் உருவாகின.

இந்தத் தோட்டங்களில் தொழில் புரிந்து வந்த பல்லாயிரக்கணக்கான தோட்டத் தொழிலாளரும் வேறு தோட்டங்களுக்கு குடி பெயர்ந்தனர். சிலர் தொடர்ந்தும் தோட்டங்களில் வேலை செய்ய விரும்பாமல் வவுனியா போன்ற பிரதேசங்களுக்குச் சென்று குடியேறினர். சிலர் வேறு தோட்டங்கள் கிடைக்காததால் அந்தந்த தோட்டங்களிலேயே கிடைத்த வேலைகளைச் செய்து கொண்டு தங்கிவிட்டனர். சீனிவாசகம் போன்றவர்கள் இவ்விதம் தங்கிவிட்டவர்களே.

தோட்டங்கள் தேசிய மயமாக்கப்பட்டதால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் இவர்களே.

சம்பள உயர்வுகளோ, சுகாதார வசதிகளோ, வீடமைப்புத் திட்டங்களோ இவர்களை அணுகியதாகத் தெரியவில்லை. இந்தச் சமாச்சாரங்கள் தோட்டத் தொழிலாளருக்கு எந்த அளவு கிடைத்திருக்கின்றன என்பது வேறு சமாச்சாரம்.

சீனிவாசகத்துக்கு அன்று கான் வெட்டும் வேலை. தேயிலை மலைகளில் மழைக் காலத்தில் ஓடிவரும் தண்ணீரை தேக்குவதற்கும் தேயிலை மரங்களின் வேர் பகுதிகளில் மண்ணரிப்பைத் தடை செய்வதற்கும் இடைக்கிடை கான் வெட்டப்படுகின்றது.

கான் வெட்டுதல், முள்ளு குத்துதல், உரம் போடுதல், புல் வெட்டுதல் முதலிய பராமரிப்பு வேலைகளை ஆண் தொழிலாளர்களும், கொழுந்து பறித்தல் வேலையை பெண் தொழிலாளர்களும் செய்து வந்தனர். சில சமயங்களில் வேறு வேலைகள் இல்லாதபோது ஆண் தொழிலாளர்களும் கொழுந்து பறிக்க வேண்டும்.

சீனிவாசகத்துக்கு கான் வெட்டுவதைவிட கொழுந்தெடுக்கவே அதிகம் விருப்பம். இதற்கு விசேடமான காரணம் ஒன்றிருந்தது.

சீனிவாசகத்தின் குடும்பத்தினரையும் சேர்த்து சுமார் முப்பது குடும்பங்கள் அந்த சிறிய தோட்டத்தில் வேலை செய்து வந்தனர். அதில் செல்லம்மாவின் குடும்பமும் ஒன்று.

செல்லம்மா, தோட்டங்கள் துண்டாடப்பட்டபோது எங்கெங்கோ தேடியலைந்து விட்டு வேலை கிடைக்காமல் கடைசியாக இந்தத் தோட்டத்துக்கு வந்து சேர்ந்தாள். அவளுடன் அவளது இளைய மகள் ராசாத்தியும் மூத்த மகள் காமாட்சியும், எங்கோ பிறந்து எங்கோ வளர்ந்து பின்னர் இவர்களுடன் ஒட்டிக் கொண்டு விட்ட சுப்பு ஆகியவர்களும் வந்தனர். சுப்புவின் பெண்சாதியை யாரோ இழுத்துக் கொண்டு ஓடி விட்டதால் அவனது புத்தி கொஞ்சம் பேதலித்திருந்தது. அவனுக்கு சூனியம் வைத்துவிட்டு அவன் பெண்சாதி ஓடிவிட்டாள் என்ற கதையும் அவனைப் பற்றியுண்டு.

சீனிவாசகத்துக்கு செல்லம்மாவின் இளைய மகள் ராசாத்தி மேல் எப்பவும் ஒரு அனுதாபமிருந்தது. அவளும் இவனைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அந்தச் சின்னக் கரிய விழிகளை உருட்டி ஏதோ சேதி சொன்னது போல்! இவனும் புரிந்து கொண்டான். அவர்கள் இதுவரை நேரிடையாகப் பேசிக் கொண்டது கிடையாது.

சீனி என்று அந்தத் தோட்டத்தினர் அவனை ஏக வசனத்தில் அழைத்தாலும் அவன் மீது அவர்களுக்கு தனி மரியாதையுண்டு. அவனும் மற்றவர்களுடன் அடக்கத்துடனும் கௌரவமாகவும் நடந்து கொள்கிறவன்தான்.

ராசாத்தி மாத்திரம் இந்த மரியாதை உணர்வுகளையும் தாண்டி தனது இதயத்து மெல்லுணர்வுகளில் அவனுக்கு இடமளித்திருந்தாள். இந்த சிறுசுகளின் இனந்தெரியாத கூத்துக்கள் பற்றி செல்லம்மாள் சாடையாக புரிந்து வைத்திருந்தாலும் அதனை அவள் கண்டுகொண்டதாகக் காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

ராசாத்தியை நாமெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கலாம் என்பதற்காகவே சீனி கொழுந்து மலைக்கு வேலைக்குப் போவதற்கு ஆசைப்படுவாள்.

தேயிலை மலையில் கொழுந்து பறிக்கும் போது அவர்கள் சும்மா வாயைப் பொத்திக் கொண்டு வேலை செய்வது கிடையாது. எதையெதையாவது பேசிக் கொண்டோ... பெரும்பாலும் வம்புப் பேச்சுக்களாக இருக்கும். அல்லது பாடிக் கொண்டு அநேகமாக சினிமாப் பாட்டுக்கள். முழுவதுமில்லாமல் முதலிரண்டு அடிகள் அல்லது ஒரு பத்தி எல்லோருக்கும் இப்படி கலகலப்பாக வேலை செய்வதால் மாச்சல் தெரியாது.

இடையிடையே ""மொட்டு புழுங்காதே... நாரு காம்பு கிள்ளாதே... வங்கி ஒடிக்காதே'' ரெட்டெல புருங்காதே என்று கொழுந்து பிடுங்கும் போது எதைத் தவிர்க்க வேண்டும் என்பதை கங்காணி கோவிந்தசாமியின் குரல் திரும்பத்திரும்ப அறிவுறுத்திக் கொண்டே இருக்கும்.

கங்காணியின் குரல் ஒரு அதிகாரக் கட்டளையாக வந்தபோதும் அவர்களுக்கு அது நன்கு பழகி இருந்ததால் அதனை யாரும் சட்டை செய்வது கிடையாது. சில போதுகளில் அவர் உலகம் கண்டறியாத விரசமான வார்த்தைகளால் தவறாகக் கொழுந்து பறித்துவிட்ட சில பெண்களைத் திட்டித் தீர்த்து விடுவார். ஆனால் சில கணங்களிலேயே சிறிதும் மனக் கிலேசம் இல்லாதவாறு அதே பெண்களிடம் மிகுந்த உரிமையுடன் ""ஒரு வாய்க்கு வெத்திலை இருந்தால் கொடு'' என்று வாங்கிப் போட்டுக் கொள்வார். அந்தப் பெண்களும் எந்தவிதமான வௌஸ்தையும் இல்லாமல் அவருக்கு வெற்றிலை மடித்துக் கொடுப்பார்கள்.

இந்தச் செயல் அவர் செய்துவிட்ட தவறுக்கு பிராயச்சித்தம் போலவும் அதனை இவர்கள் மன்னித்துவிட்டது போலவும் இருக்கும். இதனை இவர்கள் உணர்வுபூர்வமாக சிந்தித்து செய்வதில்லை என்றாலும் நீண்ட காலமாக அது அப்படித்தான் நடைபெற்று வருகின்றது.

எட்டு மணி நேரம் வேலை என்ற தொழிற் சட்டமெல்லாம் அவர்களைப் பாதிப்பதில்லை. அதிகாலை ஆறு மணிக்கு தோட்டக் காவல்காரன் தனது முறைகாவலின் இறுதிச் சுற்றில் முடிவினை அறிவிக்கும் முகமாக ஒரு இரும்புத் துண்டை வைத்து "டொங்... டொங்... டொங்...'' என்று ஓசை எழுப்புவான். இந்த ஓசை கேட்டு பதினைந்து நிமிடங்களுக்குள் தொழிலாளர்கள் அனைவரும் பிட்ரட்டுக் களத்துக்கு செல்ல வேண்டும்.

முந்தியெல்லாம் அந்தத் தோட்டம் ஆயிரத்து இருநூறு ஏக்கர் விஸ்தீரணமுள்ள பெரிய தோட்டமாக இருந்தது. தோட்டத்துக்கென சொந்தமாக கொழுந்தரைக்கும் தொழிற்சாலை ஒன்றுமிருந்தது.

காலையில் தொழில் தொடங்குவதற்கும் மாலையில் வேலை விடும் போதும் மத்தியானச் சாப்பாட்டு வேலைக்கும் ஆலைச்சங்கொலி எழுப்புவார்கள். மூன்று டிவிசன்களாக இருந்த அந்த தோட்டத்தில் மாத்திரம் சுமார் எழுநூறு தொழிலாளர்கள் வேலை செய்தார்கள்.

அப்போது சீனிக்கு பதினொரு வயதிருக்கும். தோட்டத்து பாடசாலையில் ஐந்தாம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்த காலமது. திடீரென தோட்டத்தை அளந்து பிரித்து கொடுக்கப் போகிறார்கள் என்றும் அதற்கு அரசாங்கத்தில் இருந்து அதிகாரிகள் வரப் போகிறார்கள் என்றும் செய்தி பரவியது.

அந்தப் பகுதியில் இருந்த தோட்டங்களில் தொழிலாளர்கள் எல்லோரும் கவலையும் அதே சமயம் கோபமும் கொண்டார்கள். தோட்டத் தொழிலாளர்களுக்கும் தொழிற்சங்கங்களுக்குமிடையில் ஏதேதோ பேச்சுவார்த்தைகள் நடந்தன. பேச்சுவார்த்தைகளில் அரசாங்க அதிகாரிகளும் கலந்து கொண்டதாகப் பேசிக் கொண்டார்கள். ஆனால் தோட்டங்களைப் பிரித்துக் கொடுப்பது என்ற அரசாங்கத்தின் தீர்மானத்தில் எந்தவித மாற்றமும் ஏற்படவில்லை.

தோட்டத் தொழிலாளரும் தோட்டங்களை பிரிக்க அனுமதிப்பதில்லை என்பதில் பிடிவாதமாக இருந்தார்கள். அந்த விடயத்தில் அவர்களின் ஒற்றுமை வியக்கத்தக்கதாக இருந்தது.

தேயிலைத் தோட்டக் காணிகளை அளந்து பிரிப்பதற்கென நியமித்திருந்த அந்த துயரமான குறுதிதோய்ந்த சிவப்பு நாளும் வந்தது.

தோட்டத் தொழிலாளரின் தீவிரமான எதிர்ப்பையும் அவர்கள் ஒற்றுமையையும் நன்கு தெரிந்து கொண்டிருந்த அரசாங்கம் நிலத்தை பிரிக்கவென வந்திருந்த அதிகாரிகளுடன் போலீஸையும் இராணுவத்தையும் துப்பாக்கிகள் சகிதம் அனுப்பி வைத்திருந்தது.

இவற்றையெல்லாம் கண்டு தோட்டத் தொழிலாளர்கள் கோபமடைந்தார்கள்.

சீற்றம் கொண்டார்கள்.

வெகுண்டெழுந்தார்கள்... விளைவு பாதையில் சென்ற வாகனங்கள் தீக்கிரையாக்கப்பட்டன. பாலங்கள் தகர்க்கப்பட்டன. அதிகாரிகள் தாக்கப்பட்டனர். அவர்கள் வந்த வாகனங்கள் உடைக்கப்பட்டன.

இவற்றுக்கு மாறாக எதிர் தரப்பினர் கண்ணீர்ப் புகைக்குண்டுகளைப் பொழிந்தனர். துப்பாக்கிகள் சீறிக் கொண்டு குண்டுகளைக் கக்கின. பலர் காயமடைந்தனர். ஒரு அப்பாவித் தொழிலாளியின் உயிர் பறிக்கப்பட்டது.

இறந்த தொழிலாளியின் மரணச் சடங்குகள் பிரமாண்டமாக ஒழுங் செய்யப்பட்டன. பல்லாயிரக்கணக்கான தொழிலாளர்கள் ஒன்றுகூடி தமது சக தொழிலாளிக்கு அஞ்சலி செலுத்தினர். அரசியல்வாதிக்கும் தொழிற்சங்க பிரதிநிதிக்கும் தலைவர்களுக்கும் மேடை போட்டு ஒலிபெருக்கி வைத்து அனுதாப உரை நிகழ்த்துவதாகக் கூறி அரசியல் பேசி மாலை போட்டுக் கொண்டனர்.

அத்துடன் அன்றைய சோக சம்பவம் முடிவுற்றாலும் காணி பகிர்ந்தளிப்பதற்காக தோட்டங்கள் துண்டாடப்படுவது முடிவுறவில்லை. அது தொடரத்தான் செய்தது. தோட்டத் தொழிலாளர்கள் எவ்வளவுதான் ஒற்றுமையாக இருந்த போதும் அந்த ஒற்றுமையின் சக்தியைப் பயன்படுத்தி தமது கோரிக்கையை வென்றெடுக்க தொழிற்சங்கங்கள் தவறிவிட்டன. தோட்டத் தொழிலாளர்கள் தம் விதியை நொந்து ஒரு நெடிய பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டு தொடர்ந்தும் தோட்டங்களில் தம் வியர்வையைச் சிந்தத் தொடங்கினர்.

அதற்கப்புறம் மிகச் சொற்ப காலம் தான் சீனியின் ஐந்தாம் வகுப்பு பள்ளி வாழ்க்கை தொடர்ந்தது. தோட்டங்கள் பிரிக்கப்பட்ட போது பல தோட்டப் பாடசாலைகளும் மூடப்பட்டுவிட்டன. அவற்றுள் சீனியின் பாடசாலையும் ஒன்று.

அந்தப் பாடசாலையின் எல்லா மாணவர்களும் எங்கெங்கோ அவர்கள் தாய் தந்தையர் சென்ற வழி பிரிந்து சென்றுவிட்டனர். அவர்கள் எல்லோரும் அதன் பின்னர் படிப்பைத் தொடர்ந்தார்களா என்பது சீனிக்குத் தெரியாது. ஆனால் ஒன்று நிச்சயமாயிற்று. சீனி அதன் பின்னர் படிக்கவில்லை.

கொஞ்சநாள் கொழுந்து மலையில் வேலை செய்து வந்த தமது தாய் தந்தையருக்கு "தேத்தண்ணி' (சர்க்கரை போடாத "பிளேன்டி' அதனை அவர்கள் மத்தியான சாப்பாட்டு வேளைக்கு முன்பு சுமார் 11 மணியளவில் வெறும் தேங்காய் ரொட்டித் துண்டுடொன்றை கடித்துக் கொண்டு குடிப்பது வழக்கம்) கொண்டுபோய் கொடுக்கும் பணியைச் செய்து வந்தான். அல்லது தந்தையுடன் சேர்ந்து "கொந்தரப்பு' புல் வெட்டுவான்.

இந்தக் காலத்தில் அவனது தந்தையும் மற்றவர்களைப் போல் "பத்துச் சீட்டை (தோட்ட வதிவிட அத்தாட்சிப் பத்திரம்) தூக்கிக் கொண்டு பல தோட்டங்களில் இடம் தேடி அலைந்தார். அவருக்கு தோதான ஒரு இடமும் கிடைத்தபாடில்லை.

ஒருநாள் அவரும் "கவ்வாத்து' (தேயிலை இலைகள் முதிர்ச்சியடையும் போது மட்டம் வெட்டுதல்) மலையில் வேலை செய்யும் போது உச்சி வெய்யிலில் மயங்கி சுருண்டு விழுந்து செத்துப் போனார். அதன் பிறகு சீனியன் தாய் வேறு தோட்டம் தேடும் முயற்சியில் ஈடுபடவில்லை. சிறிது காலத்தில் சீனியும் எஞ்சியிருந்த சிலருடன் முழுநேரத் தோட்டத் தொழிலாளியாகி விட்டான்.

சீனியின் வாழ்வில் தோட்டங்கள் பிரிக்கப்படுவதற்கு முந்திய அவன் ஐந்தாம் வகுப்பு வரை படித்த காலம்தான் பொற்காலம். அந்த நினைவுகளை சுமப்பதில் மாத்திரம்தான் அவன் சந்தோஷப்பட்டான்.

சீரும் சிறப்புமாக தோட்டத்துக்கு ஒதுக்குப்புறமாக ஒரு காலத்தில் தோட்டத்தின் நடு நாயகமாக விளங்கிய இப்போது பூசை புனஸ்காரங்கள் எதுவுமின்றி பாழடைந்து போயிருக்கும் அந்த மாரியம்மன் கோயிலை மறக்கவே முடியாது. வருடத்தில் எத்தனை கொண்டாட்டங்கள், திருவிழாக்கள், பொங்கல், சித்திரை வருடப் பிறப்பு, தீபாவளி, தைப்பூசம், வருடாந்த அம்மன் கரகம்பாலித்தல், சப்பரம், சாமி தூக்குதல், பஜனை, கோவிந்தநாம சங்கீர்த்தனம், காமன்கூத்து, ஆடிபதினெட்டு, கார்த்திகைத் தீபம், கவ்வாத்து மலை தேயிலை மிளாரெல்லாம் மூன்றாம் உயரத்துக்கு வைத்துக்கட்டி சொக்கப்பனை கொழுத்துதல், சூரசம்ஹாரம் இன்னும் எத்தனை, தப்படித்தல், இதற்கு ஏறுக்கு மாறாக ஆடிய சிறு பிள்ளைத்தனமான சதுராட்டங்கள் எல்லாம் அந்த அம்மன் கோயிலைச் சுற்றி எத்தனை கதைகள், எத்தனை நினைவுகள்.

இப்பவும் சிலநேரம் அந்த கோயில் பக்கம் வேலைமனக்கெட்டு சீனி போய் வருவான். கதவு இற்றுபோய் உடைந்து கிதிலமடைந்திருந்தது. சுவர்கள் காரை பெயர்த்து ஆங்காங்கே வீறுவிட்டிருந்தன. கூரையின் தகரங்கள் கறல்பிடித்து ஓட்டை விழுந்திருந்ததால் அதனூடாக வந்த சூரியக் கீற்றுகள் நிலத்தில் ஆயிரம் நிலாக்களை இறைத்துவிட்டது போல் தோற்றம் தந்தன. சுவற்று மூலைகளில் நூலால் படைகள், சிலந்தி வலைகள் அடர்த்தியாகப் படர்ந்திருந்தன.

அம்மன் சிலைக்கென்று தனியான கர்ப்பக் கிரகம் கிடையாது. உள்ளிருந்த ஒரு மேடையில் கற்றுக் குட்டித்தனமாக செதுக்கப்பட்டதொரு அம்மன் சிலை. அதனைச் சுற்றி எப்போதோ சாத்தப்பட்ட அம்மனுக்கு விருப்பமான சிவப்புப் பட்டுத்துணி சாயம் வெளுத்து இற்று பாதி கிழித்திருந்தது. இவற்றையெல்லாம் மீறி நாலாபுறமும் வளர்ந்துவிட்ட கரையான் புற்றுக்கள். சிலவற்றில் பாம்புகள் வாழ்ந்திருந்ததன் அடையாளம்.

இவையெல்லாம் கோயிலின் ஜீவனற்ற தன்மையினை பூதாகரமானதாகப் பறைசாற்றிக் கொண்டிருக்கும். சீனி மெல்ல கோயிலுக்குள் எட்டிப் பார்க்கும் போது சற்றே மனதில் பய உணர்வு தோன்றினாலும் 15 வருடங்களுக்கு முன்பு வாழ்ந்திருந்த ஜீவிதத்தின் உன்னதங்கள் உடனேயே அவன் மனதை ஆக்கிரமித்துக் கொள்ளும். சில நிமிடங்கள் அந்த பசுமை நினைவுகளில் அவன் லயித்துப் போய் மீளும் போது கண் அவனையறியாமல் அவன் கண்களில் நீர் வழிந்தோடியிருக்கும். அது சோகத்தினாலா... சந்தோஷத்தினாலா என்பது அவனுக்குத் தெரியாது. ஆனால் அதனை அவன் துøடத்து விட்டுக் கொள்வது கிடையாது.

சீனி ஒரு தீர்மானத்துக்கு வந்திருந்தான். இன்று வேலைவிட்டதும் எல்லாரும் கூறி ஒரு முடிவுக்கு வந்து விடுவதென்றும் காலையில் பிரட்டுக்கலைக்கு முதலாளி வரும் போது பிரச்சினையை கிளப்புவதென்றும் அவன் மனதுக்குள் திட்டம் உருவானது.

அவர்கள் தங்களுக்குள் ஏதும் பிரச்சினைகள் பற்றி பேசுவதென்றால் பிரட்டுக்களத்தை ஒட்டியிருக்கும் பிள்ளை மடுவத்தில்தான் கூடுவார்கள். பொதுவாக முதலாளிக்கும் தொழிலாளர்களுக்கும் இடையில் ஏதும் பேச்சுவார்த்தைகள் நடத்துவதென்றாலும் அது சீனி மூலம்தான் நடக்குமாதலால் அவன்தான் அவர்களின் தலைவன் போல் தொழிற்பட்டு வந்தõன். அதனால் அவன் சொல்லுக்கு எல்லோரும் கட்டுப்பட்டவர்களாகவே இருந்தனர்.

தோட்டத்தில் நிர்வாகம் என்று பெரிதாக ஒன்றும் கிடையாது. தோட்டத்தின் செயல்பாடுகள் அனைத்துக்கும் முதலாளியே பொறுப்பாக இருந்தார். அவருக்கு உதவியாக ஒரு மனேஜர் இருந்தார். முதலாளியின் பங்களாவின் ஒரு பகுதியே அலுவலகமாகவும் இருந்து வந்தது.

அரசாங்கத்தால் கொடுக்கப்பட்ட சிறிதளவு சம்பள உயர்வுகளும் அவர்களை எட்டவில்லை. மாதத்தில் 15 நாட்களுக்குள் குறைவாகவே அவர்களுக்கு வேலைகள் வழங்கப்பட்டன. ஊழியர் சேமலாப நிதிக்குக்கூட அவர்களை பதிவு செய்து கொண்டிருக்கவில்லை. அநேகமாக எல்லா தொழிலாளி குடும்பங்களுமே முதலாளிக்கு கடனாளிகளாக இருந்தன. அதனால் ஒரு கொத்தடிமை முறை அமைப்பே அங்கு காணப்பட்டது.

சீனி எல்லோருக்கும் சொல்லியனுப்பியிருந்தபடியே மாலை ஐந்தரை மணிக்கு எல்லாரும் பிள்ளை மடுவத்தில் கூடியிருந்தனர். இருட்டுப்பட்டு விட்டால் பேசுவதற்கு வசதியாக ஒரு பெற்றோல் மாக்ஸ் லாம்பும் எடுத்து வரப்பட்டிருந்தது.

எல்லாரிடமும் அபிப்பிராயம் கேட்டதன் பின்னர் சீனி முடிவாகச் சொன்னான். ""என்னா சொல்றேன்னா கவன்மென்ற் தோட்டங்கள்ல எல்லாம் கூலி ஒசத்தி இருக்கு. மாதம் இருவத்தியாருநாள் வேலை கொடுக்கறாங்க. இதுல முதலாளிக்கி நஸ்டம் ஒன்றும் கெடையாது. நாம ஒழைக்கிறதுக்குத்தான் கூலி கேக்குறோம். நாயமா கேட்டுப் பாப்போம். ஆவலையானா வேற மாதிரி வேலையைக் கூட்ட வேண்டியிறுதான்'' எல்லோரும் தலையாட்டினார்கள். கங்காணி கோவிந்தசாமி மாத்திரம் எல்லாத்தையும் கேட்டுக் கொண்டு பேசாமல் இருந்தார். நீண்ட நாட்களாகவே அவர் முதலாளிக்கு இரண்டாம் படை வேலை செய்வது சனிக்கும் மற்றவர்களுக்கும் தெரியும். அன்றும் அவர் எழுந்து சென்றபோது அவர்கள் பேசிக் கொண்ட விடயம் முதலாளிக்கு அன்றிரவே தெரிந்துவிடும் என்பதும் அவர்கள் புரிந்து கொண்ட விடயம்தான்.

திட்டமிட்டிருந்தபடியே அதிகாலையில் பிரட்டுக் கலைக்கும் போதே ஆரம்பித்துவிட்டான் சீனி.

""ஐயா... எங்கள் தினக்கூலியை கவுறாமெண்டு கனத்துக்கு ஒசத்திக் கொடுக்க...''

இடைமறித்தார் முதலாளி.

""அதெல்லாம் சரிப்படாது. நீயெல்லாம் நேத்து பேசின விசயம் நாங் கேள்விப்பட்டது. நீ இல்லாட்டி நாங் வேற ஆள் போட்டு வேலை செய்யறது''

""வேற ஆளுங்க இங்கே நுழைந்தால் நடக்கிறதே வேள'' அதே சூட்டோடு சீனியும் பதிலளித்தான்.

""மெனேஜர்... இவங்க ஒழுங்கா வேலை செய்யறதுன்னு சொன்னா வேல கொடுக்கிறது. இல்லாட்டி வேலை நிப்பாட்டறது. நாங் போறது'' முதலாளி கொதிப்புடன் சொல்லிவிட்டு மோட்டார் சைக்கிளை மிகுந்த சத்தத்துடன் கிளப்பிக் கொண்டு போய் விட்டார். சூரியன் உச்சிக்கு வந்துவிட்டான். மனேஜரும் கொஞ்சநேரம் பொறுத்துப் பார்த்துவிட்டு போய்விட்டார்.

இவ்வளவையும் தான் ஒருவனே சிந்தித்து திட்டமிட்டு செய்துவிட்ட சீனி மேற்கொண்டு என்ன செய்யலாம் என்று கவலைப்பட்டான். ஆனால் இது வரை தான் செய்துவிட்ட விடயத்தில் ஒரு மிகப் பெரிய நோக்கமும் நியாயமும் உரிமையும் இருக்கின்றது என்பதில் அவனுக்கு அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை இருந்தது.

தோட்டத்தில் வேலை நடந்து ஐந்து நாட்கள் ஆகிவிட்டன. காலையில் மனேஜர் மட்டுமே பிரட்டுக் களத்துக்கு வந்து சுமார் ஒரு மணி நேரம் காத்திருந்து விட்டுப் போனார்.

இந்த ஐந்து நாட்களில் தோட்டத்தின் சுமூக உறவு பாதித்திருந்தது. கங்காணி கோவிந்தசாமி மாத்திரமே எல்லா வீடுகளுக்கும் போய் ஏதோ உபதேசம் பண்ணி வருவதாகக் கேள்விப்பட்டான் சீனி.

அதுவரை அவனிடம் அன்பாய் பழகியவர்கள் பலர் அவனைக் குற்றவாளியைப் பார்ப்பது போல் பார்ப்பதாக அவன் உணர்ந்தான். இவர்களுக்கு என்ன நடந்தது என்று அவனால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

இந்த சில நாள் பரபரப்பில் அவன் ராசாத்தியையும் அவள் கரிவிழிகளையும் சந்திக்க முடியவில்லை. அவன் மெல்ல செல்லம்மாவின் வீடு நோக்கி நடந்தான். செல்லம்மாக்காவிடம் விபரம் விசாரித்துக் கொண்டு அப்படியே  ராசாத்தியையும் ஒரு பார்வை பார்த்துவிட வேண்டுமென்பது அவன் எண்ணம்.

செல்லம்மாவின் வீடு பதினாலாம் நம்பர் லயத்தில் வலது கோடியில் இருந்தது. அந்த லயம் சற்று பள்ளத்தில் இருந்ததால் தூரத்தில் ரோட்டு மேல் இருந்தே அதனை பார்க்க முடியும்.

அந்த வீடு அன்று வழக்கத்துக்கு மாறாக கலகலப்பாக இருந்தது. செல்லம்மாவின் மூத்த பெண் காமாட்க்ஷி புதுப் பொலிவுடன் காணப்பட்டாள். ராசாத்தியைத்தான் கண்ணிலேயே காணவில்லை.

""ராசாத்தியை எங்கே காண்ல'' என்று கேட்டான் சீனி.

""அது இனிமே வேலைக்கு வராது. மொதலாளிவூட்டு தம்பி கொழும்புல இருக்காக இல்ல. அவுக வூட்ல வேலைக்கு வுட்டிருக்கேன். நம்ம காமாட்சி கல்யாணத்துக்கு மொதலாளி ரெண்டாயிரம் ரூவா கொடுத்திருக்காரு. அப்புறம் நம்ம ஆளுங்க மொதலாளிகிட்ட பட்டிருக்கிற கடன் எல்லாம் தள்ளுபடி செஞ்சிட்டாங்கலாம். நாளைக்கி எல்லாத்தையும் வேலைக்கு வரச் சொல்லி கங்காணி வந்து சொல்லிவிட்டுப் போறாரு''

செல்லம்மா சொல்லச் சொல்ல சீனி பொறுமை இழந்தான். ""அப்படீன்னா நீங்கெல்லாம் நாளைக்கு வேலைக்குப் போகப் போறீங்களா?''

""ஆமா நீ கேக்கரதுல என்னா நாயம் இருக்கு சீனி. இப்பவே வூடுங்கல்ல சமைக்கிறதுக்கு அரிசி இல்லை''

அவள் தொடர்ந்து பேசியதைக் கேட்க சீனி அங்கிருக்கவில்லை. அவன் தன்னிடமிருந்த மிகப் பெரிய சொத்து ஒன்று பறி போய்விட்டது போல் உணர்ந்தான். முதன் முறையாக தான் பலவீனப்பட்டுவிட்டது போல் தோன்றியது.

அடுத்தநாள் காலை ஆறு மணி வழக்கம் போல் காவல்காரனின் மணிச்சத்தம் கேட்டது. எல்லோரும் பெரட்டுக்களம் செல்வதை உணர்ந்து சீனியும் என்ன செய்வது என்று தெரியாமலேயே எழுந்து சென்றான். எல்லோரும் வரிசையாக பெரட்டுக்களத்தில் அவரவர் இடத்தில் வரிசையாக நின்றிருந்தனர்.

மனேஜர் ஒவ்வொருவராகப் பெயர் கூப்பிட்டு அவரவர் எந்தெந்த மலைக்கு என்ன வேலைக்குச் செல்ல வேண்டுமென "பெரட்டுக் களைத்துக்' கொண்டிருந்தார். முதலாளி வந்திருக்கவில்லை.

சீனியின் முறை வந்தபோது அவன் பெயரை மனேஜர் கூப்பிடவில்லை. அவனை சற்றே ஏறிட்டுப் பார்த்தார். நிதானமாக அவர் வாயில் இருந்து சொற்கள் வெளிவந்தன.

""சீனிக்கு இனிமேல் வேலை கிடையாது. வேலை கொடுக்கக்கூடாது என்பது முதலாளியின் உத்தரவு''

சீனி மனேஜரை சற்று நேரம் முறைத்துப் பார்த்தான். பின்னர் அவ்விடத்தில் இருந்து வெளியேறினான். இந்த இடத்துக்கு தான் இப்போது வந்தே இருக்கக்கூடாது என்பது மட்டும் அவன் மனதில் உறைத்தது.

சீனி தன்னந்தனியனாய் நடந்தான். இதுவரை உணர்ந்தறியாத ஒரு தனிமை உணர்வு அவனை பீடித்திருந்தது. அவன் கால்கள் தளர்ந்தபோது எதிரில் காணப்பட்டது அந்த பாழடைந்த அம்மன் கோயில். அவனுக்கு அப்போதைக்கு ஆறுதலளிக்கக் கூடியது அது ஒன்றுதான்.

(யாவும் கற்பனை)

பெருந்தோட்ட வரலாற்றிலிருந்து...

Add caption

11 சதத்தை மிச்சப்படுத்த
ரயில் பயணத்தை தவிர்த்த கூலிகள்

இலங்கையில் கோப்பிப் பெருந்தோட்டப் பயிர்ச் செய்கையை அபிவிருத்தி செய்யும் நோக்கத்துக்காகவே அவசர அவசரமாக ரயில்வே பாதைகள் அமைக்கப்பட்டன. இதன்படி இலங்கையின் முதல் ரயில்வே பாதையான கொழும்பு  கண்டி ரயில் பாதை 1867 ஆகஸ்ட் முதலாம் திகதி அங்குரார்ப்பணம் செய்து வைக்கப்பட்டது. இக்காலத்தில் சேர் ஹெர்கியூலிஸ் ரொபின்சன் (குடிணூ. ஏஞுணூஞிதடூஞுண் கீணிஞடிணண்ணிண 1865  1872) ஆளுனராகப் பதவி வகித்தார். இதன் காரணமாக கூலித் தொழிலாளர்கள் மன்னாரில் இறங்கி அங்கிருந்து கால்நடையாக கண்டிக்கும் அதற்கு அப்பாலும் செல்வதை தவிர்க்கலாம் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டது. அதற்கு வசதியாக கொழும்புத் துறைமுகம் வரை நீராவி இயந்திரப் படகு (குtஞுச்ட்ஞுணூ) ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது.
எனினும் எதிர்பார்த்தபடி தொழிலாளர்கள் ரயில் வண்டியில் பயணிக்கவில்லை. அவர்கள் வழமைபோல் முன்பு சென்ற நடைவழிப் பாதையையே தெரிந்தெடுத்தனர். இது தொடர்பில் மில்லி (Mடிடூடூடிஞு) அவர்கள் பின்வருமாறு குறிப்பிடுகின்றார்.
""இவர்கள் ரயிலில் போனால் எவ்வளவு செலவாகின்றது என்பதைப் பார்க்கின்றார்களே தவிர எத்தனை நாள் நடக்க வேண்டுமென்று பார்ப்பதில்லை. நடந்து செல்வதால் ஒரு சல்லியும் செலவழிக்கத் தேவையில்லை என்று நினைக்கிறார்கள்.''
கூலித் தொழிலாளரின் இந்த நடத்தையால் ஆச்சரியப்பட்ட அரசாங்கம் இது தொடர்பில் ஆராய்ந்து அறிக்கை சமர்ப்பிக்க ஒரு குழுவொன்றை நியமித்தது. அவர்களின் கண்டுபிடிப்பின் படி சில சதங்களை மிச்சப்படுத்தவே அவர்கள் அப்படிச் செய்கிறார்கள் என்பது தெரியவந்தது. அக்காலத்தில் கொழும்பில் இருந்து ரயிலில் கண்டிக்குச் செல்ல 75 சதம் டிக்கட் கட்டணமாக அறவிடப்பட்டதுடன் 4 மணி நேரம் பயணிக்க வேண்டியிருந்தது. மறுபுறத்தில் நடந்து செல்ல வேண்டுமாயின் 4 நாட்களுக்கு நடக்க வேண்டியிருந்ததுடன் உணவுக்காக ஒரு நாளைக்கு 16 சதம் செலவிட வேண்டியிருந்தது. அதன்படி 4 நாட்களுக்கான உணவுச் செலவு 64 சதம். எனவே, அவர்கள் 11 சதத்தைச் சேமிக்கிறார்கள். அவர்கள் இந்த 4 நாட்களும் வேலை செய்தால் 11 சதத்தை விட அதிகம் உழைக்கலாம் என்று கருதுகிறார்கள் இல்லை. மொத்த தொழிலாளர்களில் எட்டு சதவீதத்தினர் மாத்திரமே ரயில் சேவையை பயன்படுத்துகிறார்கள். ரயில் சேவையை பயன்படுத்துவதால் பண ரீதியான நன்மை உண்டு என்பதை அவர்களால் விளங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை என்று அவ்வறிக்கையில் தெரிவிக்கப்பட்டிருந்தது.
அதனைத் தொடர்ந்து ஹெர்குலிஸ் ரொபின்சன் காலனித்துவ செயலாளருக்கு பின்வருமாறு எழுதினார். ""தொழிலாளர்கள் மீது அதிக அக்கறை காட்டினாலும் அதனை வேண்டாத தொந்தரவாக அவர்கள் கருதுகின்றனர். அவர்களது நன்மைக்காக ஏதாவது செய்தால் அதில் உள்நோக்கமிருப்பதாக சந்தேகிக்கிறார்கள். அனுராதபுரப் பகுதியில் மன்னாரில் இருந்து வரும் கூலித் தொழிலாளருக்கு பொலிஸார் கிட்ட வந்து உதவ முற்பட்ட போது அந்தப் பக்கம் வருவதையே தவிர்த்த அவர்கள் கல் முள் நிறைந்த குறுக்குப் பாதைகளில் போக ஆரம்பித்தார்கள். ஆதலால் பொலிஸாருக்கு தொழிலாளர் அருகில் போக வேண்டாமென்றும் தூர இருந்து அவதானிக்கும்படியும் அறிவுறுத்தல்கள் வழங்கப்பட்டுள்ளன.
அனுராதபுரப் பகுதிக்குப் பொறுப்பான உதவி அரச அதிபர் லெய்சிங்கின் (ஃஞுடிண்ஞுடடிணஞ்) கூற்றுப்படி அனுராதபுரப் பகுதியில் பங்களாவுக்கு சமமான சில வீடுகள் தொழிலாளர் ஓய்வு பெறவென அமைக்கப்பட்டிருந்தன. அங்கு நல்ல கிணறுகளும் இருந்தன. ஆனால் தொழிலாளர் வீட்டில் தங்காமல் வெளியில் கூடாரமிட்டு தங்கியதுடன் பொட்டல் வெளியிலேயே சமைத்தும் சாப்பிடுகின்றனர். அவர்கள் ஏரிகளில் குளித்ததுடன் நீரையும் அங்கிருந்து எடுத்தனர். அவர்களுக்கென கட்டப்பட்டிருந்த கிணறுகளை மிக அரிதõகவே அவர்கள் பயன்படுத்தினர்.

மறுபுறம் வட பகுதிக்குப் பொறுப்பான நிர்வாக செயலாளர் டிவைநாம் (கூதீதூணச்ட்) பின்வருமாறு எழுதினார். ""மாத்தளை நோக்கி வரும் கூலித் தொழிலாளர்கள் பங்களாக்களை பயன்படுத்த முடியாமைக்குக் காரணம் அவற்றிலெல்லாம் இந்தியாவுக்குப் பிரயாணிக்கின்ற தோட்ட துரைமார்கள் சென்று தங்குவதுதான். எப்போதெல்லாம் தோட்டத் துரைமார் அந்த பங்களாக்களுக்கு  வருகின்றனரோ அப்போதெல்லாம் அங்கிருக்கும் கூலிகள் அவர்களுக்கு வழிவிட்டு ஒதுங்க வேண்டும். அது மழையோ வெயிலோ எத்தகைய காலநிலையாக இருந்தாலும் ஆதலினால் கூலிகளுக்காகக் கட்டப்பட்ட பங்களாக்களில் எந்தக் காரணத்தை முன்னிட்டும் துரைமார் தங்கக் கூடாதென அவர் விதந்துரை செய்தார்.
இக்காலத்தில் மன்னாரில் இருந்து மாத்தளை வரும் வழியில் சுமார் 131 மைல் தூரம் கூலிகள் தங்கவென 17 பங்களாக்களும் 22 கிணறுகளும் அமைக்கப்பட்டிருந்தனவென்றும் இவற்றின் எண்ணிக்கையை அதிகரிக்கவும் வரண்ட காலத்தில் கிணறுகள் வற்றுவதால் ????õக்கவும் அடுத்து வந்த ஆளுநர் சேர் வில்லியம் கிரகரி (குடிணூ ஙிடிடூடிச்ட் எணூஞுஞ்ணிணூதூ (1872  1877) நடவடிக்கை எடுத்தாரென்றும் 10  12 மைல்கள் இடைவெளியில் அரிசி மற்றும் ரேசன் வாங்க கடைகள் அமைக்கப்பட்டனவென்றும் ரோட்டிலிருந்து 400 யார் வரை பெரிய மரங்கள் தறிக்கப்படக் கூடாது என்று கட்டளையிடப்பட்டதென்றும் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.

 இரா. சடபோபன்

ö£¸¢-÷uõmh
 Áµ-»õØ-ÔÀ

C¸¢-x

÷Põ¨-¤z
 öuõ-È-»õͺ-P-Ю

\‰-P-Â-÷µõu 
S®-£À-P-Ю

£s-h-©õØÖ¨ ö£õ-¸Íõ-uõ-µ-©õP C¸¢u C»[-øP-°ß ö£õ-¸Íõ-uõ-µ® £õ-›¯ A-ÍÂÀ £n¨ ö£õ-¸Íõ-uõ-µ-©õP ©õ-Ö-Á-uØS ÷Põ¨-¤¨ ö£¸¢-÷uõm-hz-vß Bµ®-£÷© Põ-µ-n-©õP Aø©¢-ux. CU Põ-»® Áøµ

 ö£¸®-£õ-¾® I÷µõ¨-¤-¯÷µ C»[-øP-°ß Aµ-\ 

÷\øÁ-°À Ph-ø©-¯õØÔ \®-£Í® ö£Ö® Ez-v-÷¯õ-Pz-uº-PÍõP C¸¢-u-Úº. øP }mi \®-£Í® ö£Ø-ÖU öPõsk ÷\Á-P® ö\´-Áx EÒ-|õmk ©U-P-Î-øh÷¯ öPÍ-µ-ÁU SøÓ-Áõ-PU P¸-u¨-£m-hx. BÚõÀ ¤ß-Úº £i¨-£-i-¯õP £u-Â-²-hß £n-•® ÁÇ[-P¨-£mh 

÷£õx ][-PÍ ©U-PÒ ©Ú® ©õ-Ô-Úº. £n¨ ¦ÇU-Pz-x-hß £À-÷ÁÖ \‰P ^º-÷P-k-P-Ю ö£¸-P Bµ®-¤z-uÚ. ö£õ´, PÍ-Ä, -öPõ-ø», -Ág-\-P®, -`Ìa-], -Á-È

-£-Ô, -öPõÒ-øÍ, -`-uõm-h®, -A-£-›-ªu ©x-£õ-Á-øÚ, 

-Â-£-\õ-µ® Gß-£Ú Cu-Ý-hß ÷\º¢x ö£¸-Q-Ú.

1840B® Bs-hÍ-ÂÀ Ps-i, -P®-£-øÍ, -|õ-Á-»¨-¤m-i, -~-Á-öµ-¼-¯õ BQ-¯ ¤µ-÷u-\[-P-ÎÀ Po-\-©õÚ ÷Põ¨-¤z ÷uõm-h[-PÒ E¸-ÁõQ C¸¢-uÚ. Psi

 ÷£õ-P®-£-øµa ]øÓa-\õ-ø»US \ØÖ uÒ-Î-°-¸¢u

 ö£õm-hÀ öÁ-Î-°-÷»÷¯ Av-P-©õÚ T¼z öuõ-È-»õͺ-PÒ Thõ-µ® ÷£õmk u[-Q-°-¸¢-u-uõÀ ÷uõm-hz-x-øµ-©õº-P-Ю, -P[-Põ-o, -K-Áº-]-¯º©õ-¸® AÆ-Â-hzxUS öuõ-È-»õÍøµ Tm-ia ö\À» Á¸-Áõº-PÒ. GÚ-÷Á AÆ-Â-h® Põ_ ¦Í[-S® Ch-©õP C¸¢-ux. C¢u J¸ Põ-µ-n÷© AÆ-Â-hz-vÀ £» \‰-PÂ÷µõu ö\¯À-PÒ Av-P-›U-PU Põ-µ-n-©õP C¸¢-u-x.

 1842B® Bsk áúß ©õ-u® A¨-÷£õx PÁº-Ú-µõP C¸¢u ÷\º. öPõ-¼ß öP®-ö£À (Sir Colin Campell) A[S E»õ-¯ \‰PÂ÷µõu \U-v-PÒ SÔzx Põ-»-Ûz-xÁ |õ-k-P-ÐU-PõÚ A¾-Á-»-Pz-xUS AÔU-øP-ö¯õß-øÓ Aݨ-¤-Úõº. AvÀ Ph-÷»õµ uõÌ ¤µ-÷u-\z-v-¼-¸¢x Á¸® "\-‰P Â÷µõu' Sk®-£[-PÒ £À-÷ÁÖ Âu[-P-ÎÀ öuõ-È-»õÍøµ C®-ø\¨-£-kz-x-Á-uõ-P-Ä® £¯-•-Öz-v¨ £n® £Ô¨-£-uõ-P-Ä® SÔ¨-¤m-i-¸¢-uõº. SÔ¨-£õP P®-£-øÍ, -~-Á-öµ-¼-¯õ BQ-¯ £S-v-P-ÎÀ SÔ¨-¤mh Ch[-P-ÎÀ Ca \‰P Â÷µõu S®-£À-PÒ Av-P-›z-xÒÍ-uõ-P-Ä® öPõÒ-øÍ, -Á-È-£-Ô-PÒ £» Ch®-ö£Ø-ÖÒÍ-x-hß S¹-µ-©õÚ öPõ-ø»-P-Ð-® |h¢-xÒÍ-uõP AÁº ÷©¾® S-Ô¨-¤m-kÒÍõº. A¨

-÷£õ-v-¸¢u {º-ÁõP •øÓ-°ß-£i \m-h® JÊ[S •øÓø¯ £õ-x-PõU-S® ö£õ-Ö¨¦ Ps-i¯ v\õ-øÁ-P-ÐU-S® "A-v-Põ-µ®'-P-ÐU-S÷© C¸U-Qß-Ó-öuß-Ö® BÚõÀ AÁº-PÒ öÁÖ® øP¯õ-»õ-Põu-Áº-PÍõP C¸U-Qß-Ó-Ú-öµß-Ö® AÁ-µ-x AÔUøP öu›-ÂU-Q-Ó-x.

 ©ß-Úõº ÷£\õ-ø»-°À CÓ[Q Ps-iU-P¨-£õÀ P®-£-øÍ, -|õ-Á-»¨-¤m-i, -~-Á-öµ-¼-¯õz ÷uõm-h[-PøÍ Aøh-²® Áøµ-²® A÷u ÷£õÀ ÷£\õ-ø»US v¸®-¤a ö\À-¾® ÁÈ-°-¾® ¡Ø-ÖU-P-nU-PõÚ ÁÈ-P-ÎÀ T¼z öuõ-È-»õͺ _µs-h¨-£m-h-Úº. •i¢-uõÀ AÁº-PÒ Ekz-v-°-¸¢u •µm-kU P®-£õ-¯z-øu-²® £Ôz-xU öPõsk AÁº-PøÍ A®©n-©õP Âm-h-Úº. C»[-øP-°ß ö£õ-¼ì Áµ-»õØ-Óõ-]-›-¯º ÷P.â. ¤¨-£m (K.G. Pippet) AÁº-P-Îß TØ-Ö¨-£i ""P-si¯

 |õm-ka ][-PÍ Qµõ-©z uø»-Áº-PÒ ÂÁ-\õ-¯z-vÀ Dk-£m-i-¸¢u |õm-ka ][-PÍ-Áº-PøÍ {º-Áõ-P® ö\´-¯U-T-i-¯-Áº-PÍõP C¸¢-uõº-P÷Í uÂ-µ ö£¸¢-öuõ-øP-¯õÚ öÁ-Î-|õmk öuõ-È-»õͺ-P-Îß ÂÁ-Põ-µz-vÀ Jß-Ö® ö\´¯ •i-¯õ-v-¸¢-u-Úº.

 C»[-øP-°ß ö£õ-¼ì ÷\øÁ-°À {¯-ªU-P¨-£mh Bµ®-£-Põ» ö£õ-¼ì-Põ-µº-PÒ SØ-Óz-u-k¨-¦, -SØ-Ó¨-¦-»-Úõ´Ä Gß-£-ÁØ-ÔÀ ©m-k-©ßÔ _Põ-uõ-µz-øu¨

 ÷£q-Á-uØ-S® ö£õ-Ö¨-£õU-P¨-£m-i-¸¢-u-Úº. Az-x-hß Gs-oU-øP-°-¾® ªPU SøÓ-ÁõP C¸¢-u-Úº. 1842B® Bsk Ps-iU-öPÚ J¸ uø»-ø©¨ ö£õ-¼ì-Põ-µ-¸® |õßS Põßì-h-¤Ò-P-Ð÷© C¸¢-u-Úº. CvÀ C¸-Áº Ps-iUS öÁ-Î-°À ÷£µõ-u-øÚ-°-¾® Pm-kU-P-ø»-°-¾® C¸z-u¨-£m-i-¸¢-u-Úº. 1843B® Bsk Ps-i-°ß (E-h-£-»õzu) ©Põ v\õ-øÁ-¯õ

£u- ÁQzu xÝ-» ö»õU-S-£s-hõµ Gß-£-Áº ö£õ-¼ì Az-v-¯m-\-P-µõP (Superindentent of Police) {¯-ªU-P¨-£m-hõº. CÁ-¸US Á¸-h ÷Áu-Ú-©õP £Äs 60 ÁÇ[-P¨-£mh A÷u \©-¯® uø»-ø© ö£õ-¼ìPõ-µ-¸US Á¸-h® 18 £Äs-P÷Í ÁÇ[-P¨-£m-hÚ. ©Ø-Ö-® Psi ©U-PÒ Sk®-£z-xUS J¸-Áº |Pº-Põ-Á-¼À Dk-£-h ÷Ás-k-ö©ß-Ö® uÁ-Ô-ÚõÀ Á› Pmh ÷Ás-k-ö©ß-Ö® ÂvU-P¨-£m-h-x.

GÛ-Ý® ©U-PÒ Põ-ÁÀ £o-°À Dk-£-hõ-©À Á› 

ö\¾zv Âmk ÁõÍõ-Â-¸¢-u-Úº. Á›-¯õ-PU Qøhzu £nz-øuU öPõsk xÝ-» ÷©¾® ö£õ-¼ìPõ-µº-PøÍ ÷\øÁ-°À Dk-£-kz-v¯ ÷£õ-x® Âøµ-Â÷» 

ö£õ-¼ì-Põ-µº-P-ÐUS uø»-ø©USªøh-°À ›-\-¾® \a-\-µ-Ä-P-Ю ÷uõß-Ó-Áõ-µ®-¤z-uÚ. Cu-øÚz öuõ-hº¢x ÷á.Gì. ÷PõÀ ö£¨-£º (J.S. Colepeper) Gß-£-Áº ö£õ¼ì Az-v-¯m-\--µõP {¯-ªU-P¨-£m-hõº. CÁ-µ-x uø»-ø©-°ß RÌ ÷©¾® ö£õ-¼-éõº ÷\øÁ-°À A©ºz-u¨-£m-h-x-hß JÆ-öÁõ¸ ÷Põ¨-¤z ÷uõm-hz-v-¾® J¸ ö£õ-¼-éõº Ph-ø©-°À C¸z-u¨-£m-h-Úº. A÷u ÷£õÀ öuõ-È-»õͺ Pøµ-°-Ó[Q ÷uõm-h[-PÒ Áøµ ö\À-¾® ÁÈ-°-¾® ]» ]» öu›¢-öu-kzu Ch[-P-ÎÀ ö£õ-¼-éõº C¸z-u¨-£m-h-Úº. ÷PõÀ-ö£¨-£º {¯-ªU-P¨-£mh ¤ß-Ú÷µ ö£õ-¼ì ÷\øÁ JÊ[-SUS Á¢-uõ-¾® CÁº 1859B® Bsk K´Ä ö£Ø-Ó-÷£õx ¤ß-Á-¸-©õÖ SÔ¨-¤m-hø© SÔ¨-¤-hz-uU-Px.

 ö£õ-¼ìPõ-µº-PÍõP ][-PÍ-Áº-P-Ю ©»õ-¯º-P-Ð÷© {¯-ªU-P¨-£m-h-Úº. CÁº-PÒ Âøµ-Â-÷»÷¯ ÷Põ-ÈU Tm-kU-SÒ-÷Í÷¯ Á]U-S® |›-PÍõQ Âm-h-Úº. ö\z-xU öPõs-i-¸U-S® T¼z öuõ-È-»õÍ-øµ G[-Põ-Áx £õºz-uõÀ AÁº-P-ÐUS J¸ ö\õmk us-pº Th öPõ-kUP ©ÖU-S® AÍ-ÄUS |õm-k¨-¦-Óa ][-PÍ-Áº-PÒ AÁº-PÒ uø»-Áß EÒÍ-h[-P-»õP T¼-PÒ «x Pk® öÁÖ¨-¦® Áß-•® öPõs-i-¸¢-u-Úº.

 Cµõ. \h-÷Põ-£ß

சி.வி.வேலுப்பிள்ளை காலமாகி எதிர்வரும் நவம்பர் 19 ஆம் திகதியோடு 25 வருடங்கள் நிறைவுறுகின்றன.

வீடற்றவன் என்ற நாவலை தீர்க்கதரிசனமாகத்தான் அவர் எழுதினாரே தெரியவில்லை















அவரது அலுவலக அறை இன்று ஒரு குடும்பத்தின் சமையலறையõக காட்சியளிக்கின்றது.















எந்த தொழிலாளர் வர்க்கத்திற்காக இவர் கவி படைத்தாரோ அதே தேயிலைச்செடிகளுக்கு மத்தியில் கைவிடப்பட்ட நிலையில் புற்கள் மண்டி தோற்றமளிக்கிறது சி.வியின் கல்லறை





















மலையகத்தின் விடிவுக்காய் குரல் கொடுத்தவர்கள் பலர் இன்று மறக்கப்பட்டு வருவது ஒன்றும் புதிய விடயமல்ல. எனினும் பெருந்தோட்டப்பகுதி வாழ் தொழிலாளர்களின் இன்னல்கள் சோகங்களை இலங்கையைத்தாண்டி வெளிஉலகுக்கு தனது அற்புதமான படைப்புக்கள் மூலம் கொண்டு வந்தவர் மூத்த இலக்கியவாதி மக்கள் கவிமணி சி.வி.வேலுப்பிள்ளை ஆவார். செப்டெம்பர் 14 ஆம் திகதி அவரின் 95 ஆவது பிறந்த நாள் நினைவு தினமாகும். படைப்பிலக்கியம்,அரசியல், தொழிற்சங்கம் என பன்முக ஆளுமை நிறைந்த ஒரு அற்புதமான மனிதர் வாழ்ந்து மறைந்த சுவடே தெரியாமல் அமைதியாக இருக்கிறது அவர் பிறந்து வாழ்ந்த வட்டகொடை மடக்கும்பரை தோட்டம். மலையகமும் அதே நிலையில் தான் இருக்கின்றது என்பதை சொல்லித்தெரியவேண்டியதில்லை. வீடற்றவன் என்ற நாவலை தீர்க்கதரிசனமாகத்தான் அவர் எழுதினாரே தெரியவில்லை இறுதியில் அவர் வாழ்ந்து மறைந்த வீட்டிலிருந்தே அவரின் குடும்பத்தினரை வெளியேற்றியது தோட்ட நிர்வாகம்.இன்று அவர் வாழ்ந்து மறைந்த வீட்டின் நிலைமையை வார்த்தைகளால் வர்ணிக்க முடியாது.

எந்த சமூகத்திற்காக தனது வாழ்க்கையை அர்ப்பணித்து வாழ்ந்து மறைந்தாரோ அவர்கள் மத்தியில் அவர் பேசப்படாது இருப்பதை ஜீரணிக்கமுடியவில்லை. அவர் மண்ணில் பிறந்தவன் என்ற அடையாளப்படுத்தல்களுக்கும் அப்பாற்பட்டு ஒரு உயர்ந்த இலட்சிய நோக்கத்தில் தனது வாழ்வை அர்ப்பணித்து வாழ்ந்து மறைந்த அந்த உன்னத மனிதரின் இல்லம் நோக்கிச்சென்றேன். அவர் வாழ்ந்த காலகட்டத்தில் பங்களாவாக காட்சியளித்த அந்த குடியிருப்பு இன்று பல தனித்தனி குடும்பங்களின் வாழ்விடமாக விளங்கியது. இங்கு குடியிருந்த மனிதரைப்பற்றி உங்களுக்குத்தெரியுமா என்றால் உதட்டை பிதுக்குகின்றனர். வீட்டினுள்ளே நுழைந்தால் அதிர்ச்சி மேல் அதிர்ச்சி. சி.வி வாழ்ந்த வீடா இது ? அவரது அலுவலக அறை இன்று ஒரு குடும்பத்தின் சமையலறையõக காட்சியளிக்கின்றது. பெருந்தோட்டப்பகுதிகளில் விறகு மற்றும் பழைய பொருட்கள் வைக்கும் இடமான அட்டாலில் விறகுகள் நிறைந்து கிடக்கின்றன.

அதைத்தாண்டி அவரின் உறங்கும் அறைக்குச்சென்று பார்த்தால் சுவரில் வெடிப்புகள் விழுந்து இருட்டறையாக காட்சியளிக்கின்றது. மலையக சமூகத்திற்கு வெளிச்சம் கிடைக்க போராடிய பேனா போராளியின் சிந்தனைகள் இந்த அறையில் தான் தோற்றம் பெற்றதோ? சரி அவர் பாவித்த பொருட்கள் தளபாடங்கள் எல்லாம் எங்கே என்று விசாரித்தால் அவரின் குடும்பத்தை இவ்வீட்டிலிருந்து வெளியேற்றும் நடவடிக்கையின் போது அவை தூக்கி எறியப்பட்டன என்றும் அச்சந்தர்ப்பத்தில் ஒவ்வொருவரும் அதை தமது வீட்டிற்கு எடுத்துச்சென்றனர் என்றும் கூறினர். ஒரு சிலரோ அவரது ஆவணங்களை உறவினர்கள் தலைநகருக்கு எடுத்துச்சென்றனர் என்று கூறினர். மற்றுமொருவர் இன்னுமொரு தகவலை சொன்னார். சி.வி பாவித்த மேசையும் அலுமாரியும் அருகில் ஒரு வீட்டில் இருப்பதாகக்கூறினார். ஓடோடிச்சென்றேன் அவ்வீட்டிற்கு , ஒரு அறையில் சி.வி பாவித்த மேசையும் அலுமாரியும் காணக்கிடைத்தன.மேசையை வாஞ்சையுடன் வருடிப்பார்க்கும் போது புல்லரித்தது. தனது படைப்புப்பொக்கிஷங்களை சிருஷ்டிப்படுத்த உதவிய மேசை அல்லவா இது ? அருகில் உடைந்து விழும் நிலையில் அவரது அலுமாரி. பெரும் துயரத்துடன் அங்கிருந்து வெளியேறினேன். அடுத்ததாக நான் சென்ற இடம் மக்கள் கவிஞன் மண்ணுள் உறைகின்ற இடமாகும்.









புழுதிப் படுக்கையில் புதைந்த







என் மக்களைப்போற்றும்







இரங்கற் புகழ் மொழி இல்லை

ஊணையும் உடலையும் ஊட்டி







இம் மண்ணை உயிர்த்த வர்க்கு







இங்கே உளங்கசிந்த அன்பும்

பூணுவாரில்லைஅவர்புதைமேட்டிலோர் கானகப்பூவைப்பறித்துப்போடுவாரில்லை









என்ற வரிகள் தான் ஞாபகத்திற்கு வந்தன. தேயிலைச்செடிகள் மத்தியில் தனது வாழ்க்கையை தொலைத்த எந்த தொழிலாளர் வர்க்கத்திற்காக இவர் கவி படைத்தாரோ அதே தேயிலைச்செடிகளுக்கு மத்தியில் கைவிடப்பட்ட நிலையில் புற்கள் மண்டி தோற்றமளிக்கிறது சி.வியின் கல்லறை.

தன்னை மறைக்கத்தானோ அவ்விறைவனும்தளிர் பசும் புல்லால் தரை மறைத்தனனோ என்ற அவரது வரிகளில் எந்தளவிற்கு உண்மை இருக்கிறது என்பது இங்கு வந்து பார்த்தால் புரிகிறது.

சி.வி.வேலுப்பிள்ளை காலமாகி எதிர்வரும் நவம்பர் 19 ஆம் திகதியோடு 25 வருடங்கள் நிறைவுறுகின்றன. அவரது இல்லத்தை நினைவாலயமாக்கி அவர் பாவித்த பொருட்களை சேகரித்து அங்கு காட்சிப்படுத்த வேண்டும் என்று ஆங்காங்கே சிலர் அவ்வப்போது புலம்புவதோடு சரி அவர் வாழ்ந்த வீட்டையும் அவரது கல்லறையையும் எட்டிக்கூட பார்க்க எவரும் வருவதில்லை.









வாடிய ரோசா மலரிதழ் போல வாடியே







அன்னார்வாழ்க்கை கழிந்தது













என்ற அவரது கவி வரிகளை அவருக்கே சமர்ப்பணம் செய்து விட்டு அவரது கல்லறைக்கு அஞ்சலி செய்து அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்தேன்.

at 9:25 PM Posted by சிவலிங்கம் சிவகுமாரன்

EDUCATION OF INDIAN MINORITIES IN SRI LANKA

EDUCATION OF


INDIAN MINORITIES


IN SRI LANKA


Professor S.sandarasegaran
Dean,
faculty of education
university of colombo

sri lankan educational policy makers concentrated their attempts since 1940 to enhance the educational levels for the disadvantaged sections of sri lankan society. Their reforms mainly reached these sections and left out the Indian minorities who became stateless people as a result of the discriminatory citizenship law of 1948.since 1977 things began to change after gradual integration of the plantation sector schools predominantly Indian with the national mainstream improvement were spectacular in respect of primary education literacy rates,female participation and drop –out rates .this progress was not matched by similar improvement at the secondary level and in higher education. There is a definite need to formulate new policies to accommodate Indian minorities in the field of higher education where the admission policy is very prohibitive.

The Indian Tamil community in Sri Lanka constitutes about 6 per cent of the total population which is equal to about one million. They are identified as up country Tamils, Tamils of Recent or Indian Origin and or plantation Tamils. Out of an estimated number of 1.3 million Indian Origin Tamils IOT at least 85 per cent of them still live and work in the tea plantation districts of Nuwara Eliya, Badulla, Kandy, Ratnapura, Matale,Kegalle, Kalutara and Monaragala some 100,000 people are settled down in the war-torn northern and eastern districts there is also a small concentration of IOT in the Colombo district comprising about 2.0 per cent of the population.

The Indian migrants were confined to the plantation which constituted a world cut off from the Sinhalese majority heartland. They preserved their distinct religious and linguistic culture. Plantation hierarchy,with its authoritarian structure,discouraged any assimilative process that would bring the Indian labour into any interaction which the Sinhalese majority. Except for a small proportion of 15 per cent involved in some commercial activities and occupations such as clerk, salesman and teacher, the remaining 85 per cent of the IOT are mostly plantation workers, living in non-urban areas of the country.

The Indian labour of the plantation industry had benefited by labour legislation enacted by the colonial Government which provided a variety of welfare measures these measures were introduced because of a need to satisfy the Government of India which was expressing concern over the plight of her immigrant workers in Sri Lanka. It was also a prudent gesture which could ensure a regular and smooth supply of labour to the estates and accounted for the solicitude shown by the government towards Indian labour on the plantations. As a part of these welfare measures, the plantation management was required to establish schools for the benefit of the plantation children. Primary education was made compulsory for these children.

The welfare measures which included free education and medical facilities were rudimentary in nature. A minimum wage ordinance of 1927 was another noteworthy welfare measure. The welfare measures and benefits that the Indian labour received were, at the time which srilankan workers elsewhere were not, entitled to receive. The indigenous workers not catered for and the politicians of srilanka were critical of the privileged position accorded to the Indian labour and the elementary welfare measures introduced by the colonial government.

In 1948 independent srilanka framed its own laws in regard to citizenship and the franchise. Under the citizenship acts of 1948 and 1949 only 134,000 out of a total of 825,000 indians were admitted to citizenship, approximately 16.2 per cent of the total. Te rest were declared stateless without voting rights. The disenfranchisement of this community contributed greatly to a sense of isolation, inferiority and ambiguous identity. Citizenship in srilanka ensure is pre – requisite for free tertiary education, the contact of business and trade, for securing employment and travel documents and for many other activities. Lake of srilankan citizenship for a period of four decades since 1948 had a very adverse impact on the Indian tamil community which had to lag behind other communities in social, economics, political, cultural and educational development.

The problem of stateless IOT continued for a period of four decades until it was tackled why two agreements (1964 and 1974) between the government of India and srilanka and the citizenship act of 1988. India agreed to the repatriation of 600,000 persons and as a result of subsequent repatriation, Indian tamils’ share of srilanka’s total population dropped from 10 percent to 6 percent between 1971 – 1981. srilanka had agreed to absorb only 375,000. another citizenship at was passed in 1988 under which all stateless Indians could submit and affidavit to obtain srilankan citizenship. This act shorted out the problems of citizenship by accepting all the stateless percent who did not apply for Indian citizenship under the pervious India – lanka agreements of 1964 and 1974. these acts and policy changes in regard to statelessness and citizenship enable the Indian migrant community to become formidable force in the political arena of Sri Lanka, specially in the later part of the 1980’s and early 1990’s. the Indian tamils and there trade union and political organization (Ceylon workers congress) sided with the united national party (UNP). Massive constituency of the Indian tamil community effectively delivered the UNP to power as it could do subequently in the presidential election of 1988 and the parliamentary election 1989. in exchange for this support of the UNP, Thondaman, leader of the CWC, obtained a series of concessions on citizenship and on education. Between 1977 and 1994 thondaman negotiated with a number of ministers of education on matters educational pertaining to the Indian tamil community. These attempts led to the integration of the educational provision of the plantation community with that of the main stream. Against this background, it may be important to:

a. Narrate briefly the backwardness and disadvantageous position of the educational level of the Indian tamil community;

b. Identify the favorable and unfavorable conditions and factors which influenced the educational provision of the Indian tamil community and some of the recent trends in the education provision of this community; and

c. Identify major areas of short comings in respects of schools educational and higher education

Early backwardness and recent progress in Education


Sri Lanka’s studies on disadvantaged groups very often cite the Indian plantation Tamils as an example of ethnic minority groups regarded as being disadvantaged in economic levels, educational achievement, housing and health facilities. Education, within the plantation sector. Remained out side the national system of education and was left largely in the hands of the plantation owners. According to them, the state school was no more than a child care centre when the adults are at work. The British companies that manage the plantation system did not encourage schooling, and the grates in those schools extended only up to primary level. Agitation in Britain and India for the provision of educational facilities for the plantation workers led to the enactment of ordinances of 1905,1920 and 1947. until gradual state take over of schools since 1977, the plantation sector schools for the responsibility of the plantation management. Most schools for single – teacher schools and the pupil – teacher ratio was often 1:100. most of the teachers were only secondary qualified but without any pedagogic training. Some of them worked as part time clerks in the estate office.

Instead of the primary level national curriculum, only the three “R” s were taught. The buildings were generally in a dilapidated condition without protection from unfavorable climatic conditions.

For further education, children had to travel to distant Tamil schools. The better schools, outside the estate sector, were inaccessible to these children due to distance and barriers of language. Most of the better schools in the plantation areas were sinhala schools where the language of the Indian Tamils was not the medium of instruction. According to one estimate, only 4% of the primary school lowers proceeded to the secondary level of education provided by the town schools in 1960.

In Sri Lanka, the political commitment to democratize education since 1945 was seen in the liberal financing allocation made for education as part of a welfare oriented measure that was expected to help the disadvantaged communities and reduce socio – economic inequalities. The share of education in the GNP increased to almost 5% in 1970 and educational expenditure as a proportion of the national budget fluctuated between 14%and 16% in the 1960’s. Free education, national languages as media of instruction, free issue of school text books and uniforms, scholarships for children from low income groups expansion of schools to rural areas where some of the measures introduced by Sri Lanka to promote the principal of quality of opportunities in education. These developments and measures did not reach the plantation community in view of the absences for a concerted policy to enhance its educational levels. As a results of these measures, Sri Lanka reach educational standards almost similar to that of any another country of the developed world.

Achievement in respect of school education in Sri Lanka could be summarized. In 1991, of 5.7 million children in the age group 5 -19 years, 4.2 million were in schools. Nearly 75 per cent of the total population below 19 is in school. School participation rates and literacy rates reach the upper eighties in 1995 (national education commission 1995).

- The number of Schools increase from 5487 in 1950 to 10,231 in 1988 and 10,120 in 1997.

- Literacy rates increased from 57.8 per cent in 1945 to 78.2 per cent in 1980 in the urban sector the rates reached 92.3 per cent in 1991.

- At the turn of the century, the national literacy rate for female was only 9 per cent. By 1991, it reached 83 per cent.

- One of the main achievements of the system is that there is no gender this discrimination in the school system at any level. A ratio of 50.25% males to 49.8% females has been maintained in the schools for nearly to decades, in some of the classes and could notice the predominance of girls. According to 1991 schools census, for every 100 males there were more girls in standerds 8,9,10,11, and 12

- The net enrolment of children of five years of age increased to 97.9 per cent in 1991. in 1981 the ratio was 89.7 % by 2000. virtually every child in this age group will be in school if the current plans in education for all are implemented. Regulations have already been framed under the education ordinance. No.31 of 1939 compelling parents to send their children to school.

                                                                  ******
These achievements in respect of education development are noteworthy but this does not reveal the intra – national this disparities prevailing in the system. Educational provision and achievement of the Indian Tamil community have been some what at a lower level in view of the fact that the members of the community as a whole were plantation workers who could not enjoy benefits of the democratization process of education which began in late 1940’s educational indicators pertaining to this community reveal a different picture when compared with other section of the Sri Lanka society.

Literacy rates are significantly lower in the plantation sector (68.1%) in comparison to the urban (92.8%) and the rural (89.2%) sector (1987) improvement in female literacy rates at national level is impressive (55.6% in 1953 and 83.4% in 1990). But in the plantation sector 52% of the women are illiterate (1982) Recent data for the year 1996/97 reveal the continuity of this disparity between estate and other sectors.

Improvement in the educational provision during the period 1986 – 1996 contributed towards an increase of literacy Rates in the plantation sector. But still the disparity among different sectors continues.

Date pertaining to the percentages distribution of the Sri Lanka population by educational level and sectors indicate the relative backwardness of the sector in terms of educational level. Accordingly in 1953, 1963, 1973 and 1978 -79, more than 50 per cent of the plantation population was classified as with ‘No schooling’ where as the all – island percentages were for below that of the plantation sector

All – island figures indicate the relative backwardness of the plantation sector population which as a large segment of population (90% - 96%) which is either illiterate or primary educated. Not with standing this backwardness gradual improvement of the educational level of the community over period of three decades, is also indicated in the table nevertheless, education beyond primary level appears to have deteriorated further during the period 1950 – 1980. Educational attainment in the urban and rural sectors was relatively higher than that of the estate sector in respect of all the three levels of education attainment of Education by sectors 1996-97

The index of education attained by sectors given in the consumer finance survey of 1973 indicates that the estate sector. Which had the lowest level of education in 1963, had progressed only slightly, consequently increasing the backwardness of this sector in educational attainment relative to the rural sector. Recent data pertaining to educational attainment revealed a steady improvement in the educational attainment in all sectors including the plantations. This improvement ,again could be attributed to better infrastructural conditions for education in the plantation sector provided by the funds obtained from international assistance.

In addition the number of students or the rate of enrolment in formal education of the population aged 5 and above in 1996-97 showed only marginal differences among sectors, reflecting the recent development in the availability of educational opportunities. A definite improvement in enrolment in the plantation sector could be observed and this is a clear indication of the expansion of social infrastructure in recent years.

The plantation sector education level is very significant in view of the following:

- For the first time in the history of education of this community, its performance in respect of students in formal education has almost reached national average and that of other sectors in 1997 (National average 27.3% ; Estate sector 27.0%)

- Substantial progress could be observed during the period 1986-1996 in which enrolment rate of the plantation community increased from 22.8% to 27.0%).

- School avoidance is considered as a situation of non – schooling of children at school age including drop – outs from school. If the rate of school avoidance is very high, then the in-effective school can promote the rate of incidence of school avoidance. During early 1990’s, the drop out rates were relatively higher for plantation sector schools for each and every class (from std. 2 to std. 9). The rate was almost more than double when compared to schools in the urban and rural sectors. The following table for 1990 illustrates this problem very clearly. For stds. 5,6,8, and 9,the avoidance rates were very much higher – more than triple that of the other schools.

The above emphasizes the need to improve the transition rate from the primary cycle to secondary as it has been found in smaller schools with classes only up to year

One of the total number of 4,397 teacher in the plantation schools in the six districts 2,869 teacher (65.2%) were untrained by 1993 (P.P.Manikkam,1995).

The relative backwardness of the educational provision of the Indian plantation community was legacy from colonial times. During the British period the colonial policy was not in favour of educating the plantation workers community. The colonial Government was more concerned to provide an English education for a small number of males to serve the needs of the colonial administration. The colonial state’s policy of non-intervention in education of the masses was dominant in the nineteenth century. some of the colonial rulers felt that to promote colonial policies. In short, the political and social environment during the colonial period was not conducive for the development of education of the Indian plantation community.

Soon after Independence, The Indian Tamils in Sri Lanka were made stateless by the acts of parliament pertaining to citizenship and the governments of the day were more concerned about education of their masters who were the Sri Lanka public Hitherto ignored by the British rulers and missionaries in respect of secondary and higher education. The successive governments were concerned with expending education opportunities to rural areas and formulating educational policies to get rid of the colonial principles and practices from the system of education. In all these attempts, the educational needs of the Indian plantation community was largely neglected and their schools reminded segregated from the educational mainstream .
How and ineffective school management system and poor supervisory support system could lead to the emergency of and ineffective education in the plantation. Sector is shown diagrammatically along with effects of such a system.

Participation in secondary and university education


Basic data on plantation school in 1984 indicate a substantial increase in the student enrolment with reached 199,374 in 1994. there had been similar increase in the number of teachers from 1148 in 1984 to 4843 in 1994. the overall pupil-teacher ratio was 55.1 in 1984 and 44.1 in 1994. In terms of the number of students and teachers in these schools within the ten year period, there had been a significant improvement.

This enrolment of 199,000 students could be analyzed further. A close at the data reveals that this increase mainly reflects a substantial improvement in the primary level and a relative backwardness of secondary level (years 6-13). Years 12-13 (G.C.E A/L) are very crucial for university admission. But enrolment at that level in the plantation schools is very negligible and this is the main reason for non-participation of the plantation Tamils in University education.

Low enrolment at these levels is an indication of seriousness of the problem of early drop-outs and inadequate support given by parents to pursue higher studies. It is also an indication of less number of students qualifying to reach university entrance classes. The majority of the Tamil schools in the plantation districts still remains, as primary schools amount to 80% while Sinhala primary schools from only 35% of the total number of Sinhala schools. Hence, it is very clear that the junior secondary and senior secondary level opportunities are very limited to plantation Tamil students in the districts where they live in substantial numbers.

At secondary level examination (Year 11 or G.C.E O/L) , plantation children perform very poorly in the main subjects such as Mathematics, Science, English and social studies.

As of this high rate of failure, very less percentage of children obtain qualifications to be admitted to the next level (G.C.E. A/L). According to available data, a maximum of only 17% of students who sit for the G.C.E O/L examination obtain qualifications to pursue higher studies.
Inefficiency of the G.C.E O/L stream in the plantation schools coupled with a low enrolment is responsible for:
- very low level enrolment at G.C.E. A/L; and
- very low participation at university level education

Out of a total number of 160 thousand candidates who sit, for the university entrance examination (year 13 – G.C.E. A/L), less than one thousand five hundred are from the plantation Tamil schools. In item of population basis or ethnic proportion (six per cent of Indian Tamils in the total population), their number should be around nine thousand. As a direct result of this low participation of Indian plantation workers’ children at senior secondary level (year 12 and 13), their participation in university education has become very nominal and negligible. Out of total number 35,000 under – graduate population enrolled in the whole university system, only and estimated number of 200 are Tamils of Indian origin. And this number is being distributed among 12 universities and various facilities of science, social sciences, medicine, Engineering and law. This poor participation could be noted since the establishment of a full – fledged university of Sri Lanka in 1942. as a result a very negligible number of high positions in the decision making bodies, in high echelons of the government service and the university academic community, are being occupied by Indian Origin Tamils. The number of positions held in this sector by the plantation Tamils is between Five to Ten on the whole. In short, while the Sri Lanka formal system of education has given ample opportunities for other sections of the society for upward social mobility, the plantation community continues to remain as a working class community. It should be noted that the Central School opened in the 1940’s functioned as effective agent of upward mobility, drawing able children from rural primary school through scholarship and facilitating their access to university and subsequently to the highest positions in the professions and the administration. This opportunity was not enjoyed by the members of the Indian plantation community.

Conclusion
Developments since 1997, in respect of policies regarding plantation education, helped to integrate the plantation schools with that of the main stream and there had been a remarkable progress in respect of primary education. the primary cycle has been taken care of by the foreign funded projects to improve educational provision of the Indian Tamil Community in terms of quality and quantity. Even at primary level, problems such as shortage of teacher and teaching materials, absence of proper orientation of teacher in relation to the implementation of new reforms at primary level could be noticed.

The secondary level of education is experiencing the problems of low enrolment of students, low achievements level in public examinations, shortage of qualified teacher and dearth of internal and external supervision.

As for university education ,the plantation Tamil community appeared to deserve implementation of a new policy of positive discrimination without which admission to the University system would be jeopardised in the long run. University admission is very competitive in Sri Lanka and there is also a definite need to strengthen the GCE A/L Science and mathematics streams in the plantation schools. The phenomenon of greater participation in the main streams in the politics in recent times, which has been witnessed during the 1990;s should get extended to the school system as well. There is also a definite need to enhance the awareness and aspirations of the community towards school education and higher education. Educational leadership among the members of the plantation Tamil community has emerged gradually at the school, district and national levels. This leadership has a tremendous task in taking the Indian Tamil community into the knowledge-bases 21 st century of the next Millennium.

References

Central Bank of Sri Lanka :Reports on the Consumer Finance and Socio Economic Survey of Sri Lank,1953,1963,1973,1986/87 &1996/97.

Chandra Bose ,A.S.(1995):Present Status of Tamil schools in the plantation, Colombo ).

Dore, R.(1975):Diploma Dissertation: Education, Qualification and Developments, University of California press, Berkley.

UPCOUNTRY PEOPLE DEVELOPMENT RESEARCH FOUNDATION: "நிலம் பெயர்ந்த தமிழர் , வேரும் விழுதும்

UPCOUNTRY PEOPLE DEVELOPMENT RESEARCH FOUNDATION: "நிலம் பெயர்ந்த தமிழர் , வேரும் விழுதும்: "'நிலம் பெயர்ந்த தமிழர் , வேரும் விழுதும் உலகத் தமிழ்ப் பண்பாட்டு மன்றத்தின் (மலேசியா)வெளியீடு 2007 பேராசிரியர் சோ. சந்திரசேகரம் இலங்கை ..."

கொடுமை என்பதன் அர்த்தம் இதுவா?

கே. ஆர். குமார்

மஸ்கெலியா நகரில் இருந்து சுமார் 10 கிலோமீற்றர் தொலைவில் உள்ள "மஸ்கெலியா பிளாண்டேஷனுக்கு' சொந்தமான தோட்டம் தான் அப்புகஸ்தனை தோட்டம். இத் தோட்டத்தில் சுமார் 900 மக்கள் வசித்து வருகின்றனர். அப்புகஸ்தனை மேல் பிரிவு, கீழ்பிரிவு, தெபட்டன் ஆகிய மூன்று தோட்டப் பிரிவுகளைக் கொண்ட இத் தோட்டத்தில் ஏறக்குறைய 350 தொழிலாளர்கள் தொழில் செய்து வருகின்றனர். இந் நிலையில் இத் தோட்டத் தொழிலாளர்கள் கடந்த பல வருடங்களாக பல்வேறு பிரச்சினைகளுக்கு முகங்கொடுத்து வருகின்றனர்.

மலையகப் பகுதிகளிலுள்ள ஏனைய தோட்டங்களுடன் ஒப்பிடும் போது இத் தோட்டத்தில் பல பிரச்சினைகள் காணப்படுவதாக இப் பகுதி தோட்டத் தொழிலாளர்கள் தெரிவிக்கின்றனர். தோட்ட நிர்வாகத்தின் கெடுபிடியால் தொழிலாளர்கள் பல்வேறு சிரமங்களை எதிர்நோக்க வேண்டிய நிலையில் உள்ளனர். இது தொடர்பில் தோட்டத் தொழிற்சங்கங்களுக்கு எடுத்துக் கூறியும் இதுவரை எவ்வித பதிலும் கிடைக்கவில்லை என்று இப் பகுதி தொழிலாளர்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.

தொழிற்சங்கங்களை கேட்காமல் வேதனைகளை பொறுக்க முடியாமல் தீர்வு கிட்ட வேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கத்திற்காக தாங்களாகவே பணி பகிஷ்கரிப்பில் ஈடுபட்டதால் இவர்களின் பிரச்சினைகளைப் பேசுவதற்காக தொழிற்சங்கங்களும் முன்வருவதில்லை என்றும் இவர்கள் குற்றம் சாட்டுகின்றனர். இவர்கள் அனுபவிக்கின்ற பிரச்சினைகளை உற்றுப் பார்த்தால் இப்படியும் ஒரு தோட்டமா? என எண்ணிப் பார்க்கத் தோன்றுகிறது.

இந்த தோட்டத்தில் எங்கேயும் இல்லாத அளவுக்கு அநியாயம் நடக்குது. இந்த வேலை நிறுத்தத்தின் முக்கிய காரணமே ஒரு நாள் வேதனத்துக்கு 19 கிலேõ கொழுந்து பறிக்கச் சொல்வதுதான். மஸ்கெலியா முகாமைத்துவ நிறுவனத்திற்கு சொந்தமான எல்லா தோட்டங்களிலும் ஒரு நாள் சம்பளத்துக்கு 16 கிலோ கொழுந்து எடுக்க சொல்லும் போது எமது அப்புகஸ்தனை தோட்டத்தில் மட்டும் ஏன் 19 கிலோ கொழுந்து எடுக்க சொல்கிறார்கள். அது மட்டுமல்ல. தெப்பட்டன் டிவிசன் முழுவதும் காடாகி இருப்பதால் நாங்கள் அங்கு தொழில் செய்வதில்லை. தோட்ட நிர்வாகம் 3 கிலோ மீற்றர் தொலைவிலுள்ள தெபட்டன் டிவிசனில் இருந்து தோட்ட லொறியில் ஆடு மாடு போல ஆண் மற்றும் பெண் தொழிலாளர்களை ஏற்றிச் சென்று அப்புகஸ்தனை தோட்டத்தில் கொழுந்து பறிக்கச் செய்கின்றனர். மதிய உணவும் கொண்டு செல்ல வேண்டும். மாலை வேலை முடிந்ததும் நடந்துதான் வர வேண்டும். லொறி தர மாட்டார்கள். வீட்டுக்கு வருவதற்கு இரவு 7 மணியாகிவிடுகின்றது. இது இப்படியிருக்க ஒரு நேரத்துக்கு 1 கிலோ கொழுந்து வீதம் 3 நேர நிறுவையின் போது ஒரு தொழிலாளியிடம் இருந்து 3 கிலோ கொழுந்து பலவந்தமாக பிடிக்கப்பட்டு வருகிறது.

கொழுந்து நிறுக்கும் தட்டுக்கும் (தராசு) அதன் எடைக்கேற்ப மேலும் 1 கிலோ வீதம் 3 கிலோ கொழுந்து பிடித்திருக்கப்படுவது ஒரு நபருக்கு மேலதிகமான சுமார் 7 கிலோ கொழுந்தை தோட்ட நிர்வாகம் மேலதிகமாக எம்மிடம் பறிக்கின்றனர். எல்லாமாக ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால் நாங்கள் கடந்த 10 வருட காலமாக பயங்கரமாக தோட்ட நிர்வாகத்தால் சுரண்டப்பட்டு வருகின்றோம். எனது உயரத்துக்கு வளர்ந்திருக்கும் தேயிலை செடியிலே கைகளை உயர்த்திய வண்ணம் கொழுந்து பறித்து அதில் ஏன் இவர்களுக்கு சும்மா கொடுக்கனும்? இதை பல முறை சொல்லியும் புரியாததால் நாங்கள் வேலை நிறுத்தம் செய்ய முடிவெடுத்தோம்.

கடந்த பல வருட காலமாக தோட்டத்தில் இடம்பெற்று வரும் தோட்ட துரைமார் அடாவடித்தனம் மற்றும் உரிமை மீறலுக்கு எதிராகவே நாங்கள் கடந்த 21 நாட்களாக பணி பகிஷ்கரிப்பில் ஈடுபட்டு வருகிறோம். தோட்ட முகாமையாளர்களிடம் சென்று எமது பிரச்சினைகளைச் சொன்னால் அவர் அதை செவிமடுக்காமல் ஏனைய உத்தியோகத்தர்களுடன் கலகலப்பாக பேசிக் கொண்டிருப்பார். மலையில் கங்காணி, கணக்குப்பிள்ளை ஆகியோர் பெண் தொழிலாளர்களை தகாத வார்த்தைகளால் பேசுகின்றனர். எங்களுக்கு வேலைக்கு போகப் பிடிக்கவில்லை. எதுவும் எதிர்த்து பேசினால் வீட்டுக்கு துரத்துகின்றனர். இது போன்ற பல இன்னல்களுக்கு முகம் கொடுக்க முடியாமல் இங்குள்ள பல தொழிலாளர்கள் தங்களின் இளம் வயதிலேயே தோட்ட பணியில் இருந்து விலகி வீட்டில் இருக்கின்றனர்.

காலையில் 8 மணிக்கு மதிய உணவையும் கட்டியெடுத்த வண்ணம் மலைக்கு வேலைக்கு செல்லும் நாங்கள் பகல் உணவுக்கு வீட்டுக்கு கூட வராமல் மாலை 6 மணி வரை வேலை செய்கிறோம். இந்த நேரத்தில் பல இன்னல்களுக்கு முகம் கொடுக்கின்றோம். பால் கொடுக்கும் தாய்மாருக்கும் நேரம் ஒதுக்கப்படுவதில்லை. மழைக் காலமாக உள்ளதால் பாம்பு அட்டை தொல்லை அதிகரித்துள்ளது. மலையில் வேலை செய்து கொண்டிருக்கும் போது ஏதாவது வருத்தம் ஏற்பட்டு விட்டால் எங்களுக்கு தோட்ட நிர்வாகம் எவ்வித வாகன வசதியும் தர மாட்டார்கள்.

தோட்டத்தில் உள்ள வைத்தியசாலை இயங்குவதே இல்லை. புதிய கூட்டு ஒப்பந்தப்படி அரை பேர் போடக் கூடாது, இருந்தும் முழு நாளுமே வேலை செய்தாலும் கொழுந்து கிலோ சற்று குறைவாக இருந்தாலும் அரை நாளுக்கான வேதனமே வழங்குகின்றனர். புதிதாக யாருக்கும் பெயர் பதிந்து வேலை தருவதில்லை. வேறு தோட்டத்தில் இருந்து திருமணம் முடித்து இங்கு வந்து பெயர் பதியும் போது அங்குள்ள வைத்தியரை வைத்து அப் பெண் கர்ப்பமாக உள்ளாரா என பரிசோதித்து கர்ப்பமாக இருந்தால் பெயர் பதிவதில்லை. காரணம் பிரசவ சகாய நிதி கொடுக்க வேண்டும் என்ற காரணம்தான். குழந்தை பிறந்த பின்னரே பெயர் பதிவு செய்கின்றனர்.

இவ்வாறு தொழிலாளர்களின் உரிமைகள் மீறப்படுகின்றன. தோட்ட அதிகாரி ஒருவருக்கு தனிப்பட்ட ஒருவரை இப்படி பரிசோதிப்பதற்கு என்ன உரிமை உண்டு. இது கண்டிக்கப்பட வேண்டிய விடயமாகும். இதனால் பல பெண்கள் வெட்கப்பட்டு வீட்டிலே தங்கிவிடுகின்றனர். தோட்டத்தில் தொழில் செய்கின்ற ஒருவருக்கு வதிவிட சான்றிதழ் ஒன்று பெறுவதற்காக தோட்ட நிர்வாகத்திடம் சென்றால் அதைப் பெறுவதற்கு சுமார் 3 மாத கால தாமதமாகின்றது. குடியிருப்புகள் மிகவும் மோசமாக காணப்படுகின்றன. இவைகளை திருத்த மறுக்கின்றனர். இப்படி பல பிரச்சினைகள் கடந்த பல வருடங்களாக நாளுக்கு நாள் அதிகரித்த வண்ணமாகவே உள்ளன.

இதையெல்லாம் தாங்கிக் கொள்ள முடியாமல் தான் பிரச்சினைகளுக்குட்பட்ட சம்பந்தப்பட்ட 3 டிவிசன் தொழிலாளர்களும் ஒற்றுமையாக இந்த பணி பகிஷ்கரிப்பில் ஈடுபட்டு வருகின்றோம். தோட்ட துரையை மாற்றி ஏனைய உத்தியோகஸ்தர்களை மாற்றி புதிய துரை மற்றும் உத்தியோகஸ்தர்களை நியமித்து ஒரு நாள் வேதனத்துக்கு 16 கிலோ கொழுந்து பறிக்க உத்தரவு கிடைத்தாலும் மட்டுமே தொழிலுக்கு போவோம். இல்லாவிட்டால் நாம் பட்டினி கிடந்து செத்தாலும் வேலைக்கு திரும்ப மாட்டோம்.

Writer Christine Wilson passes away

The writer and artist Christine Spittel-Wilson passed away on 27th February 2010. Her cremation took place at the General Cemetery, Kanatte. She was 97.
Christine Spittel-Wilson Coming from a family of doctors, artists and writers, she was active as a writer and an artist until comparatively recently. She published her autobiography, “Christine”, in 2007, and gave an exhibition of her paintings and ceramic art in 2009.

She was the author of three novels (“The Bitter Berry”, “The Mountain Road”, and “I Am The Wings”), a biography of her father, Dr. R. L. Spittel, (“Surgeon of the Wilderness”), a cookery book (“Secrets of Eastern Cooking”), and a number of travel and assorted articles. She was a Fellow of the Royal Geographical Society.

As a young woman, she accompanied her father into the jungles of Sri Lanka, to gain an understanding of the ancient ways of the Veddhas. In 2008, a delegation of Veddhas made a special trip to Colombo to pay tribute to her. The visit was covered by both TV and print media.

Mrs. Spittel-Wilson spent her childhood and early adult years at Wycherley, the family home on Old Buller’s Road, and studied at the private girls’ school Roedean, in England. Her husband, Major Alistair McNeil-Wilson, passed away in June 2007.

Coolies as Malabar’s

Throughout the coffee period Indian workers were described as “Malabar’s” or “coolies” or “malabars coolies”. The misuse of the word “Malabar” has been traced to the Portuguese who used it to refer not only to the people of the Malabar region of India, and the language they spoke, but also to the madras district and to those who spoke the Tamil language. The coffee workers were from the madras province with just “a few stragglers from bambay and a few dhangurs from Bengal”. According to I.M.Cumpston who adds that these categories were “superior in intelligence and activity to the Tamils.” In tracing the history of the word “Malabar”, M.D.Raghavan, an ethnologist, states that the Portuguese misuse of the word to apply to the Tamils was continued by the Dutch who ousted the Portuguese from the maritime areas of Ceylon in the mid-seventeenth century. The Dutch found that the Tamil in Jaffna in the northern province of Ceylon were similar In appearance to the Hindus of the Malabar coast of India and called them “the Malabar inhabitants of the province of Jaffna”. The Dutch codified the customary laws of Jaffna, and after the British had conquered Ceylon from the Dutch, they promulgated (by regulation 18 of 1806) that this code of customs known as the thesawalamai would apply in all lawsuits I which “the Malabar inhabitants of the province of Jaffna” were involved. The south Indian estate workers who spoke Tamil which was the language of the Northern Province also become known as malabars. In a further complication col. Colebrook not only described the Tamils of the northern province as malabars but also described Ceylon as an island which was “originally a Hindu province and from not having been subject to the inroads of the mahamedans, it offers at this day the most perfect example to be met with of the ancient system of Hindu government”. There were no newspapers in Ceylon when the codebook commission visited the island in the late 1820’s but in 1843 the observer which had commenced publication on 4 February 1834 (and is still published) states that not one of the sp-called Malabar coffee workers was from Malabar and that they were actually from tanjare, Madura, tinnevelly, etc. on the coramandel coast. The word Malabar” continued, however, to be applied not only to estate worker but also to the indigenous Tamils of the Northern Province much to their embarrassment. In a lecture at the royal Asiatic society in Colombo in the late 1880’s sir ponnambalam ramanathan, who represented the Ceylon Tamil in the legislative council from 1879 to 891, said the word Malabar had been used to describe Ceylon Tamils “who knew not that word even in dreams”.

"நிலம் பெயர்ந்த தமிழர் , வேரும் விழுதும்

"நிலம் பெயர்ந்த தமிழர் , வேரும் விழுதும்

உலகத் தமிழ்ப் பண்பாட்டு மன்றத்தின்
(மலேசியா)வெளியீடு 2007

பேராசிரியர் சோ. சந்திரசேகரம்
இலங்கை

1827 முதல் இலங்கையில் நிறுவப்பட்ட பெருந்தோட்டப் பொருளாதார உற்பத்திக்காகப் பணியாற்றத் தென்னிந்தியாவிலிருந்து அழைத்து வரப்பட்ட தமிழர்களின் வம்சாவளியினரின் சிக்கல்கள் ஏழு அரிய அட்டவணைகள் வழித் துல்லியமாக விளக்கங்களைப் பெறுகின்றன. குடித்தொகை, இலங்கைக்கு வந்தோரின் தென்னிந்திய மாவட்டங்கள், அரசியல் பங்கேற்பு, இலங்கை இந்திய ஒப்பந்தப்படி குடியுரிமை, இன அடையாளம், தமிழர் பிரச்சினை, கல்வி பாடசாலைகள், இறப்பு விகிதம் முதலியவை தெளிவாக விளக்கம் பெறுகின்றன. கட்டுரையாளர் பேராசிரியர் என்பதால் கல்வி, மொழி அடையாளங்களை இலங்கைக் குடிசன மதிப்பீட்டு அறிக்கை வழியும், யுனிசெப் ஆவணங்கள் வழியும் சரியாகக் கணக்கிட்டு மதிப்பீடு செய்துள்ளார்.

அறிமுகம்: 1830 ஆம் ஆண்டு தொடக்கம் இலங்கையில் நிறுவப்பட்ட பெருந்தோட்டப் பொருளாதார முறையில் பணிபுரிவதற்காகத் தென்னிந்தியாவிலிருந்து அழைத்து வரப்பட்ட தமிழர்களின் வம்சாவளியினர் இன்று மலையகத் தமிழர் என்றும், இந்தியத் தமிழர் என்றும், இந்திய வம்சாவளித் தமிழர் என்றும் பலவாறு அழைக்கப்படுகின்றனர். இவர்களில் பெரும்பாலானோர் வரலாற்று ரீதியாகப் பெருந்தோட்டங்களில் வாழ்ந்து வந்தமையால் இவர்கள் பெருந்தோட்டச் சமூகத்தினர் என்றும் அழைக்கப்பட்டு வருகின்றனர். தற்போது இவர்களுடைய குடித்தொகை பதிமூன்று இலட்சத்தை எட்டியுள்ளது. நாட்டின் குடித்தொகையில் இவர்கள் 5.08% என குடிசன மதிப்பீட்டு அறிக்கைகள் (2001) கூறிய போதிலும் நடைமுறையில் இச்சதவீதம் மேலும் அதிகம் என்று குடிசனவியல் ஆய்வாளர்கள் கூறுகின்றனர்.

1880 தொடக்கம் இலங்கைக்கு வந்த இச் சமூகத்தினர் ஆரம்ப தசாப்தங்களில் இலங்கையில் நிரந்தரமாகக் குடியேறாது தாய் நாட்டிற்குத் திரும்பிச் சென்றதும் உண்டு. அதாவது ஆரம்பக்காலங்களில் இந்தியாவுடனான தமது தொடர்புகளை அவர்கள் பேணி வந்தனர். படிப்படியாக 20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் அவர்கள் இலங்கையில் நிரந்தரமாகக் குடியேறி, பெரும்பாலானவர்கள் இந்தியாவுடனான தமது தொடர்புகளை இழந்தனர். 1961 ஆம் ஆண்டு வரையிலான காலப்பகுதியில் இந்தியத் தமிழ் மக்களின் குடித் தொகை வளர்ச்சியைப் பின்வரும் அட்டவணை எடுத்துக்காட்டும்

அட்டவணை 1: இந்திய மக்களின் குடித்தொகை வளர்ச்சி
ஆண்டு மக்கள் தொகை ஆண்டு மக்கள் தொகை
1827 10,000 1921 4934,944
1847 50,000 1931 692,540
1877 146,0001946 665,853
1911 457,765 1961 949,684

பெருந்தோட்டத் தொழிலாளர்களை விட, துறைமுக அபிவிருத்திப் பணியிலும் அரசாங்கப் பொதுத்துறைப் பணிகளிலும் பணிபுரிவதற்கெனச் சார்பளவில் குறைந்தளவிலான தொழிலாளர்கள் இலங்கைக்குக் கொண்டு வரப்பட்டனர். இவர்களைத் தவிர, தோட்டத்துறை சாராத இந்தியர்கள் என அழைக்கப்பட்ட மற்றொரு பிரிவினரும் இலங்கைக்கு வந்து சேர்ந்தனர். இவர்கள் பெரும்பாலும் தமது சொந்த முயற்சியிலும் சொந்தச் செலவிலுமே இலங்கைக்கு வந்தனர். இந்தியக் குடிசன மதிப்பீட்டு அறிக்கையின் படி (1931) 19211930 வரை இலங்கை வந்த தோட்டத் துறை சாராத இந்தியவர்களின் வருகை பற்றிய புள்ளி விபரங்களை அறிய முடிகின்றது.

அட்டவணை2 : தோட்டத் துறை சாராத இந்தியர்களின் வருகை

ஆண்டு குடிவரவு
1921 82,754
1924 88,784
1927 125,739
1928 133,046
1930 114,669
(ஆதாரம்: இந்தியக் குடிசன மதிப்பீட்டு அறிக்கை 1951)


இலங்கைக்குக் குடிவந்தவர்களினுடைய சொந்த மாவட்டங்கள் பற்றி ஆராய்ந்த போது, தோட்டத் தொழிலாளர்களில் பெரும்பாலானோர் திருச்சிராப்பள்ளி, சேலம், தஞ்சாவூர், மதுரை, இராமநாதபுரம், புதுக்கோட்டை ஆகிய மாவட்டங்களைச் சேர்ந்தவர்களாக இருந்தனர். தோட்டத் துறை சாராத இந்தியர்கள் பெரும்பாலும் திருநெல்வேலி, இரõமநாதபுரம், தஞ்சாவூர் ஆகிய மாவட்டங்களைச் சேர்ந்தவர்களாக இருந்ததாக அரசாங்க அறிக்கைகள் (1965) தெரிவிக்கின்றன (பார்க்க அட்டவணை 3)

அட்டவணை3: இலங்கைக்கு குடிவந்தவர்களின் சொந்த மாவட்டங்கள்

தோட்டத் தொழிலாளர்/ மாவட்டம் மொத்தத்தின் சதவீதம் தோட்டத் துறைசாராதவர் மாவட்டம் மொத்தத்தின் சதவீதம்

திருச்சிராப்பள்ளி 35% திருநெல்வேலி 40%
சேலம் 18% இராமநாதபுரம் 15%
தஞ்சாவூர் 10% மலபார் 08%
மதுரை 08% தஞ்சாவூர் 08%
இராமநாதபுரம் 07% திருவாங்கூர் 05%
புதுக்கோட்டை 07% சென்னை 04%

(ஆதாரம்: இலங்கைப் பருவப்பத்திரம்.1965)

இலங்கையின் அரசாங்க அறிக்கையின்படி இலங்கையிலுள்ள தமிழ் மாவட்டங்களில் அதாவது இலங்கைத்தமிழர் செறிந்து வாழும் மாவட்டங்களில் இந்தியத் தமிழர்களும் கணிசமாக வாழ்ந்ததாகத் தெரிகின்றது. 1946இல் 13,273 ஆக இருந்த இந்தியத் தமிழரின் தொகை 1971 இல் ஒரு இலட்சத்து எண்ணூற்று முப்பத்து நான்காக அதிகரித்தது. இந்தியர்கள் செறிந்து வாழ்ந்த பெருந்தோட்ட மாவட்டங்களில், அவர்களுக்கு எதிராக எழுந்த இன வன்செயல்களின் காரணமாகவே அவர்கள் பாதுகாப்புத்தேடி இலங்கைத் தமிழர்கள் வாழுகின்ற மாவட்டங்களுக்குச் சென்று குடியேறத் தொடங்கினர்.

20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் இந்தியத் தமிழர்களின் தொகை இலங்கைத் தமிழர்களை விட அதிகமாக இருந்தபோதிலும் காலப்போக்கில், குறிப்பாக சுதந்திரத்தின் பின்னர் இந்தியர்கள் இந்தியக் குடியுரிமை பெற்று இந்தியாவிற்குத் திரும்பச் சென்றமையால் இலங்கையின் குடித்தொகையில் அவர்களுடைய விகிதாசாரம் குறையத்தொடங்கிற்று. 1953 இல் மொத்த குடித் தொகையில் 12% ஆக இருந்த இந்தியத் தமிழரின் சதவீதம் 1963 இல் 10.6 % ஆகவும் 1971 இல் 9.4% ஆகவும் 1981 இல் 5.6 % ஆகவும் குறைய நேர்ந்தது.

இப் பின்புலத்தில் இலங்கையில் வாழ்ந்து வருகின்ற இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்களின் வரலாற்று ரீதியான சில அம்சங்களையும் சமகாலச் சமூக பொருளாதார, அரசியல் நிலைமைகள் பற்றியும் வெளிநாடுகளில் வாழுகின்ற தமிழர்களுக்கு அவர்கள் பற்றிய ஒரு சுருக்கமான அறிமுகத்தைச் செய்வது இக்கட்டுரையினுடைய நோக்கமாகும்.

சனத்தொகைப் பரம்பல்

இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்களின் 88% மானோர் நுவரெலியா (350,000), பதுளை (141,000), கண்டி (106,000), இரத்தினபுரி(78,000), கேகாலை (45,000), மாத்தளை (23,000) ஆகிய பெருந்தோட்ட மாவட்டங்களிலேயே வாழ்கின்றனர். நாட்டில் உள்ள 25 மாவட்டங்களில் நுவரெலியா மாவட்டத்தில் மட்டுமே இவர்கள் பெரும்பான்மையினராக வாழுகின்றனர். அங்கு வாழும் மொத்த மக்கள் தொகையில் 51,33% மானவர்கள் இவர்களாவர். இதன் காரணமாக அரசியல் ரீதியாகத் தமது பாராளுமன்ற மற்றும் மாகாண சபை பிரதி நிதிகளைத் தெரிவு செய்து கொள்ள இம் மாவட்டம் இந்தியத் தமிழர்களுக்கு முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததொன்றாகவும், விளங்குகின்றது. ஏனைய பெருந்தோட்ட மாவட்டங்களின் மொத்தக் குடித்தொகையில் இந்தியத் தமிழர்களின் சதவீதம் பின்வருமாறு அமையும்.

அட்டவணை 4: பெருந்தோட்ட மாவட்டங்களில் மொத்த குடித்தொகையில் இந்தியர்களின் சதவீதம்

மாவட்டம் சதவீதம்
1 நுவரெலியா 51.33%
2. பதுளை18.22%
3. கண்டி 8.35%
4. இரத்தினபரி 7.79%
5. கேகாலை 5.86%
6. மாத்தளை 5.27

(ஆதாரம்: இலங்கைக் குழுத்தொகை மதிப்பீடு 2001)

ஏற்கனவே கூறியவாறு பெரும்பான்மையினத்தவரின் வன் செயல்கள் காரணமாக இம்மக்கள் வடகிழக்கில் உள்ள தமிழ் மாவட்டங்கள் நோக்கி குடியகன்ற போதிலும், அம்மாவட்டங்களில் வாழும் மொத்த இந்தியத் தமிழர்கள் நாட்டில் வாழும் இந்தியத் தமிழர்களில் 7% ஆகும். அதாவது 93% ஆன இந்தியத் தமிழர்கள் வடகிழக்கிற்கு அப்பாலுள்ள தென்னிலங்கை மாவட்டங்களில் பெரும்பான்மைச் சிங்களவர்களின் அயலவர்களாக வாழ்ந்து வருவது குறிப்பிடத்தக்கது. புவியியல் ரீதியான இந்நெருக்கம் காரணமாக வட கிழக்கு மக்களை விட இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்களுக்கும் சிங்களவர்களுக்கும் இடையே சார்பளவின் அதிகளவிலான தொடர்புகள் காணப்படுகின்றன. அதேவேளையில் இப்புவியியல் ரீதியான நெருக்கத்தின் காரணமாக இந்தியத் தமிழர்கள் ஏராளமான சந்தர்ப்பங்களில் பெரும்பான்மையினரின் வன்முறைகளுக்கு இலக்காக நேர்ந்தது என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.
இந்திய மக்களின் புவியியல் ரீதியான பரம்பலைக் கருத்திற் கொள்ளுமிடத்து ஒரு விடயத்தைக் குறிப்பிட வேண்டும். மலையக மாவட்டங்களை மையமாகக் கொண்டு ஒரு சமூகமாக வளர்ச்சியடைந்த இந்தியத் தமிழ் மக்கள் சமூகம் பல்வேறு காரணங்களால் சிதைவுற்று ஒரு பகுதியினர் வடகிழக்குப் பிராந்தியத்திற்கும் இன்னொரு பிரிவினர் 1964,1974 ஆகிய ஆண்டுகளில் செய்யப்பட்ட இலங்கை இந்திய ஒப்பந்தங்களின் படி இந்தியாவிற்கும் செல்ல நேர்ந்தமையும் குறிப்பிடத்தக்கது (இவ்வாறு தாயகம் திரும்பியோர் தொகை 1988 வரை ஐந்து இலட்சத்து நாற்பத்தாறாயிரம் பேர்)

இத்தகைய பெரிய குடியகல்வுகளின் விளைவாக இந்தியத் தமிழ்ச் சமூகத்தின் அரசியல் வலிமை காலவோட்டத்தில் குறைந்து சென்றது என்ற கருத்துப் பல ஆய்வாளர்களால் தெரிவிக்கப்பட்டது.

அரசியல் பங்கேற்பு

1931
ஆம் ஆண்டு இலங்கை மக்களுக்கு வழங்கப்பட்ட சர்வஜன வாக்குரிமையானது மட்டுப்படுத்தப்பட்ட அளவில் இந்தியத்தமிழர்களுக்கும் வழங்கப்பட்டதன் காரணமாக அவர்களுடைய பிரதிநிதிகள் 7 பேர், 1947 ஆம் ஆண்டு பாராளுமன்றப் பொதுத்தேர்தலில் வெற்றி பெற முடிந்தது. 101 பேர் கொண்ட பாராளுமன்றத்தில் இது கணிசமான தொகையாக அமைந்தது. இப்பிரதிநிதிகள் சிங்கள மக்களைக் கொண்ட தேர்தல் தொகுதிகளிலிருந்து வெற்றி பெற்றிருந்தனர். அத்துடன் இந்திய மக்களின் அரசியல் தொழிற்சங்க இயக்கமான, இலங்கை இந்திக் காங்கிரஸ் அக்காலத்தில் இலங்கை இடதுசாரி கட்சிகளுடன் இணைந்து தேர்தலில் போட்டியிட்டது. இவ்வாறான போக்கு மலையக மாவட்டங்களில் வாழ்ந்த சிங்கள மக்களின் அரசியல் பிரதிநிதித்துவத்தையும் அதிகாரத்தையும் குறைந்துவிடும் என்றும் இடதுசாரிகளின் எதிர்கால அரசியல் செல்வாக்கிற்கு வழிகோலும் என்பதும் வலதுசாரி மற்றும் இனவாத அரசியலாரின் கருத்தாக இருந்தன.

இப்பின்புலத்தில் இந்தியத் தமிழர்களின் குடியுரிமை மற்றும் வாக்குரிமை என்பவற்றைப் பறித்து அவர்களை அரசியல் செல்வாக்கற்ற, ஒரு சமூகமாக மாற்றுவதற்கான நடவடிக்கையை அப்போதிருந்த வலதுசாரி ஐக்கிய தேசியக்கட்சி அரசாங்கம் மேற்கொள்ளத் தீர்மானித்தது. இதன் விளைவாக 1948 ஆம் ஆண்டு இயற்றப்பட்ட இலங்கைக் குடியுரிமைச் சட்டம் தேர்தல்கள் சட்டம் என்பவற்றினூடாக,இந்தியத் தமிழ் மக்களின் குடியுரிமையும் வாக்குரிமையும் பறிக்கப்பட்டன. இச்சட்டங்களின் விளைவாக 8 இலட்சம் இந்தியத் தமிழர்கள் இவ்வுரிமைகளை இழந்தனர். இந்நிலையில் இந்திய அரசு இவர்களை ஏற்றுக்கொள்ளும் நிலையில் இருக்கவில்லை. இதன் காரணமாக இச்சமூகம் நாடற்றவர் சமூகம் (குtச்tஞுடூஞுண்ண் குணிஞிடிஞுtதூ) என்ற பெயரையும் பெறநேர்ந்தது.

இவ்வாறான உரிமை இழப்பின் காரணமாக இச்சமூகம் சுதந்திரத்தின் பின் நாட்டில் ஏற்பட்ட அபிவிருத்தித் திட்டங்களின் நன்மைகளைப் பெறமுடியாது. கல்வி, சுகாதாரம், வருமானம், வீட்டு வசதி என்பவற்றில் மிகவும் பின்தங்க நேர்ந்தது. இச்சமூகத்தின் மேல் நோக்கிய சமூகநகர்வு (குணிஞிடிச்டூ ட்ணிஞடிடூtதூ) தடைப்பட்டு, அதனைச் சேர்ந்த பெரும்பாலானவர்கள் தொடர்ந்து பெருந்தோட்டங்களிலேயே வாழ நேரிட்டது. இப்பெருந்தோட்டங்கள் நகரங்களுக்கும், கிராமங்களுக்கும் வேறுபட்ட சமூக பொருளாதார,கலாசார நிலைமைகளைக் கொண்டதாய், சுதந்திரமற்ற ஒரு கட்டுப்பாடான வாழ்க்கை முறையைக் கொண்டதாய் விளங்கியது. பெருந்தோட்ட வாழ்க்கை முறைமையே இம்மக்களின் மேம்பாட்டிற்குத் தடையானதாகவும் தோட்ட முகாமையாளர்களில் தங்கி வாழ்க்கை நடத்தும் ஒரு நிலைமையை ஏற்படுத்தியது.
1947 ஆம் ஆண்டின் பின்னர் இம்மக்கள் பொதுத் தேர்தலில் தமது பிரதிநிதிகளைத் தெரிவு செய்யும் வாய்ப்பு இருக்கவில்லை. 1948 இன் குடியுரிமைச் சட்டங்கள் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்ட போது 1960களில் எட்டு இலட்சம் பேரில் ஒரு இலட்சத்து முப்பத்து நான்காயிரம் பேர் மட்டுமே பதிவுப் பிரஜை என்ற அந்தஸ்தைப் பெற்றனர். (இதற்கு 1948 ஆம் ஆண்டின் இந்தியர் பாகிஸ்தானியர் பிரஜா உரிமைச் சட்டம் வழிவகுத்தது) எவ்வாறாயினும் 1977 ஆம் ஆண்டிலேயே இம்மக்கள் நுவரெலியா தேர்தல் தொகுதியிலிருந்து ஒரேயொரு பிரதிநிதியைத் தெரிவு செய்ய முடிந்தது. அதுவரை இவர்களைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் வகையில் ஒரு நியமன உறுப்பினர் அரசாங்கத்தால் பாராளுமன்றத்தில் நியமிக்கப்பட்டிருந்தார்.

1977 இன் பின்னர் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்ட சிறிமா சாஸ்திரி ஒப்பந்தம் (1964) இந்திரா காந்தி சிறிமா ஒப்பந்தம் (1970) காரணமாக இரண்டு இலட்சத்துக்கும் மேற்பட்டோர் குடியுரிமையையும் வாக்குரிமையையும் பெற்றனர். அதேவேளையில் இவ் ஒப்பந்தங்களின் படி 575,000 பேரும் அவர்களுடைய இயற்கை அதிகரிப்பும் இந்தியா திரும்ப நேர்ந்தது. 1970 களிலும் 1980 களிலும் தீவிரமடைந்த வடகிழக்குத் தமிழர்களின் ஆயுதமேந்தியப் போராட்டம், 1983இல் நிகழ்ந்த இனக்கலவரம், இதனைத் தொடர்ந்து ஏற்பட்ட இந்தியாவின் தலையீடு, மலையக மக்களின் அரசியல் இயக்கமாகிய இலங்கைத் தொழிலாளர் காங்கிரஸ் ஏற்படுத்திய பல்வேறு நிர்ப்பந்தங்கள் என்பவை காரணமாக குடியுரிமையற்று வாழ்ந்த எஞ்சிய இந்தியத் தமிழ் மக்களுக்கு உரியுரிமை வழங்கும் சட்டங்கள் அரசால் நிறைவேற்றப்பட்டன. (1986,1988, 2004 ஆகிய ஆண்டுகளில் இச்சட்டங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டன)

அட்டவனை 5
இலங்கை இந்திய ஒப்பந்தங்களின் படி (1964 1974 )இந்திய மக்களின் குடியுரிமை நிலைமை (1988)
1. 1964 ஆம் ஆண்டின் சிறிமா சாஸ்திரி ஒப்பந்தப்படி
அ.இந்தியக் குடியுரிமை பெற வேண்டியவர்கள் 525,000
ஆ.இந்தியக் குடியுரிமைக்கு விண்ணப்பித்தவர்கள் 506,000
இ.இந்தியாவுக்கு திருப்பி அனுப்பப்பட்டவர்கள் 337,413
ஈ.இலங்கைக் குடியுரிமை பெற வேண்டியவர்கள் 300,000
உ.இலங்கைக் குடியுரிமைக்கு விண்ணப்பித்தவர்கள் 469,000
ஊ. இலங்கை குடியுரிமை பெற்றவர்கள் 276,000

2. 1974 ஆம் ஆண்டின் சிறிமா இந்திரா காந்தி ஒப்பந்தப்படி
அ.இந்தியக் குடியுரிமை பெற வேண்டியவர்கள் 75,000
ஆ. இலங்கைக் குடியுரிமை பெற வேண்டியவர்கள் 75,000

3 இந்த இரு ஒப்பந்தப்படி இலங்கையில் வாழ்ந்த இந்திய வம்சாவழியினர் (மதிப்பீடு) 975,000
அ.இந்தியா செல்ல வேண்டியவர்கள் 600,000
ஆ.இலங்கை குடியுரிமை பெற வேண்டியவர்கள் 375,000
( ஆதாரம் ஏச்ணண்டிணூஞீ,9111988,ஏதட்ச்ண குஞுஞிதணூடிtதூ டிண tடஞு ஏடிடூடூ இணிதணtணூதூ, ஊணிதணஞீச்tடிணிண ஞூணிணூ இணி உதுடிண்tச்ணஞிஞு)
இச் சட்டங்கள் காரணமாகப் பெறப்பட்ட குடியுரிமை அதன் காரணமாகப் பெறப்பட்ட வாக்குரிமை என்பவற்றின் அடிப்படையில் நுவரெலியா பதுளை கண்டி ஆகிய மாவட்டங்களிலிருந்து இம் மக்கள் சமூகம் தமது பிரதிநிதிகளை மாகாண சபைகளுக்கும் பாராளுமன்றத்துக்கும் தெரிவு செய்ய கூடியதாக இருந்தது.சுதந்திரக் கால இலங்கையில் முதல் முதலாகத் தற்போது இரு கபினெட் அமைச்சர்களும் ஆறு பிரதிஅமைச்சர்களும் பணியாற்றி வருகின்றனர். அவர்களில் ஒரு பிரதி அமைச்சர் தேசிய கல்வி முறைமைக்குப் பொருப்பானவராக உள்ளார்.
மாகாண மட்டத்தில் மத்திய மற்றும் ஊவா மாகாணங்களில் இச் சமூகப் பிரதிநிதிகள் கல்வித் துறைக்குப் பொறுப்பான அமைச்சர்களாகப் பணியாற்றி வந்துள்ளனர்.
மாகாண சபைக்கு அடுத்த மட்டத்தில் உள்ள பிரதேச சபைகளைக் பொறுத்த வரையில் மலையகத்தில் உள்ள இரு பிரதேச சபைகள் பெருந் தோட்ட மக்களின் பிரதிநிதிகளின் பொறுப்பில் வந்துள்ளமையும் குறிப்பிடத்தக்க முன்னேற்றங்களாகும்.
1978 ஆம் ஆண்டின் அரசியல் யாப்பின் படியான விகிதாசாரப் பிரதிநிதித்துவ முறை காரணமாக மக்கள் பிரதிநிதிகள் அதிகரித்துள்ளனர் என்ற கருத்தும் உண்டு. எவ்வாறாயினும் பெருந்தோட்ட இந்திய மக்கள் செறிந்து வாழும் இரத்தினபுரி கேகாலை மாத்தளை ஆகியமாவட்டங்களிலிருந்து பிரதிநிதிகளை தெரிவு செய்ய முடியாத நிலையும் உண்டு. தேர்தல் தொகுதிகளை நிர்ணயம் செய்யும் போது இம் மக்களின் குடித்தொகை பரம்பல் கருத்தில் கொள்ள வேண்டிய அவசியம் ஒன்றுண்டு.
1950 கள் 1960 கள் என்பவற்றோடு ஒப்பிடும் போது அண்மைக் காலங்களில் குடியுரிமை வாக்குரிமை அரசியல் பிரதிநிதித்துவம் என்பவற்றில் குறிப்பிடத்தக்க முன்னேற்றம் ஏற்பட்டுள்ளதை மறுப்பதற்கில்லை.

இனத்துவ அடையாளமும் அதிகõர பரவலாக்கமும்
தென்னிலங்øகயில் குறிப்பாக பெருந்தோட்ட மாவட்டங்களில் வாழ்ந்து வருகின்ற இந்திய வம்சாவழி மக்களின் அரசியல் தலைமைகளும் கற்றறிவாளர்களும் இந்திய மக்கள் ஒரு தனித் தேசிய இனம் என்ற கருத்தை வலியுறுத்தி வருகின்றனர்.அவ்வாறு அவர்கள் அதிகாரப் பூர்வமாகப் பிரகடனம் செய்யப்படல் வேண்டும் என்ற கருத்தும் முன் வைக்கப்படுகின்றது. உலகில் இந்தியாவிலும் இலங்கையிலுமே சுதேசிகளான தமிழ் மக்கள் வாழ்ந்து வருகின்றனர். இலங்கையில் வட கிழக்கு மாகாணங்களில் பன்னெடுங் காலமாக வாழ்ந்து வரும் தமிழர்கள் இலங்கைத் தமிழர்கள் என்றும் தென்னிலங்கையில் 1830 களின் பின் வந்து குடியேறிய இந்தியர்களின் வம்சாவழியினர் இந்தியத் தமிழர்கள் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றனர். இலங்கைக் குடிசன மதிப்பீட்டு அறிக்கையும் இவ்வாறான வகைப்பாட்டையே வலியுறுத்தி வருகின்றது. (உதாரணமாக 1911, 1921, 1931, 1981 குடிசன மதிப்பீட்டு அறிக்கைகள்) வட கிழக்கில் வாழும் இலங்கைத் தமிழர்களின் உரிமைப்போராட்டங்களை அங்கீகரிக்கும் அதே வேளையில் இவ்விரு தமிழ் இனக் குழுவினருக்கும் இடையிலான மொழி பண்பாட்டு ஒற்றுமைகளை ஏற்றுக் கொள்ளும் அதே வேளையில் தாம் ஒரு தனியான தேசிய இனம் எனும் நிலைப்பாட்டை வற்புறுத்தப்பட்டு வருகின்றது. இலங்கைத் தமிழர்கள் தனி நாடு கூட்டாட்சி (ஊஉஈகீஅஃஐகுM)என்ற அடிப்படையில் முன் வைத்துள்ள பிரச்சினைகளோடு ஒப்பிடும் போது தமது அரசியல் சமூக பொருளாதார பிரச்சினைகள் வேறுப்பட்டவை அவற்றைத் தீர்ப்பதற்கு கையாள வேண்டிய அணுகுமுறைகளும் வேறுபட்டவை என்பது இந்தியத் தமிழர்களின் தலைமைத்துவங்களின் நிலைப்பாடாக இருந்து வருகின்றது.
இவ்வாறான தனியான தேசிய இனம் என்ற கருத்து எவ்வளவு தான் வலியுறுத்தப்பட்ட போதிலும் சிங்களப் பெருபான்மையினர் இரு வகையான தமிழர்கள் என்ற நிலைப்பாட்டை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை.இவ்வாறு தமிழர்களை அவர்கள் வேறுபடுத்தி பார்க்கவில்லை இதன் காரணமாக 1956 ஆம் ஆண்டுத் தொடக்கத்தில் தென்னிலங்கையில் வாழ்ந்த தமிழர்களுக்கு எதிரான இனக் கலவரங்கள் பெரிய அளவில் நடைபெற்றன. வட கிழக்கு மாகாணங்களில் தமிழர்களின் உரிமைப் போராட்டங்கள் அஹிம்சை முறையில் நடத்தப்பட்ட காலங்களில் அவற்றின் பிரதிபலிப்பாக தென் இலங்கையில் வாழ்ந்த இந்திய தமிழர்கள் கடுமையான தாக்குதல்களுக்கு உள்ளாகினர். தாம் முன்வைக்காத கோரிக்கைகளுக்காக தாம் சிங்களப் பெரும்பான்மையாளர்களால் தாக்கப்படுவதாக இவர்கள் கருதுகிறார்கள். 1958, 1977, 1981, 1983 ஆகிய ஆண்டுகளில் தொடர்ச்சியாக நிகழ்ந்த தாக்குதல்கள் காரணமாக இந்திய தமிழர்கள் இந்தியாவுக்கு மட்டுமன்றி வவுனியா, கிளிநொச்சி, முல்லைத்தீவு ஆகிய தமிழ் மாவட்டங்களுக்கும் இடம் பெயர்ந்து செல்ல நேரிட்டது. 1983க்குப் பின்னர் வடமாகாணத்தில் பாதுகாப்பின்மையும் மோதல்களும் தீவிரம் அடைந்தமையால் இப் போக்கு தடைப்பட நேர்ந்தது. மலையக மாவட்டங்களிலும் கொழும்பு மாவட்டங்களிலும் வாழ்ந்த மத்திய தர இந்திய தமிழர்கள் இவ் வன்செயல்கள் காரணமாக அதிகளவில் தமிழக தொடர்புகளை புதுப்பித்துக் கொண்டனர் இவர்களில் கணிசமானவர்கள் தற்போது இலங்கையில் நிலவும் பாதுகாப்பு பிரச்சினைகளையும் எதிர்காலத்தையும் கருத்திற்கொண்டு தம்மை கடல் கடந்த இந்திய பிரஜைகளாக பதிவு செய்து கொண்டுள்ளனர்.

1948இல் குடியுரிமையையும் வாக்குரிமையையும் இழந்த இந்திய தமிழர்கள் அதனை திரும்பப் பெறும் முயற்சியில் கடந்த ஐந்து தசாப்தங்களுக்கும் மேலாக போராடி பல முன்னேற்றங்களையும் கண்டனர். இப்பிரச்சினைக் காரணமாக இலங்கைத் தமிழர்களின் தேசிய இனப் பிரச்சினைக்கான அதிகாரப் பகிர்வுத் தீர்வு நோக்கில் கருத்தாடல்களின் போது எதிர்காலத்தில் தென்னிலங்கையில் வாழும் நிலத் தொடர்பற்ற இந்தியச் சிறுபான்மையினருக்கான அதிகாரப் பகிர்வு என்னும் விடயத்தில் அக்கறை செலுத்தப்படவில்லை. மலையக மாவட்டங்களில் வாழும் இந்தியத் தமிழர்களுக்கான அதிகார அலகுகள் பற்றிய கோரிக்கைகள் எவையும் அதிகாரப்பூர்வமாகச் சமர்ப்பிக்கப்பட வில்லை. இவ்வாறான கோரிக்கைகளுக்கு வடகிழக்குத் தமிழர்களின் அதிகாரப்பகிர்வுக்கான போராட்டத்துக்குக் குந்தகமாகவும், ஏட்டிக்குப் போட்டியாகவும் அமைந்து அவர்களுடைய போராட்டத்தைத் திசைதிருப்பலாம் என்ற கருத்தும் முன்வைக்கப்பட்டது. அத்துடன் சிங்களவர்கள் மத்தியில் வாழ்ந்து கொண்டு அதிகார அலகு பற்றிக் கோரிக்கை விடுவித்தல், அதன் காரணமாச் சிங்களவர்களின் மேலாதிக்க வெறுப்பைச் சம்பாதிக்க நேரிடும் என்றும் கருதப்பட்டது. சிங்களவர் மத்தியில் வாழ்ந்து கொண்டு தமக்கெனத் தனியான அதிகார அலகொன்றைக் கோருவது மற்றொரு தனிநாட்டுக் கோரிக்கைக்கான அத்திவாரமே எனச் சிங்கள இனவாத அரசியல் வாதிகள் பேசுவதற்கான சந்தர்ப்பத்தை வழங்கும் முயற்சி என்ற முறையில் கருத்துகள் வெளிப்பட்டன. பல சந்தர்ப்பங்களில் வடகிழக்கில் தமிழ்ஈழம், மலையக மாவட்டங்களில் தனியான மலைநாடு என நாடு பிரியப்போவதாகச் சில சிங்களத் தலைவர்கள் எச்சரித்திருந்தனர். எவ்வாறாயினும் அண்மைக்காலங்களில் நிலத்தொடர்பற்ற சிறுபான்மையினர் என்ற முறையில் இந்தியத் தமிழர்களுக்கான அதிகார அலகு ஒன்றின் தேவை பற்றி இந்தியக் கற்றறிவாளர்களும் இந்தியர்களின் அரசியல் இயக்கங்களும் கருத்தாடல்களை நடாத்தி வருகின்றமை குறிப்பிடத்தக்கது.

(பார்க்க, ஈஞுதிச்ணூச்டீ(2004) அ,லோரன்ஸ் (2005)

ஈஞுதிச்ணூச்டீ (2006)

வரையறுக்கப்பட்ட ஒரு பிரதேசத்தை மட்டும் கொண்டிராமல் பல பகுதிகளில் செறிந்தும், பரந்தும் வாழும் இந்திய வம்சாவழித் தமிழர்கள், முஸ்லிம்கள் போன்றோருக்குத் தங்கள் குழு உரிமைகளை உத்தரவாதப்படுத்துவது என்பதிலும் கவனம் செலுத்த வேண்டியுள்ளது என்பது தேவராஜின் கருத்து.(ஈஞுதிச்ணூச்டீ 2004) இந்நிலைப்பாடு வலுப்பெறும் வகையில் மேதகு ஜனாதிபதியால் அரசியல் யாப்புத்திருத்தம், இனப்பிரச்சினைக்கான தீர்வு என்பன தொடர்பாக நியமிக்கப்பட்ட நிபுணர் குழுவின் பெரும்பான்மை அறிக்கையில் (2006) இந்தியத் தமிழர் தொடர்பான பின்வரும் ஆலோசனைகள் முன்வைக்கப்பட்டன.

12.4 இந்திய வம்சாவழித் தமிழ்ர்கள் பிரச்சினைகளைக் கருத்திற்கொள்ளுமுகமாக ஒரு சுயாதீன மண்டலப் பேரவை (அதtணிணணிட்ணிதண் ஙூணிணச்டூ இணிதணஞிடிடூ) நிறுவப்படல் வேண்டும். இவர்கள் செறிந்து வாழும் நுவரெலியா, அம்பகமுவைப் பிரதேச சபைகளின் கீழ்வரும் பகுதிகள், ஹட்டன், டிக்கோயா, தலவாக்கலை, லிண்டுவ நகரசபைப் பிரதேசங்கள் நுவரெலியா மாநகர சபைப் பிரதேசம் என்பவற்றை உள்ளடக்கியதாக இப் பேரவை அமைதல் வேண்டும்.
12.5 இப் பேரவைக்கு ஆலோசனை வழங்கும் வகையில் இந்தியத் தமிழருக்கான கலாசாரப் பேரவை (இதடூtணூதச்டூ இணிதணஞிடிடூ) ஒன்று அமைதல் வேண்டும். இந்தியத் தமிழ்ப் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களும் மாகாணசபை உறுப்பினர்களும் இப்பேரவையின் உறுப்பினர்களாதல் வேண்டும். இவர்களோடு ஜனாதிபதியின் நியமன உறுப்பினர்கள் ஐவர் இப்பேரவையில் இடம் பெறல் வேண்டும். பேரவையின் சகல உறுப்பினர்களையும் மேதகு ஜனாதிபதி நியமிப்பர்.

சுயாதீன மண்டலப் பேரவையானது, தமிழ் மொழிப் பாடசாலைகள், தொழில் கல்வி, விவசாய அபிவிருத்தி, கலாச்சார விவகாரங்கள் என்பவற்றுக்குப் பொறுப்பாகவும், பிரதேச சபைகள் செய்கின்ற அனைத்துப் பணிகளையும் செய்யும் அதிகாரங்களைப் பெற்றிருக்கும் என இந் நிபுணர் குழுவானது பரிந்துரை செய்துள்ளது.

இந் நிபுணர் குழுவின் அறிக்கையைத் தொடர்ந்து வெளியிடப்பட்ட திஸ்ஸ வித்தாரண அறிக்கையானது (திஸ்ஸ வித்தாரண என்பவர் அரசியல் யாப்பு விவகாரங்களுக்கான அமைச்சர்) கலாச்சாரப் பேரவை பற்றிய நிபுணர் குழுவின் பரிந்துரையை ஏற்றுக் கொண்டது. அத்துடன் மத்திய அரசியல் இந்திய விவகாரங்களுக்கான ஒரு அமைச்சரும், மூன்று மலையக மாகாணங்கள் ஒவ்வொன்றிலும் இவ்வாறான ஓர் அமைச்சர் நியமிக்கப்படல் வேண்டும் என்றும் பரிந்துரை செய்துள்ளது.

தற்போது இந்திய மக்களின் பிரதான அரசியல் இயக்கங்களான, இலங்கைத் தொழிலாளர் காங்கிரஸும், மலையக மக்கள் முன்னணியும் இந்திய மக்களுக்கான அதிகார அலகுகள் பற்றிச் சிந்தித்து வருகின்றன. மலையக மக்கள் முன்னணி இவ்வாறான அலகு பற்றி நீண்ட காலமாகக் கூறிவருவது குறிப்பிடத்தக்கது. அதன் துணைத் தலைவர் லோறன்ஸ் இது பற்றிக் கூறியதாவது: மலையகத் தமிழ் மக்கள் ஒரு தனியான தேசிய இனம் என்ற அடிப்படையில் அவர்களுக்கான பிராந்திய சுயாட்சி ஒன்று உருவாக்கப்படல் வேண்டும். இது மத்திய ஊவா, சப்பிரகமுவா மாகாணங்களில் வாழும் மலையகத் தமிழ் மக்கள் ?????????? பகுதிகளை ஒன்றிணைத்து உருவாக்கப்படல் வேண்டும். மலையகத் தமிழ் மக்களுக்கான மாவட்டச் செயலகங்கள், 18 பிரதேச செயலகங்கள், கிட்டத்தட்ட 1000, கிராம அலுவலகர் பிரிவுகள் உருவாக்கப்படல் வேண்டும் (லோறன்ஸ் 2006)

இலங்கையில் வாழும் இந்தியத் தமிழ் மக்களுக்கான பிராந்திய அதிகார அலகு பற்றிய இக்கோரிக்கைகளும் பரிந்துரைகளும் இம்மக்கள் புதிய நூற்றாண்டின் முதலாவது தசாப்தத்தில் எய்தியுள்ள ஒரு புதிய அரசியல் கட்டத்தை குறித்து நிற்கின்றன என்பதில் ஐயமில்லை. நாட்டின் இனப்பிரச்சினைக்கான எதிர்காலத் தீர்வுத் திட்டங்கள் தென்னிலங்கையில் வாழும் இந்தியத் தமிழர்களின் அரசியல் அபிலாஷைகளையும் கருத்திற் கொள்ளவேண்டிய ஒரு புதிய நிலமை ஏற்பட்டுள்ளது.

கல்வி

வரலாற்று ரீதியாகப் பெருந்தோட்டப் பிள்ளைகளுக்கான கல்விப் பொறுப்புப் பெருந்தோட்ட முகாமையாளரிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. கிட்டத்தட்ட 1977 ஆம் ஆண்டுவரை இப்பிள்ளைகளுக்கான பெருந்தோட்டப் பாடசாலைகள் பெருந்தோட்ட உரிமையாளர்களால் முகாமைத்துவம் செய்யப்பட்டு வந்தன. அரசாங்க மானியங்களும் வழங்கப்பட்டன. இவர்களுக்கான பாடசாலைகளின் தொகை 721 ஆக இருந்தது. இவற்றில் 350 பாடசாலைகள் 1977 இல் அரசாங்கத்தால் பொறுப்பேற்கப்பட்டன. எஞ்சிய பாடசாலைகள் 1981 இல் பொறுப்பேற்றப்பட்டன. ஆயினும் இப்பாடசாலைகளுக்கான வசதிகளையும் கல்வித் தராதரங்களையும் மேம்படுத்துவதில் அதிக அக்கறை செலுத்தப்படவில்லை.

1947 இல் நாடு சுதந்திரம் பெற்றதும், குடியேற்ற ஆட்சிக் காலக் கல்வி முறையின் குறைகளை அகற்றி ஒரு தேசியக் கல்வி முறையை அமைக்கும் முயற்சி மேற்கொள்ளப்பட்டது. ஆனால் பெருந்தோட்டப் பாடசாலைகள் இவ்வாறான தேசியக் கல்வி முறைமைக்கு அப்பால், குறைந்த வசதிகளுடனும் மிகச் சாதாரணமான பாட ஏற்பாட்டைக்கொண்டு தனித்து இயங்கி வந்தன.
சுதந்திரகால இலங்கையின் கல்வி சீர்த்திருத்தங்களின் ஒரு பிரதான அம்சம். நாட்டில் வாழ்ந்த பின்தங்கிய மக்கள் பிரிவினரின் கல்வி நிலைமை மேம்படுத்துவதாகும். இலவச கல்வித்திட்டம் (1945)கிராமப் புறங்களில் இடை நிலைக் கல்வி வழங்கும் மத்திய பாடசாலைகள் (1940 களில்) பல புலமைப்பரிசில் திட்டங்கள், 1960 இல் தனியார் பாடசாøலகளையும் சிறிஸ்தவ மிஷனரிமாரின் பாடசாலைகளையும் அரசாங்கம் பொறுப்பேற்றமை ஆகிய நடவடிக்கைகள், பல்வேறு பின்தங்கிய பிரிவினரின் கல்வி மேம்பாட்டைக் கருத்தில் கொண்டதாக அமைந்தது. இத்தகைய செயற்பாடுகள் தென்னாசிய, தென்கிழக்காசிய பிராந்தியத்தில் பாடசாலைக் கல்வியில் முன்னேறிய ஒரு நாடாக இலங்கை நிலைமாற்றம் பெற வழிவகுத்தன. எழுத்தறிவு, பெண்கல்வி, ஆரம்ப, இடை நிலை பாடசாலை மாணவர் சேர்வு வீதம் என்பன அதிகரித்தன. ஆனால் தேசிய ரீதியாகக் கல்வித் துறையில் ஏற்பட்ட முன்னேற்றங்கள் மிக அண்மைக்காலம் வரை பெருந்தோட்ட இந்திய மக்களை சென்றடையவில்லை, மிகப் பிந்தியே (1980 களில்) கல்வி நீரோட்டத்தில் இந்திய மக்கள் இணைக்கப்பட்டமையானது அவர்களுடைய கல்வி அடைவிலும் சித்தியிலும் இன்றும், பல பற்றாக்குறைகளைக் காண முடிகின்றது.
எழுத்தறிவு வீதங்கள் பல முன்னேற்றங்கள் ஏற்பட்டிருந்தாலும் தற்போது ஒரு இடைவெளியைக் காணமுடிகின்றது. தேசிய எழுத்தறிவு வீதம் 94.5 பெருந்தோட்ட ஆண்களின் எழுத்தறிவு வீதம் 88.3% பெருந்தோட்டப் பெண்களின் எழுத்தறிவு வீதம் 74.7% ஆனது தேசிய சராசாரியை விடக் (90.6%) குறைந்து காணப்படுகிறது.

கல்வி அடைவிலும் இவ்வாறான இடைவெளிகளைக் காண முடிகிறது. 26% பெருந்தோட்டப் பெண்கள் பாடசாலைகள், பாடசாலைக் கல்வி பெறாதவர்கள். இவ்வகையைச் சேர்ந்த ஆண்களின் சதவீதம் 13. தேசிய ரீதியாக 26.2 % மாணவர்கள் இடைநிலைக்கல்வி அல்லது பின் இடைநிலைக்கல்வியைப் பெற்றவர்கள். ஆனால் பெருந்தோட்ட மக்களின் 36% மானோரே இத்தகைய கல்வியைப் பயின்றவர்கள். பெருந்தோட்ட மக்களின் 44% மானோர். ஆரம்பக்கல்வி தகுதிகளை மட்டுமே பெற்றவர்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
2003 ஆம் ஆண்டில் அரசாங்கப் புள்ளிவிபரங்களின்படி பெருந்தோட்டப் பகுதிகளில் 17.5% மானோர் பாடசாலை செல்லாதவர்கள் (Nணி குஞிடணிணிடூடிணஞ்) 3.7% மானோரே பெருந்தோட்டத் துறையில் 12 ஆம், 13 ஆம் தரங்கள் வரை அல்லது அதற்கு மேலாகப் படித்தவர்கள். இலங்கையின் நகர்புற மக்கள் மற்றும் கிராமப்புற மக்களின் கல்விச் சித்தி இதனைவிடப் பலமடங்கு மேலானது என்பதைப் பின்வரும் அட்டவணை காட்டுகிறது.
அட்டவணை 5: துறைவகைப்படியான கல்விச் சித்திகள்
துறை பாடசாலைசெல்லாதவர் % 13 ஆம் வகுப்பும் அதற்கு மேலும்
நகரம் 03.5 20.6
கிராமம் 11.7 09.1
பெருந்தோட்டம் 26.7 03.7

(ஆதாரம்: இலங்கைக் குடிசன மதிப்பீட்டு அறிக்கைகளும் க்ணடிஞிஞுஞூ ஆவணங்களும்)

எடுத்துக்காட்டாக நகர்புற மக்களில் 20.6 சதவீதமானவர்களும் பாடசாலைக் கல்வியை முழுமையாகக் கற்று முடித்தவர்கள் ( 13 ஆம் வகுப்புவரை)அல்லது அதற்கு மேலும் படித்தவர்கள்; ஆனால் பெருந்தோட்டப் பகுதியில் இந்தியர்களில் 3.7 சதவீதமானவர்களே இவ்வாறான கல்விச் சித்திகளைப் பெற்றவர்கள். அத்துடன் அவர்களில் 26.7 சதவீதமானவர்கள் பாடசாலை செல்லாதவர்கள். ஏனையவர்களில் (நகர்புற கிராமப்புற மக்களில்) இப்படிப்பட்டவர்கள் குறைவு (முறையே 03.5%,11.7%)

பெருந்தோட்ட மாவட்டங்களில் இம்மக்களுக்குரிய 811 பாடசாலைகள் பெரும் பாலும் ஆரம்பப் பாடசாலைகளாக இருந்தன. எட்டு தசாப்தங்களாக போதிய அடிப்படை வசதிகளற்று இயங்கி வந்த இப்பாடசாலைகளில் 420 பாடசாலைகள் சுவீடன் அரசாங்க உதவியுடன் புனரமைக்கப்பட்டன. வேறு செயற் திட்டங்களினூடாக மேலும் 141 பாடசாலைகள் புனரமைக்கப்பட்டன. தொடர்ந்து 270 பாடசாலைகள் இன்னும் அடிப்படை வசதிகளற்ற நிலையிலேயே உள்ளன. இப்பாடசாலைகளில் 512 பாடசாலைகள் ஆரம்பப் பாடசாலைகள் மட்டுமேயாகும். ஆரம்ப இடைநிலைக் கல்வி வசதிகள் கொண்ட பாடசாலைகள் 17. அதற்கு அடுத்த நிலையில் வசதிகள் கொண்ட பாடசாலைகள் 77. இப் பாடசாலைகளின் மற்றொரு பிரதான பிரச்சினை ஆசிரியர் பற்றாக்குறையாகும். அண்மைக் காலங்களில் இப்பாற்றாக்குறை 3200 ஆக உயர்ந்துள்ளது.

இலங்கையில் 15 பல்கலைக்கழகங்களில் 60,000 பட்டதாரி மாணவர்கள் பயிலுகின்றனர். 1942 ஆம் ஆண்டு உருவாக்கப்பட்ட பல்கலைக்கழக அமைப்பில் ஆரம்பம் முதல் இந்தியர்களின் பங்கேற்பு 1 சதவீதத்துக்கும் குறைவாகவே இருந்து வருகின்றது. 1960 களின் பின்னரே இம்மக்களுக்கான பல்கலைக்கழகப் புகுமுக வகுப்புகள் பாடசாலைகளில் ஆரம்பிக்கப்பட்டன. தற்போது இவ்வகுப்புகளைக் கொண்ட 90 பாடசாலைகள் மலையகத்திலே காணப்படுகின்றன. ஆயினும் மிகப்பிந்தியே உயர், இடை நிலைக் கல்வியைக் கற்கும் வாய்ப்புக்களை பெற்றமையால் உயர் கல்வியில் காலங்காலமாக ஈடுபட்டு வரும் ஏனைய சமூகத்தவருடன் போட்டியிட்டு சித்தி பெறுவதும், பல்கலைக்கழக அனுமதியைப் பெறுவதும் மிகச் சிரமமானதாகும். (பல்கலைக்கழக அனுமதிப் பரீட்சைக்கு (எ.இ.உ அ/ஃ) அமரும் 20,000 இலங்கை மாணவர்களில் 17000 பேருக்கு மட்டுமே பல்கலைக்கழக அனுமதி கிட்டும்).

இலங்கையின் பல்கலைக்கழக அனுமதிக் கொள்கையின்படி, 40 சதவீதமான மாணவர்கள் தேசிய ரீதியான திறமை சித்தியின் (Mஞுணூடிt) அடிப்படையிலும் ஏனைய 60 சதவீதமானவர்கள் மாவட்ட ரீதியாகவும் (ஞீடிண்tணூஞிt ணுதணிtச்) அனுமதிக்கப்படுகின்றனர்., பின் தங்கிய மாவட்டங்களுக்குச் சாதாகமான இவ்வனுமதிக் கொள்கை கல்வியில் பின்தங்கிய இம்மக்கட் பிரிவினருக்கு உதவுவதாய் இல்லை.

கடந்த ஏழு தசாப்த காலமாக இப்பிரிவினரின் பின்தங்கிய உயர்கல்வி நிலைமை காரணமாக இவர்கள் மத்தியில் மேல் நோக்கிய சமூக நகர்வு ஏற்படாது. தொடர்ந்து பெருந்தோட்டங்களைச் சார்ந்து வாழும் நிலையே இவர்களுக்கு ஏற்பட்டுள்ளது. எவ்வாறாயினும் இவர்கள் மத்தியில் எழுந்துள்ள சிறு தொகையான பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியர்களும் சமூக நோக்குடைய கற்றறிவாளர்களும் இம்மக்களின் சமூக, கலாசார, உயர் கல்வி மேம்பாட்டுக்காக இவர்களுக்கெனத் தனியாக மலையகப் பல்கலைக்கழகம் ஒன்றை ஏற்படுத்துமாறு கோரிக்கை விடுத்துள்ளமை குறிப்பிடத்தக்கது.

இம்மக்களின் பாடசாலைக் கல்வி ஏற்பாட்டில் குறிப்பிட்டுக் கூற வேண்டிய ஒரு முக்கிய அம்சம். பாடசாலைக் கல்வியின் சகல நிலைகளிலும் இறுதி வரை தமிழ்மொழி பயிற்று மொழியாக இருப்பதாகும். அத்துடன் அவர்களுக்கென்றுள்ள தமிழ்மொழிப் பாடசாலைகளின் இன, மொழி தொடர்பான பாரபட்சங்களை எதிர்நோக்காது சுயாதீனமாகப் பயிலும் வாயப்புண்டு. இலங்கையில் பெரும்பாலான பாடசாலைகள் ஒரு மொழிப் பாடசாலைகள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
அட்டவணை 6: மொழிவகைப்படி இலங்கையின் அரசாங்கப் பாடசாலைகள் 2006

1. சிங்கள மொழிப் பாடசாலைகள் 6500
2. தமிழ்மொழிப் பாடசாலைகள் 2825 இவை வடக்கிழங்கிலும் தென்னிலங்கையிலும் உள்ளவை.)
3. சிங்களம் தமிழ்மொழியையும் பயிற்று மொழியாகக் கொண்ட பாடசாலைகள் 40.
4. சிங்களத்தையும், ஆங்கிலத்தையும் பயிற்றுமொழியாகக் கொண்ட பாடசாலைகள் 249.
5. தமிழையும், ஆங்கிலத்தையும் பயிற்று மொழியாகக் கொண்ட பாடசாலைகள் 86
6. மும்மொழியாகக் கொண்ட பாடசாலைகள் 27.
(ஆதாரம் :கல்வி அமைச்சின் புள்ளி விபரங்கள்)

குறிப்புகள்: இலங்கையில் அரசாங்கப் பாடசாலைகள் 9727; தனியார் பாடசாலைகள் 85

அண்மைக் காலங்களில் சில பாடசாலைகளில் ஆங்கில மொழியும் ஒரு பயிற்று மொழியாக அறிமுகம் செய்யப்பட்டுள்ளது.

வீட்டு வசதிகள்

மொரிசியஸ்,மெக்சிக்கோ, மலேசியா ஆகிய நாடுகளில் பெருந்தோட்டத் தொழிலாளர்கள் வீட்டு வசதிகளில் பெரிய அளவிலான முன்னேற்றங் காணப்பட்டவிடத்து, இலங்கையில் வாழும் இந்தியத் தோட்டத் தொழிலாளர்களில் 80 சதவீதமானவர்கள் 19 ஆம் நூற்றாண்டுப் பாணியிலான லைன் வீடுகளிலேயே (ஞச்ணூணூச்ஞிடு tதூணீஞு டூடிணஞுண்) வாழ்ந்து வருகின்றனர். (ஊணிதணஞீச்tடிணிண ஞூணிணூ இணி உதுண்டிண்tஞுணஞிஞு, தணஞீச்tஞுஞீ). 1992 ஆம் ஆண்டின் வீட்டுத்தராதர மதிப்பீட்டு அறிக்கையின்படி, 45 சதவீதமான தோட்டக் குடியிருப்புகளில் மிதமிஞ்சிய தொகையினர் (Oதிஞுணூ ஞிணூணிதீஞீடிணஞ்) வசிக்கின்றனர். 25 சதவீதமான குடியிருப்புகளில் வசிப்போர் தொகை ஓரளவுக்கு (ட்ச்ணூஞ்டிணச்டூடூதூ) மிதமிஞ்சிக் காணப்படுகின்றது. 42 சதவீதமான குடியிருப்புகள் தரம் உயர்த்தப்படல் வேண்டும். 52 சதவீதமான குடியிருப்புக்களும் ஓரளவு திருத்தப்பட வேண்டியவை. 88 சதவீதமான குடியிருப்புக்களில் மின்சார வசதியும், 46 சதவீதமானவற்றில் குடிநீர்வசதிகளும் இல்லை(Mடிணடிண்tணூதூ ணிஞூ உண்tச்tஞு ஐணஞூணூச்ண்tணூதஞிtதணூஞு 2006). வெளிநாட்டு நிதியீட்டத்துடனும் சுய உதவித் திட்டங்களினூடாகவும் பல வீட்டு வசதிச் செயற்றிட்டங்கள் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டு வருவது குறிப்பிடத்தக்கது.

சுகாதாரம்

பல்வேறு மதிப்பீடுகளின்படி 53.7 சதவீதமான இந்தியப் பெருந்தோட்ட மக்களுக்கே மருத்துவ வசதிகள் கிட்டுகின்றன. 11.7 சதவீதமானவர்களுக்கே வைத்தியாலை வசதிகள் உள்ளன. இதனால் அவர்ளுடைய பௌதீக வாழ்க்கைத் தராதரம் வீழ்ச்சிடைந்து காணப்படுகின்றது. சிறந்த வீட்டச் சூழலை வழங்குவதன் மூலம் இம்மக்களின் 25 சதவீதமான நோய்களைக் குறைக்க முடியும் என ஆய்வுகள் கூறுகின்றன.
சுதந்திரத்திற்கு (1947) முன்னர் பெருந்தோட்ட மக்களின் சுகாதாரக் குறிக்காட்டிகள் தேசிய சராசரியை விட உயர்ந்து காணப்பட்டன. ஆயினும் இம்மக்கள் குடியுரிமையை இழந்தவுடன் சுகாதாரக் குறிக்காட்டிகள் வீழ்ச்சிடையத் தொடங்கின. இறப்புவீதம், சிசு இறப்பு வீதம் என்பன எப்போதுமே தேசிய சராசரியுடன் ஒத்துச் செல்லவில்லை.

அட்டவணை.7: பெருந்தோட்டங்களின் இறப்பு வீதம் மற்றும் சிசு மரணவீதம்

1.இறப்புவீதம் தேசியக் குறிகாட்டி பெருந்தோட்டக் குறிகாட்டி
1944 21.8 16.6
1955 11.0 13.3
1970 7.5 11.9

2.சிசுமரணம் வீதம்
1944 13.5 129
1955 71 115
1970 48 97
1985 49
1990 38
1997 24

3. பிறப்பின்போது தாய் மரணவீதம்
1985 36.0
1990 25
1992 13.0 20.7
1995 12.5 19.9

ஆதாரம்: (ஊணிதணஞீச்tடிணிண ஞூணிணூ இணி உதுடிண்tஞுணஞிஞு ச்ணஞீ Mடிணடிண்tணூதூ ணிஞூ ஐணஞூணூச்ண்tணூதஞிtதணூஞு ஈணிஞிதட்ஞுணtண்)

வீட்டு வசதிக் குறைவு,மோசமான காலநிலை, அவ்வாறான காலநிலையில் இம்மக்கள் உடல் உழைப்பில் ஈடுபடுதல், குறைந்த ஊட்டச்சத்துள்ள உணவு குறைந்த வருமான நிலைகள், தோட்டங்களில் பயன்படுத்தப்படும் இரசாயன உரங்கள் ஏற்படுத்தும் தாக்கம் போன்ற காரணங்களால் பெருந்தோட்ட இந்தியத் தமிழர்களின் சுகாதாரக் குறிகாட்டிகள் தேசிய சராசரியைவிடக் குறைந்து காணப்படுகின்றன.
பெருந்தோட்டச் சுகாதாரத்துறையைத் தேசியத் துறையுடன் இணைத்துக்கொள்ளும் கொள்கை ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு, 50 பெருந்தோட்ட வைத்தியசலைகள் சுகாதாரச் சேவைத் திணைக்களத்தால் பொறுப்பேற்கப்பட்டுள்ளன. ஆயினும் இக்கொள்கை துரித கதியில் நடைமுறைப்படுத்தப்படவில்லை.

தொழில் வாய்ப்புகள்

இந்திய வம்சாவழித் தமிழர்களில் 58% மானவர்கள், பெருந்தோட்டத்துறையிலும் 24% மானவர்கள் கிராமத்துறையிலும் வாழ்பவர்கள், எஞ்சியோர் நகரப்புறங்களில் வாழ்பவர்கள். அரசாங்கத்துறையில் 8 இலட்சம் இலங்கையர்கள் வேலை வாய்ப்புப் பெற்ற போதிலும் அத்துறையில் இந்திய வம்சாவழியினரின் பங்கேற்பு 1 சதவீதம் கூட இல்லை. பாடசாலைகளில் பயிற்றுமொழி தமிழாக இருப்பதால், 4535 பேர் ஆசிரியர் பதவிகளைப் பெற்றுள்ளனர் (2002) இவ்வாண்டு மேலும் 3200 பேர் நியமிக்கப்படவுள்ளனர். அரசாங்க உயர் பதவிகளில் உள்ளோர் தொகை பல்கலைக்கழக விரிவுரையாளர் தொகை மற்றும் மருத்துவர், வழக்கறிஞர் (60 பேர்) கணக்காய்வாளர் ஆகியோர் தொகைகளை இலகுவாக எண்ணிவிட முடியும்.

பெருந்தோட்டங்களில் வாழும் 9 இலட்சம் மக்களில் 88 சதவீதமானவர்கள் இந்தியத் தமிழர்கள். நாட்டில் வாழும் மொத்த இந்தியத் தமிழர்களில் 80 சதவீதமானவர் பெருந்தோட்டங்களில் வாழ்கின்றனர். அதாவது இந்தியத் தமிழ்ர்கள் ஊழியர் தொகுதியில் (டூச்ஞணிதணூ ஞூணிணூஞிஞு) பெரும்பாலானவர்கள் பெருந்தோட்டத் தொழிலாளர்களாக விளங்குகின்றனர்.
சுதந்திரத்திற்கு முற்பட்ட காலங்களில் வயது வந்த அனைவரும் பெருந்தோட்டத் தொழிலாளர்களாகப் பதிவு செய்யப்பட்டனர். 1960 களின் பின்னர் தேயிலையின் விலைகள் உலகச் சந்தையில் வீழ்ச்சியடையத் தொடங்கியதும் வேலையின்மைப் பிரச்சினையும் எழத்தொடங்கியது. 1996/ 1997 இல் பெருந்தோட்ட மக்களில் 88 சதவீதமானவர்கள் பெருந்தோட்ட விவசாயத்தில் ஈடுபட்டிருந்தனர். தற்போது இது 78% ஆகக் குறைந்துள்ளது. பெருந்தோட்டங்களுக்கு வெளியே உள்ள வேலை வாய்ப்பு 8% இருந்து 14% ஆக அதிகரித்துள்ளது. அதிக திறன்களும் கல்வித் தகமைகளும் தேவைப்படாத தோட்டங்களுக்கு வெளியே உள்ள வேலை வாய்ப்புக்கள் பெரிதும் நடத்தப்படுகின்றன. பெண்கள் உள்நாட்டிலும் வெளிநாட்டிலும் வீட்டு வேலையாட்களாகச் செல்கின்றனர். நகர்ப் புறக் கடைகளிலும் ஆடைத் தொழிற்சாலைகளிலும் பெண்கள் வேலை செய்கின்றனர். கடந்த காலங்களுடன் ஒப்பிடும்போது பெருந்தோட்டத் தொழிலாளர்களின் தொகை குறைந்து வருகின்றது.

பெருந்தோட்டங்களில் வாழும் 9 இலட்சம் மக்களும் தோட்டத் தொழிலாளர்கள் அல்லர். தொழிலாளர்களின் தொகை ஏறத்தாழ 250,000 மற்றவர்கள் இவர்களுடைய குடும்ப உறுப்பினர்களாவர்.

பெருந்தோட்ட மக்களின் 9.2% மானவர்கள் வேலையற்றவர்கள். நகர் புறத்தையும் (8.8%) கிராமப்புறத்தையும் (7.7%) விட இது சற்று அதிகமாகும். எவ்வாறாயினும் அண்மைக்காலக் கல்வி வளர்சசியின் காரணமாக, பெருந்தோட்டப் பகுதிகளில் கற்றோரின் வேலையின்மை சதவீதம் இதனைவிட (9.2) அதிகமாகும். மத்திய வங்கியின் மதிப்பீடுகளின்படி (2003/2004) பெருந்தோட்ட இளைஞர்களின் (1519) வயது 33% ஆனவர்களே. பெருந்தோட்ட வேலையின்மைப் பிரச்சினையால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள். இவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் தற்போது இடைநிலைக் கல்வியை முடித்தவர்கள். இவர்கள் தமது மூத்த தலைமுறையினரைப் பின்பற்ற விரும்பவில்லை. அரசாங்கத்துறைகளையோ அல்லது ஏனைய கண்ணியமான தொழில்களையோ விரும்புகின்றனர். பெருந்தோட்ட இளைஞர்கள், பெருந்தோட்டங்களுக்கு அப்பால் சென்று தொழில் பெறுவதில் பல இடையூறுகள் உண்டு. அவையாவன

1. அரசாங்கதுறை வேலைவாய்ப்புக்கள் அண்மைக்காலங்களில் குறைந்துள்ளமை (15% வேலைவாய்ப்புக்களே அரசாங்கத்துறையிலும் உண்டு)
2. வேலை வழங்குவதில் காட்டப்படும் இனப் பாராபட்சம்.
3. முறையான ஆவணங்கள் (பிறப்புச் சான்றிதழ், தேசிய அடையாள அட்டை என்பன) இல்லாமை.
4.சந்தைப்படுத்தக்கூடிய கல்வித் தகைமைகள், திறன்கள் இல்லாமை (தனியார் துறையினர் விரும்பும் ஆங்கில அறிவு கணினி அறிவு தொடர்பாடல் திறன் என்பன).
5. பிறமொழி அறிவின்மை (சிங்களம், ஆங்கிலம்)
6. தற்போது நாட்டில் இன உறவுகள் சீர்குலைந்துள்ள நிலையில் இளைஞர்களின் நடமாட்டம் கட்டுப்பாட்டுக்குள்ளாகி உள்ளமை.
இவ்விளைஞர்கள் வேலைக்காகக் காத்திருக்கும் காலமும் தற்போது நீண்டு செல்வதாக கூறப்படுகின்றது. 20 சதவீதமானவர்கள் இரு ஆண்டுகளாகக் காத்திருப்பதாகவும் 80 சதவீதமானவர்கள் தமது முதலாவது தொழிலைத் தோட்டஞ்சாராத ஏனைய துறைகளை நாடுவதாகவும் கூறப்படுகின்றது.
மறுபுறம் பெருந்தோட்டங்களில் தொழிலாளர் பற்றாக்குறை காணப்படுவதாகக் கம்பனிகள் முறைப்பாடு செய்கின்றன. ஒரு புறம் இளைஞரின் வேலையின்மைப் பிரச்சினை. மறுபுறம் பெருந்தோட்டங்களில் தொழிலாளர் பற்றாக்குறை. இவ்வாறான நிலைமை பெருந்தோட்டங்களில் ஒரு நெருக்கடி நிலையை ஏற்படுத்தும் சாத்தியமும் உண்டு.

முடிவுரை

இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்களைப் பொறுத்தவரையில் அண்மைக் காலங்களில் அவர்களுக்கெதிராக இனவன்முறைச் சம்பவங்களும், காவல்துறையினரின், பாதுகாப்புப் படைகளுடைய கெடுபிடிகளும் அதிக அளவிலான பாதுகாப்பின்மை உணர்வினை ஏற்படுத்தியுள்ளன. வர்த்தகச் சமூகத்தினர் கடத்தப்படுகின்றனர். அவர்களிடமிருந்து கப்பப் பணமும் அறவிடப்பட்டது. பலர் தொழில் ஈடுபாட்டைக் குறைத்துவிட்டு இந்தியா சென்றுவிட்டனர். இவர்கள் தவிர்ந்த தோட்டத் தொழிலாளர்களும் இனவாதிகளின் தாக்குதலுக்கு ஆளாகி வருகின்றனர். அவர்கள் செறிந்து வாழாத தென்மலை நாட்டுப் பகுதிகளில் இதுபோன்ற ஏராளமான சம்பவங்கள் நிகழ்ந்து வருகின்றன. இம்மக்கள் மீதான இன வன்முறைக்கு 1950 கள் தொடக்கம் ஆறு தசாப்த கால வரலாறு உண்டு. இது தனியாக ஆராயப்படவேண்டிய விடயம். இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்கள், சிற்சில முன்னேற்றங்களைக் கண்டிருந்தாலும், அரசியல் பங்கேற்பு, தொழில் வாய்ப்பு, கல்வி, சுகாதாரம், வீட்டு வசதி எனப் பல்வேறு குறிகாட்டிகளைப் பொறுத்தவரையில் உலளாவிய பெருந்தோட்டச் சமூகங்களோடும் இலங்கையில் வாழுகின்ற ஏனைய சமூகங்களோடும் ஒப்பிடும்போது பின்தங்கிய சமூகத்தினராகவே வாழ்ந்து வருகின்றனர். வறுமை பற்றிய இலங்கை ஆய்வுகள் பெருந் தோட்டத்துறையில் அண்மைக்காலங்களில் வறுமை அதிகரித்து வருவதாகவே எடுத்து கூறுகின்றன.(நகர் புறங்களில் வறுமையான குடும்பங்கள் 06.2% கிராமப்புறங்களில் 20.8%“ பெருந்தோட்டங்களில் 24.3% இலங்கைக் குடிசன மதிப்பீட்டு அறிக்கை) இப்பின்புலத்தில் இம்மக்கள் சமூகத்துக்கான தனியான அபிவிருத்தித் திட்டம் ஒன்று தேவைப்படுகிறது. அத்தகைய பத்தாண்டுத் திட்டமொன்று (2006 2015) தற்போது பெருந்தோட்ட உட்கட்டமைப்பு அமைச்சினால் தயாரிக்கப்பட்டுள்ளமை குறிப்பிடத்தக்கது.